Nú hefur hann Víðir í Holtahólum kvatt sveitina sína, hann varð bráðkvaddur 16. febrúar sl. aðeins á 66 ára gamall. Aðeins eru tæp sex ár síðan Einar Bjarni bróðir hans kvaddi heiminn á Höfn aðeins 63 ára.

Núna leitar hugurinn í Hornafjörðinn til æskuáranna í minni elskuðu sveit, sem mér finnst fegurst allra staða á landinu.

1959 fór ég seinna en venjulega í sveitina mína. Ég hafði komið í Hornafjörðinn frá fyrsta ári með móður minni, sem alltaf fór í heimasveitina og aðstoðaði móður sína og fjölskylduna í Holtahólum við heyskapinn. En þetta ár hafði nýr strákur komið í heiminn 6. júní, aðeins tveimur dögum fyrir 11 ára afmælið mitt. Það breytti að sjálfsögðu aðstæðum þegar fjölgaði í fjölskyldunni, nýr strákur og Einar Bjarni aðeins þriggja ára.

Mér er mjög minnisstætt hvað þessir strákar voru fallegir og skemmtilegir, sá litli bjartur og ljóshærður og sá eldri með ljósar krullur og spékoppa, alltaf brosleitur, en feimnislegur. Feimnin átti áreiðanlega við þá báða alla tíð. En það var nú aldrei mikil fyrirferðin í Holtahólafólkinu.

Sigga móðursystir mín, móðir þeirra, var mér alltaf óskaplega góð, eins og besta móðir. Mér þótti óendanlega vænt um þessa konu. Hún var hæglát kona, og hlédræg, var mjög minnug og sagði skemmtilega frá. Hún var iðin, sívinnandi við heimilið og þegar rofaði til í heimilisverkum var hún komin út í heyskapinn, með hrífuna að raka dreif, eða setja heyið í garða, drílur eða sátur. Gummi pabbinn gat verið glettinn og gamansamur, hann var fjárglöggur og góður bóndi, hann reyndist mér alltaf vel.

Ég vann alltaf úti með Guðmundi. Sigga sinnti börnunum og amma mín Anna Pálsdóttir gerði það líka og svo hefur Ólöf Anna, sem var elsta barnið, fædd 1952, vafalaust verið látin passa bræður sína líka. Það höfðu allir verk að vinna í sveitinni, það var ekki bara kúarekstur, allir höfðu hlutverk alla daga nema sunnudaga, þá var alltaf frí.

Mýrarnar voru sérstakt og lengi mjög einangrað samfélag. Ég kom í sveitina fljúgandi og með ferju yfir Hornafjarðarós og þá tók iðulega við óþreyjufull bið eftir fari yfir Hornafjarðarfljót frá Höfn yfir á Mýrarnar. Fljótin voru ekki brúuð fyrr en árið 1961. Það var alltaf mjög spennandi að ferðast yfir Fljótin, ég fór oftast með Sigurði Filippussyni eldsmið, sem var sérkennilegur karl. Hann var á sokkunum til að finna betur fyrir pedulunum og maður horfði yfir Fljótin sem breiddu úr sér og litu út eins og haf.

Einangrun héraðsins leiddi kannski til þess að bændur unnu, eins og sýndi sig í mikilli samvinnu seinna þegar tekið var til við að græða upp jökulaurana í Flatey. Það form kom næst samyrkjubúum, ekki þurfti 10 traktora, heldur nýttust tækin öllum.

Ég dvaldi síðast í sveitinni minni fermingarárið mitt 1962. Þá var Víðir litli bara þriggja ára og Einar Bjarni sex ára. Lúcia fæddist árið eftir, 1963.

Ég kom næst í sveitina mína með kærastann hann Bubba minn 1967, hlakkaði til að sýna honum dásemdina, ætluðum að stoppa í viku. En hafi einhvern tímann rignt í Hornafirðinum þá var það þessa blessuðu viku, það sást aldrei til fjalla, hvorki í Fláajökul, Haukafellið né Rauðabergið. Daginn sem við drifum okkur heim rofaði aðeins til og Bubbi sagði; ja mikið þó. Þetta var árið sem brúin yfir Jökulsá á Breiðamerkursandi var vígð, en þá fyrst var einangrun héraðsins rofin. Við höfðum ætlað að fara og skoða Öræfin, en fengum svo flug fyrr en við höfðum planað, Sigga var búin að smyrja stóran stamp af brauði þegar við komum og sögðumst vera að fara að flýja rigninguna.

Í þessu fallega umhverfi ólst hann Víðir Guðmundsson upp ásamt systkinum sínum, Einari Bjarna og Ólöfu stóru systur og síðan Lúciu litlu.
Hann vann eins og öll börn gerðu á þessum árum við búskapinn og var hörkuduglegur.

Fyrstu árin hans bjó fjölskyldan í gamla myndarlega steinhúsinu sem afi okkar Ólafur Einarsson og amma Anna Pálsdóttir byggðu af miklum myndarskap fyrir 1930. Þetta blessaða hús stendur enn, ég vildi gjarnan sjá það gert upp, því húsið var mjög fallegt. Nýtt hús var byggt upp úr 1970.

Víðir tók svo við rekstri búsins árið 1988 þegar foreldrar hans fluttu á Höfn.

Ég heimsótti hann þegar ég fór í Hornafjörðinn, mest til að fá að vappa á hlaðinu og skoða gamlar þúfur. Hann bannaði mér að fara í gamla húsið.
Mínum heimsóknum fækkaði svo með árunum, kom sjaldan eftir að hann varð einn.

Víðir var vel greindur. Lúcia systir hans sagði að hann hefði rétt þurft að opna bækurnar til að fá góðar einkunnir meðan aðrir voru að stauta og lesa heima. Svo lærði hann líka handavinnu og þar með að prjóna eins og komið var í námskrá. Hún segir mér að amma okkar hafi setið með strákinn í fanginu til að geta kennt honum handbragðið, en Lúcia sjálf sat þar fyrir aftan og lærði þar með að prjóna mjög ung. Ég sé þetta alveg fyrir mér.

Víðir stundaði nám í framhaldsskóla í Nesjum og fór síðan í Reykholt í Borgarfirði.

Víðir blessaður var hættur búskapnum og hafði misst heilsuna fyrir nokkrum árum. Nú er líkast til búskap ættarinnar lokið í Holtahólum.
Ég kveð Víði frænda minn og sendi innilegar samúðarkveðjur til dóttur hans og afkomenda og systranna og þeirra fjölskyldna.