Stundum er erfitt að ímynda sér heim þar sem við getum lifað saman í sátt og samhljóm. En reynsla mín af því að vinna með sinfóníuhljómsveitir vítt og breitt um heiminn gefur mér von, og ég trúi því í raun að listin geti sýnt okkur betri leið til þess að ná framförum.
Gustavo Dudamel er hér í Los Angeles ásamt meðlimum Coro de Manos Blancas, sem er hópur tónlistarmanna frá Venesúela sem nota bæði röddina og táknmál Venesúela á tónleikum sínum. Hópurinn er hluti af tónlistarmenntakerfi Venesúela, El Sistema, sem hlúði að Dudamel þegar hann var ungur tónlistarmaður.
Gustavo Dudamel er hér í Los Angeles ásamt meðlimum Coro de Manos Blancas, sem er hópur tónlistarmanna frá Venesúela sem nota bæði röddina og táknmál Venesúela á tónleikum sínum. Hópurinn er hluti af tónlistarmenntakerfi Venesúela, El Sistema, sem hlúði að Dudamel þegar hann var ungur tónlistarmaður. — The New York Times/Michael Tyrone Delaney

Gustavo Dudamel

er tónlistarstjóri Fílharmóníuhljómsveitar Los Angeles.

Ég hef að undanförnu verið að hugsa um sambandið á milli einstaklingsins og samfélagsins – og þá sérstaklega hvernig eigi að ná jafnvægi milli persónulegra þarfa okkar við þarfir hins stærra samfélags. Þessi spurning er sérstaklega þörf á núverandi stundu. Sem einstaklingum líður mörgum okkar eins og við séum útskúfuð, einangruð og hjálparlaus, og eigum erfitt með að finna hlutverk okkar, við þurfum að hrópa til þess að í okkur heyrist, og erum á stanslausum hlaupum bara til þess að geta verið kyrr. Sem samfélag er meiri misklíð en nokkru sinni fyrr, við erum sett í bergmálshella af samfélagsmiðlum og göbbuð með falsfréttum, á meðan lýðræði okkar er ógnað af sífellt öfgakenndari stjórnmálaskoðunum. Stundum er erfitt að ímynda sér heim þar sem við getum lifað saman

...