Karl Blöndal
Í dimmasta skammdeginu hefur íslenska karlalandsliðið í handbolta iðulega komið til bjargar. Stórmót í handbolta eru tíðari en í öðrum hópíþróttum og Íslendingar hafa verið iðnari við að tryggja sér þátttökurétt á þeim en með nokkru móti er hægt að ætlast til. Engu að síður eru ávallt gerðar miklar kröfur og um leið og fer að ganga vel eru stuðningsmennirnir í huganum komnir á verðlaunapall.
Landsliðið fékk fljúgandi start og vann aldrei þessu vant sinn riðil, en botninn datt úr á móti Króatíu. Það var eini tapleikurinn og réði vissulega úrslitum, en færa má rök að því að liðið hafi farið út af sporinu á móti Egyptum. Þar náði liðið sex marka forskoti og vitað að hagstæð markatala gæti skipt sköpum um að komast áfram. Liðið hefði því betur látið kné fylgja kviði, því ljóst mátti vera að Króatar með bakið upp við vegg yrðu eins og grenjandi ljón og stemningin í fullu húsi
...