
Leiklist
Þorgeir
Tryggvason
Þetta verður allt í lagi.“ Á þessu klifa persónur nýjasta verks Hrafnhildar Hagalín. Eða spyrja hverjar aðra hvort allt verði ekki örugglega í lagi, og fá alla jafnan staðfestinguna um að svo verði. Sem er ekki endilega rétt. Og virkar auðvitað því ósennilegra sem það er oftar sagt. Slíkt er eðli samskipta, og alveg sérstaklega samskipta í bókmenntum, ekki síst í þeim sviðsbókmenntaramma sem Hrafnhildur Hagalín vinnur verk sitt innan að þessu sinni. Stofu- og fjölskyldudramahefðinni sem tók á sig mynd undir lok nítjándu aldar í meðförum höfunda á borð við Ibsen og Tsékhov, með smávegis táknrænum yfirtónum úr absúrdleikhúsinu sem reyndi, en mistókst, að koma í stað norska og rússneska raunsæisins um miðja síðustu öld.
...