Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir
Kol­brún Áslaug­ar Bald­urs­dótt­ir

Það hef­ur verið und­ar­legt að fylgj­ast með stjórn­ar­and­stöðunni og helstu hags­muna­sam­tök­um stór­fyr­ir­tækja und­an­farna mánuði. Sjálf­stæðis­flokk­ur­inn, Miðflokk­ur­inn og Fram­sókn virðast vera sam­mála um það eitt að tefja fram­göngu þjóðþrifa­mála. Það virðist vera nán­ast línu­leg fylgni á milli þess hve vin­sæl mál­in eru í aug­um al­menn­ings og hversu hart stjórn­ar­andstaðan berst gegn þeim. Skýr­asta birt­ing­ar­mynd­in er Íslands­metið í 1. umræðu um veiðigjalda­frum­varpið, sem stjórn­ar­andstaðan þreyt­ist samt ekki á að minna okk­ur á að hafi alls ekki verið málþóf. Þrátt fyr­ir að þar hafi nán­ast hver ein­asti stjórn­ar­and­stöðuþingmaður full­nýtt ræðurétt sinn og fengið á sig full andsvör frá öðrum stjórn­ar­and­stöðuþing­mönn­um.

En fleiri eru mál­in sem stjórn­ar­andstaðan hef­ur bar­ist á móti, þrátt fyr­ir víðtæk­an stuðning al­menn­ings, svo sem um­bæt­ur á al­manna­trygg­inga­kerf­inu og lög­fest­ing samn­ings Sam­einuðu þjóðanna um rétt­indi

...

Höf­und­ur: Kol­brún Áslaug­ar Bald­urs­dótt­ir