Það kallaði óneitanlega á töluvert þrek að horfa á og hlusta á hóp „stjórnmálamanna“ sem heyra til litlu deildarinnar, sveitarstjórnar í þessu tilviki, en einni tröppu hærra, á „gullaldarliðið“, hugsanlegan meirihluta í borgarstjórn Reykjavíkur. Allan lungann af liðinu kannaðist áhorfandinn og hlustandinn, sem var einn og sami maðurinn, ekki við að þekkja svo öruggt væri, nema helst Einar borgarstjóra, sem var á útleið úr sinni prívat vegsemd þar. Það sem var erfiðast við þessa kvöldstund, umfram það að fæstir áhorfendur höfðu nokkru sinni séð eða heyrt þetta fólk áður, og þekkti varla á því deili, en gat þó bundið vonir við að ekki væri mjög líklegt að það myndi nokkru sinni berja það augum aftur, var annað. Það var að ekkert af þessu fólki orðaði það upphátt að það gerði sér grein fyrir því að fyrirrennari Einars borgarstjóra hafði kollsiglt höfuðborg landsins svo að fjárhagslega minnti hún á hús sem var
...