Dögg mín veistu, það fer heill heim­ur með ömm­um, sagði vin­kona mín við mig þar sem ég var í ekka­sog­un­um í leigu­bíl í miðju Kan­ada, fimm þúsund kíló­metra að heim­an. Bíll­inn stefndi á flug­völl­inn í Cal­gary og ég freistaði þess að kom­ast heim til fjöl­skyld­unn­ar sem allra fyrst, ný­bú­in að fá af því frétt­ir að elsku amma væri dáin.
Það er ekki auðvelt að byrja að skrifa um ömmu Unni þegar hún er ný­fall­in frá. Ömmu sem var ætíð full af æðru­leysi, svo sterk og ótrú­lega lausnamiðuð. Hún var aldrei upp­tek­in af því sem var erfitt, hindr­an­ir voru ekki til í henn­ar orðabók held­ur bara lausn­ir. Amma var líka ótrú­lega sjálf­stæð. Hún missti afa árið 1984 og bjó ein upp frá því og allt til síðasta dags. Hún hafði alltaf tíma og enda­lausa orku í að að prjóna, mála, leysa kross­gát­ur, mála kort og leggja kap­al. Mér leiðist aldrei, sagði hún ósjald­an.
Hún var ekki bara amma mín, hún var rokk­stjarn­an í boðunum mín­um. Vin­kon­ur mín­ar hópuðust að henni, þáðu prjónaráð og hl­ustuðu á skemmti­sög­ur frá því í gamla daga. Hún var börn­un­um mín­um ávallt góð og gaf þeim heillaráð. Hún hrósaði Katrínu jafn­an fyr­ir að vera góð stóra syst­ir og við Kristó­fer Loga sagði hún alltaf: Spilaðu lagið. Hann vissi um leið hvað hún átti við og spilaði fyr­ir hana Þannig týn­ist tím­inn. Helst tvisvar í röð.
Það fylgdi henni mikið af fólki og það var ávallt gest­kvæmt hjá henni í Vest­ur­bæn­um. Sím­inn hringdi oft á dag. Ömmu gat ég hringt í dag og nótt, ég var aldrei að trufla hana og aldrei að vekja hana. Alltaf vel­kom­in, nótt sem dag. Uppi í bú­stað var ekki fylgst með klukk­unni: Við sof­um þegar við erum þreytt og borðum þegar við erum svöng, sagði hún og bætti við að í sveit­inni eru börn úti að leika, sama hvernig viðrar.
Við Erl­ing fór­um með henni í sum­ar og tók­um upp hlaðvarp þar sem hún sagði okk­ur frá æsku sinni á möl­inni, frá sumr­un­um í sveit­inni, frá því hvernig hún af­greiddi fá­tækt fólk úr Pól­un­um og her­mönn­un­um sem steiktu skyr. Amma hafði ótrú­legt minni og sagði frá tím­um sem voru svo ólík­ir þeim sem við lif­um í dag. Eft­ir hlaðvarpstök­urn­ar fór­um við með henni í heim­sókn á Bessastaði, þar sem við hitt­um for­seta­hjón­in og geng­um um hí­býl­in. Þá keyrðum við um Reykja­vík og hún benti okk­ur á hús­in sem hún hafði búið í á Grett­is­götu, Þórs­götu, smá­í­búðahverf­inu, nes­inu og Víðimeln­um. Þetta var ótrú­lega verðmæt­ur dag­ur sem við átt­um sam­an og nú þegar amma er far­in er minn­ing­in enn dýr­mæt­ari.
Amma mín var merki­leg kona, ein sú merki­leg­asta sem ég þekkti. Hún reyndi margt á langri og góðri ævi. Ég þakka fyr­ir að hafa fengið að njóta návist­ar henn­ar svona lengi. Við sem elskuðum hana svo heitt get­um huggað okk­ur við að eiga haf­sjó minn­inga um bestu konu í heimi. Ég trúði því alltaf að hún yrði ei­líf, sem kannski er ekki svo skrítið því hún var full af lífs­krafti fram á síðasta dag. En ég veit að amma er ekki far­in. Minn­ing­in lif­ir áfram í þeim sög­um sem hún sagði mér. Hún mun alltaf vera hluti af mér.
Þegar ég fékk frétt­irn­ar um að hún væri ekki leng­ur hér á meðal vor, brotnaði eitt­hvað inn í mér. Hjarta mitt kramd­ist og heim­ur­inn fórst. Það er svo skrítið að geta ekki leng­ur rennt við hjá ömmu með þetta helsta: garn, reykta ýsu, mjólk og smjör. Hún sit­ur við sjón­varpið og horf­ir á glæpa­mynd­ir, prjón­ar, mál­ar, ræður kross­gát­ur eða allt þetta fernt og biður mig svo að taka með mér heim að minnsta kosti 20 kort sem hún hef­ur málað.
Með ömmu minni fer heill heim­ur.
Takk fyr­ir alla gleðina elsku besta amma Unn­ur, ég sakna þín meira en tár­um tek­ur.

Þín,