Mamma fædd­ist og ólst upp á Búðum í Fá­skrúðsfirði. Hún átti stór­an systkina­hóp og voru þau í góðu sam­bandi alla tíð. Nokk­ur þeirra flutt­ust til Reykja­vík­ur eins og hún á ár­un­um 1945-52. Sum þeirra bjuggu sam­an í litl­um íbúðum eins og tíðkaðist á þeim árum.

Mamma fór ung sem kaupa­kona norður á Bakka í Keldu­hverfi á Mel­rakka­sléttu, það var mikið ferðalag á þess­um tíma. Síðar varð hún kaupa­kona í Geira­koti í Fló­an­um. Þar kynnt­ist hún pabba. Hann hafði farið með fé­lög­um sín­um á ball í sveit­inni og bauð henni í dans. Það átti eft­ir að vera fyrsti dans­inn af mörg­um. Eft­ir dans­inn sett­ust þau út í móa og hann gaf henni vín­ber, sem voru henni þá ný lífs­reynsla.

Mamma og pabbi eignuðust íbúð á Háa­leit­is­braut­inni og fluttu inn í hana rétt fok­helda árið 1964. Það var oft mikið líf á Háa­leit­is­braut­inni. Gesta­gang­ur að aust­an og sam­gang­ur mik­ill í stiga­gang­in­um. Þarna myndaðist skemmti­legt líf, þar sem all­ir þekktu alla. Þarna var Unn­ur og Sig­ur­hjört­ur á fyrstu, Þóra og Jón þar á móti, Dísa og Bragi í kjall­ar­an­um. Pét­ur Trausta augn­lækn­ir á móti okk­ur og Georg verðlags­stjóri á þriðju. Mamma passaði fyr­ir Georg og fleiri í hús­inu. Svo var gengið á milli með smjörpapp­ír­inn með nýj­asta sniðinu af pilsi eða kjól úr Vogue-blaðinu, beint frá Par­ís. Á Háa­leit­is­braut­inni myndaðist vinátta full­orðinna og barna fyr­ir lífstíð.

Árið 2000 minnkuðu þau við sig og fluttu á Laug­ar­nes­veg í splunku­nýja íbúð. Þar skapaðist sú hefð að við systkin­in kom­um til þeirra einu sinni í viku í há­deg­is­mat. Mamma eldaði þar fyr­ir okk­ur þar til hún varð 92 ára. Þetta breytt­ist þegar covid skall á. Þegar pabbi dó 2012 fór hún að hugsa sér til hreyf­ings og fékk eft­ir nokkra bið íbúð í Mörk­inni árið 2016 og leið henni vel þar.

Mamma var líka ein­stök amma. Hún elskaði börn og þau elskuðu hana. Þetta ein­staka ró­lyndi og hlýi faðmur sem var svo gott að koma í. Hún kenndi þeim sem vildu að prjóna, spila ól­sen-ól­sen, þar sem ekk­ert var gefið eft­ir og margt fleira. Hún átti alltaf eitt­hvað með kaff­inu nýbakað og ef ekki þá var því reddað á staðnum með bakstri á pönns­um með sykri eða vöffl­um og sultu. Það var alltaf til rabarbara­sulta á þeim bæ. Marg­ar minn­ing­ar okk­ar systkina tengj­ast bakstr­in­um, sem við feng­um oft­ar en ekki veiga­mikið hlut­verk í. Við kleinu­bakst­ur­inn gerðum við fjalla­hring úr hveiti, egg­in í miðjuna og svo var þessu öllu blandað sam­an, flatt út með kefli, skorið í ræm­ur og snúið í klein­ur.

Það kom alltaf gleðiglampi í augu mömmu þegar barna­börn­in voru rædd. Hún hafði greini­lega gam­an af því að rifja upp gamla tíma. Ömmu­barn henn­ar og nafna, Heiða Stef­áns, fékk það verk­efni í skól­an­um að taka viðtal við ömmu sína. Þar seg­ir mamma m.a. frá brúðkaupi þeirra pabba. Mamma seg­ir svo frá í þessu skemmti­lega viðtali:

Við gift­um okk­ur heima hjá séra Bjarna Jóns­syni. Við löbbuðum þangað niður eft­ir og það var ekki mik­il veisla. Við fór­um þangað heim og hann kyrjaði yfir okk­ur og kon­an hans söng og spilaði á pí­anó. Við vor­um bara tvö. Í söngn­um rak hann upp skræka tóna, því að eitt­hvað var að hon­um í háls­in­um og hann talaði mjög djúpt en þegar hann söng fór hann mjög hátt upp. Það var mjög hlægi­legt.

Þetta var sama dag­inn og Peta litla syst­ir afa þíns fermd­ist, svo við fór­um frá prest­in­um í Dóm­kirkj­una þar sem Peta var fermd. Svo fór­um við upp á Bergstaðastræti því þar bjó Ágústína syst­ir afa þíns. Þar drukk­um við kaffi með pabba hans og mömmu. Fór­um svo til Óskars bróður því hann var þrítug­ur þenn­an sama dag. Það vissi eng­inn af gift­ing­unni fyrr en við kom­um. Við hringd­um svo í mömmu og pabba og lét­um þau vita, en það var ekki mikið til­stand. Gugga vin­kona mín vissi nú um það að við ætluðum að gifta okk­ur þenn­an dag. Mar­grét og Pét­ur voru vott­arn­ir, en þau þurftu ekk­ert að mæta. Svo fæðist Stefán.

Og börn­in urðu á end­an­um fimm. Af­kom­end­ur mömmu og pabba eru nú orðnir 57. Auk fimm barna eru fædd 16 barna­börn, 28 barna­barna­börn og átta barna­barna­barna­börn.

Mömmu þótti mjög gam­an þegar öll barna­börn­in gátu komið á jól­um og stór­hátíðum. Svo þegar barna­barna­börn­in fóru að koma líka þótti henni það ekki leiðin­legt.

Mamma var listamaður með prjón­ana. Það mátti ganga að því vísu að hvert ný­fætt barn eignaðist sitt lista­verk, peysu, húfu og vett­linga. Hún reyndi að prjóna eitt sett á hvert barna­barna­barn en þau urðu 28 tals­ins. Lík­lega aftraði gigt­in því að henni tæk­ist ætl­un­ar­verkið að fullu. En því­lík lista­verk sem hún fram­leiddi og allt eft­ir eig­in höfði.

Elsku mamma, nú er komið að kveðju­stund. Þú að verða 98 ára þegar kallið kom og al­veg til­bú­in að sofna svefn­in­um langa. Við erum þér æv­in­lega þakk­lát fyr­ir allt sem þú kennd­ir okk­ur í líf­inu eins og skyn­semi, þol­in­mæði, hæg­læti, ákveðni, vænt­umþykju, stund­vísi og að bera virðingu fyr­ir öðru fólki. Þú kennd­ir okk­ur einnig öll eld­hús- og heim­il­is­störf og lagðir mikla áherslu á hrein­læti og nýtni mat­væla. Það var ein­hvern veg­inn þannig þegar þú varst að vinna, að eng­inn vissi af fyrr en verk voru frá, kak­an kom­in.

Sam­band ykk­ar pabba var fal­legt. Við fylgd­umst með dan­sæfing­um ykk­ar í stof­unni, þar sem gömlu dans­arn­ir voru æfðir af kappi. Það er al­veg víst að spor­in verða nú stig­in á ný á nýj­um stað. Það er ekki ólík­legt að pabbi bíði þín þar með fersk vín­ber.

Elsku mamma, takk fyr­ir lífið!

Þín elsk­andi börn,