Nú þegar komið er að kveðjustund viljum við systkinin minnast elsku pabba okkar.

Pabbi ólst upp í Skerjafirðinum þegar Skerjafjörðurinn var eins og sveitaþorp þar sem stunduð var nautgriparækt og trilluútgerð. Sem barn varð hann vitni að þeim miklum breytingum sem tilkoma hersins og lagning flugvallar í næsta nágrenni við heimili hans hafði í för með sér og var honum sá tími mjög minnisstæður. Pabbi var mikill sagnamaður og varð oft tíðrætt um barnæsku sína; fjölskyldu sína, samfélagið í Skerjafirði sem einkenndist af mikilli samheldni meðal nágranna og lífið eftir að herinn kom. Fjölskyldan tók m.a. upp á sína arma breskan hermann sem hingað var sendur fjarri fjölskyldu sinni og sem varð góður og mikill vinur fjölskyldunnar á Hörpugötunni. Pabbi var fróður um land og sögu og naut hann góðs af því að hafa ferðast töluvert um landið sem piltur með föður sínum sem var leiðsögumaður með Ferðafélagi Íslands.

Strax eftir útskrift úr Kennaraskólanum gerðist pabbi kennari í Kársnesskóla. Þar átti hann eftir að vera alla sína starfsævi, fyrst sem kennari, síðar sem yfirkennari og að lokum sem skólastjóri. Pabbi var vakinn og sofinn yfir skólastarfinu í Kársnesskóla. Um tíma voru yfir 900 nemendur í Kársnesskóla, skólinn þrísetinn og kennt á laugardögum. Pabbi rifjaði mjög oft upp tímann í Kársnesskóla með væntumþykju og orti um hann m.a. þessa vísu:

Pabbi vann mikið starf í þágu Breiðabliks og var mjög áhugasamur um uppbyggingu félagsins. Hann var um tíma formaður þess og þegar hann var ekki að sinna skólastörfum fór tími pabba í skipulagningu og fundahöld vegna Breiðabliks, var m.a. oft fundað á heimili okkar og eyddi pabbi töluverðum tíma á Vallargerðisvellinum sem var þá eini fótboltavöllurinn í Kópavogi. Hann var harður stuðningsmaður Breiðabliks alla tíð og fylgdist með félaginu af áhuga.

Í Kársnesskóla kynntist pabbi móður okkar sem réð sig einnig til starfa í skólanum sem nýútskrifaður kennari. Á þessum tíma var húsnæðisskortur í Reykjavík, en Kársnesið var óbyggt og festu þau kaup á lóð þar, steinsnar frá Kársnesskóla þar sem þau byggðu hús og bjuggu alla ævi.

Foreldrar okkar voru einstaklega samrýmd hjón og einkenndist hjónaband þeirra af mikilli samheldni og hlýju. Þau störfuðu á sama vinnustað alla sína starfsævi og heima fyrir voru þau samtaka og gengu í öll störf saman. Eftir að mamma veiktist tók pabbi yfir öll heimilisverk og sinnti mömmu af einstakri alúð og umhyggjusemi. Það er mikið lagt á aðstandendur heilabilaðra en pabbi sinnti því hlutverki af aðdáunarverðu æðruleysi.

Pabbi var spaugsamur og léttur í lund. Hann gat þó verið fastur fyrir ef því var að skipta. Hann var félagslyndur og ræðinn og hafði gaman af því að segja sögur, hlusta á sögur annarra og spjalla í góðu tómi. Hann var vel lesinn, nákvæmur, vandvirkur og heiðarlegur. Hann var mikill íslenskumaður, talaði kjarnyrt og fallegt mál og var hagorður. Líkt og margir af hans kynslóð var hann nýtinn og sparsamur. Pabbi var mikill fjölskyldumaður, hann var áhugasamur um líf fjölskyldumeðlima og ættingja og studdi fólkið sitt með ráðum og dáðum. Bóngóður var hann og greiðvikinn, réttsýnn og heiðarlegur. Hann var dýravinur, fóðraði fuglana í garðinum af mikilli samviskusemi og kastaði kveðju á alla ketti sem hann hitti á förnum vegi. Pabbi var tilfinningaríkur og hrifnæmur og kunni að meta það fallega í lífinu. Átti hann það til að hringja í okkur til að láta okkur vita af fallegum norðurljósum eða stórkostlegu sólarlagi sem hann vildi ekki að við misstum af. Honum fannst gaman að ferðast og kunni vel að meta fallega sólardaga.

Pabbi hafði mörg áhugamál og kunni ekki að láta sér leiðast. Hann lék tennis og badminton, var í gönguhópum með vinum sínum sem hittust reglulega og jafnframt gengu hann og mamma nær daglega á meðan heilsa leyfði. Hann hafði mikinn áhuga á útivist og skógrækt, hreyfingu og heilbrigðu líferni. Nábýlið við flugvöllinn í barnæsku gerði það að verkum að hann hafði mikinn áhuga á flugvélum og gat þekkt flugvélategundir á hljóðinu einu saman. Hann las vikulega fyrir heimilisfólkið á Sunnuhlíð eða þar til hann treysti sér ekki lengur til að víkja frá mömmu. Eftir að hann hætti að vinna gerðist hann ásamt mömmu dagforeldri barnabarna sinna þegar brúa þurfti bilið fram að leikskóla og hélt áfram nánu sambandi við afabörn sín, m.a. með vikulegum ömmu- og afadögum.

Þetta ár var erfitt fyrir pabba, kollurinn var skýr en líkaminn brást honum. Það átti mjög illa við sjálfstæðan föður okkar að vera háður öðrum á sjúkrastofnunum og hann hélt ávallt í vonina um að fá bata og komast aftur heim.

Líf okkar á eftir að vera fátæklegra án okkar stórbrotna og skemmtilega föður. Við munum minnast hans með gleði, þakklæti og hlýju.