Valdimar H. Jóhannesson
Þó að hryllingur seinni heimsstyrjaldarinnar hafi enn grúft yfir heiminum 17. júní 1944 hélt þjóðin fagnandi, full bjartsýni á Þingvöll til að að stofna lýðveldið eftir nær sjö alda baráttu við að endurheimta sjálfstæði sitt og frelsi. Mér er dagurinn mjög minnisstæður vegna þess að ég fékk ekki að fara með föður mínum og vinum hans. Kannski sárnaði mér aðallega vegna þess að fararskjótinn var boddýbíll. Ég var þá tæplega þriggja ára gamall en man vel þá helgi sem var yfir deginum og hve faðir minn var snortinn. Hann greiddi þó atkvæði gegn því að slíta konungssambandinu – taldi það rangt meðan vinir og velunnarar voru hersetnir.
Ég var því ekki viðstaddur þegar verðlaunaljóð Huldu (Unnar Bjarklind), Hver á sér fegra föðurland, var flutt við athöfnina í slagviðrinu við lag Emils Thoroddsen, sem ásamt öðru kom tárumum
...