Það er erfitt að kveðja, þó svo að árin væru orðin fleiri en 98. Andlátið var óvænt og sársaukafullt og maður hafði ekki leitt hugann að þessu því hún var svo hress og hraust fram að síðustu dögum. Hún átti langa og fjölbreytta ævi og upplifði miklar breytingar á lífsleiðinni. Hún fæddist á Dröngum og bærinn var harðbýll og afskekktur og eina leiðin þangað var með bát eða fótgangandi. Þær eru ófáar sögurnar sem við heyrðum frá uppvextinum og vinnunni heima á Dröngum, æðarvarpinu, selveiðum og skemmtilegum stundum. Farkennari fór á milli bæja og kenndi börnunum og 11 ára gömul hóf hún nám í Finnbogastaðaskóla og hún lærði að synda í lauginni í Reykjarfirði nyrðri en þangað fóru þau og gistu í nokkrar vikur í senn.

Fyrir stuttu tók Nína, ömmustelpan hennar, viðtal við hana fyrir skólaverkefni um stríðsárin á Íslandi. Þar rifjaði mamma upp daginn sem Bretar hernámu Ísland, þá var hún 14 ára og Ella systir hennar 13 ára í Finnbogastaðaskóla og þær voru sendar á símstöðina til að athuga af hverju það var orðið símasambandslaust og báru þær skólastjóranum þær fréttir að Ísland væri hernumið. Hún rifjaði líka upp að það hefði komið þýskur njósnari fótgangandi að Dröngum og honum var auðvitað boðin gisting eins og var til siðs á þessum tímum. Hún talaði líka um að þau hefðu heyrt þegar skip voru sprengd í flóanum. Það rak líka ýmislegt góðmeti á land eins og súkkulaði í stórum blikkdósum. Tískan breyttist við hernámið og þær systur fengu föt sem þá voru orðin móðins eins og leðurstígvél, smekkbuxur og leðurhúfur. Þau upplifðu líka öskrin í bjarndýrum en urðu sem betur fer ekki á vegi þeirra.

Mamma var mikil Strandakona og hugsaði alltaf heim að Dröngum og sum okkar eru svo heppin að hafa farið með henni þangað í dagsferð, skoðað bæinn og jörðina.

Mamma stundaði nám í húsmæðraskólanum á Laugalandi í Eyjafirði og hún var snilldarkokkur og mikil hannyrðakona. Það lék allt í höndunum á henni og hún fékk endalaust hugmyndir að nýjum verkefnum í hekli, prjóni og saumi. Þegar hún fluttist alfarið frá Dröngum til Reykjavíkur árið 1953 hóf hún störf á saumastofu Feldsins sem var stofnuð nokkru áður en hún hóf þar störf og starfaði þar til loka ársins 1955. Hún saumaði alla tíð fallegan og vandaðan fatnað og það voru ófáir sem leituðu til hennar eftir aðstoð við klæðskerasaum.

Við áttum góða æsku á fallegu fjölskylduheimili sem þau byggðu á Þinghólsbrautinni þar sem mörg börn voru í hverju húsi og heilu fylkingarnar í hverri götu. Við höfðum móann með berjalyngi, sleðabrekku og bryggjuna. Þar var hangið við dorgveiðar og húkkaðir krossfiskar sem voru síðan þurrkaðir í kyndiklefanum heima við lítinn fögnuð mömmu því lyktin var ekki góð. Það var stutt að fara á öskuhaugana en það var bannað og við hlýddum og þarna er núna uppáhaldsbaðstaður okkar systra. Það var stutt heim til afa og ömmu á Kópavogsbrautinni og þar var ævinlega mikið um að vera því mörg systkini mömmu bjuggu í Kópavoginum og sum voru á Akranesi og þangað fórum við líka reglulega okkur til skemmtunar.

Þegar við vorum börn fór mamma með okkur inn í Hvalfjörð á hverju sumri í nokkrar vikur þar sem hún tjaldaði til að vera nálægt pabba þegar hann kom inn með hvali. Í minningunni var þetta dásamlegur tími á svæði þar sem var lækur og fallegar hlíðar og útsýni út á fjörðinn. Við munum líka eftir þegar hælarnir voru teknir upp og tjaldinu var snúið eftir vindáttum. Mamma fór með pabba í nokkra túra í senn á hverju sumri, það var hennar húsmæðraorlof og við fengum að vera hjá frændfólki á meðan. Áttu hvalveiðarnar eftir að fylgja henni alla ævi þar sem bræður okkar stunduðu einnig hvalveiðar með hléum þar til nýverið.

Það var mikið áfall fyrir fjölskylduna þegar pabbi greindist með krabbamein rúmlega fimmtugur og lést 2. október 1980 eftir tveggja ára erfiða baráttu. Þetta var mömmu mjög þungbært og hún syrgði hann alla tíð. Þau elskuðu hvort annað en fengu alltof stuttan tíma saman.

Árið 1982 hóf hún störf sem handavinnukennari í dagvist Sjálfsbjargar og starfaði þar af alúð og nærgætni með fólkinu þar, þangað til hún fór á eftirlaun árið 1996. Hún var ötul við að finna nýjar leiðir til að kenna þeim ýmsar hannyrðir sem höfðu misst mátt eða sjón. Hún fór sjálf á ýmis námskeið til að kynnast einhverju nýju og var endalaust þolinmóð að leiðbeina öllum þeim sem leituðu til hennar með saumaskap og prjón.

Mamma var mikill tónlistarunnandi, söng mikið heima og var í nokkrum kórum. Hún elskaði Bítlana og Presley, ættjarðarlög og Helga Björns. Hún elskaði vorin og sumrin og naut þess að ferðast innanlands sem utan og um tíu ára skeið fór hún á hverju ári til Tenerife eða þar til hún var 93 ára en þá fór hún í sína síðustu utanlandsferð.

Mamma fór á Hrafnistu í Hafnarfirði þegar hún var nærri 95 ára og bjó þar í fallegu herbergi með sjávarútsýni. Hún tók þátt í félagsstarfinu þar og þegar hendurnar gátu ekki lengur prjónað eða heklað var hún hvött af starfsfólki vinnustofunnar til að taka upp pensilinn aftur eftir tæplega 70 ára hlé, sem hún gerði og málaði myndir af fuglum handa börnum og ömmubörnum og nokkrar myndir frá Dröngum og af Kópavogskirkju. Hún kláraði sína síðustu mynd sama dag og hún veiktist alvarlega um kvöldið.

Síðustu dagar voru erfiðir og mikill sársauki, að auki voru brostin hjörtu vegna fráfalls Sigga sonar Ellu sem dó 4. febrúar eftir erfiða baráttu við krabbamein og það var mömmu mjög þungbært. Á bráðamóttökunni daginn fyrir jarðarförina hans sagði mamma að hún kæmist ekki í jarðarförina og bað okkur um helsjúk að finna engil sem hún hafði heklað og setja í kistuna hans. Þannig var mamma, hún var alltaf að hugsa um aðra, alveg fram á síðasta dag. En það var líka hugsað vel um hana á Bylgjuhrauni, það sáum við þegar við sátum yfir henni síðustu dagana sem hún lifði. Við upplifðum það allan sólarhringinn og okkur langar að þakka sérstaklega Milenu, Agötu, Hildi og Hugrúnu fyrir einstaka umönnun og hlýju og segjum eins og mamma sagði og brosti: Þetta eru góðar konur.

Guð blessi þig og varðveiti, elsku mamma, og takk fyrir allt.

Þínar dætur,