Úlfar, elsku­leg­ur frændi minn, er bú­inn að kveðja.

Allt frá fjög­urra ára aldri og fram á unglings­ár dvaldi ég sum­ar­langt í Há­bæn­um í Stóru-Mörk und­ir Eyja­fjöll­um en í þá daga var þríbýlt í Stóru-Mörk. Bænd­urn­ir sem tóku mig að sér voru Guðlaug (Lauga), frænka mín í móðurætt, og maður henn­ar, Brynj­ólf­ur (Billi). Son­ur þeirra, Úlfar frændi, sem gekk þá und­ir gælu­nafn­inu Bubb­ur, var bónda­son­ur­inn á bæn­um, tæp­um ára­tug eldri en smákrakk­inn ég. Ég man ekki mikið eft­ir sam­bandi mínu við syst­ur Úlfars á þess­um tíma, Hönnu Krist­ínu sem var elst og Ragn­heiði sem var smákríli á þess­um árum en tengsl­in við þær syst­ur og vinátt­an styrkt­ist svo sann­ar­lega eft­ir því sem ég varð eldri og þroski jókst.

Hví­lík for­rétt­indi að vera þarna í sveit! Lauga frænka var mér ætíð eins og kær­leiks­rík móðir, fróð og skemmti­leg en Billi bóndi var í minn­ing­unni frek­ar þög­ull en alltaf góður við mig. Ég naut ekki aðeins alúðar þeirra beggja held­ur einnig Úlfars frænda sem alltaf var boðinn og bú­inn að hjálpa mér, leiðbeina og opna fyr­ir mér helstu leynd­ar­dóma heyskap­ar­ins, allra hinna fjöl­mörgu véla sem komu við sögu og ým­issa annarra verk­efna sem féllu til á sveita­bæn­um. Hann var mér samt ekki aðeins sem fræðari held­ur kom hann ekki síður fram sem til­sjón­ar­maður, fé­lagi og vin­ur.

Þegar ég stálpaðist var ég meira í úti­vinnu með Úlfari og Billa en í hús­verk­un­um með Laugu frænku. Fleiri tæki­færi voru til dæm­is til að kom­ast á hest­bak ef maður var í heyskapn­um held­ur en í inni­vinnu. Fyr­ir utan sunnu­dagsút­reiðartúra krakk­anna á Stóru-Merk­ur-bæj­un­um sá Úlfar til þess að ég fékk gjarn­an það skemmti­lega verk­efni að fara heim af engj­um með lest­ina. Þá var ég lát­in bera ábyrgð á því að mér fannst mjög svo mik­il­væga hlut­verki að sitja á fremsta hest­in­um af mörg­um í hey­bands­lest­inni og stýra heim­ferðinni. Sokki gamli var alltaf lát­inn reka lest­ina og eng­inn hest­ur helt­ist úr lest­inni á minni vakt!

Úlfar var mikið átrúnaðargoð mitt á þess­um bernsku­ár­um. Hann var eins kon­ar töframaður sem kunni á öll tæki og tól, gat gert við allt sem bilaði og smíðaði svo bara það sem vantaði. Mér skilst að á tíma­bili hafi hann einnig verið eft­ir­sótt­ur hár­skeri karl­anna í sveit­inni. Það var eins og að hann þyrfti ekki að setj­ast á skóla­bekk þekk­ing­in og kunn­átt­an var hon­um í blóð bor­in. En hann hefði að öll­um lík­ind­um aflað sér rétt­inda í ein­hverri tækni­grein ef bú­skap­ur­inn hefði ekki þurfti á starfs­kröft­um hans að halda.

Kímni­gáfa Úlfars frænda átti eng­an sinn líka. Þegar ég sat með hon­um í jepp­an­um var ég í stans­lausu hlát­urskasti því að hann sá alltaf fyndn­ar hliðar á til­ver­unni. Ef ein­hverja stund­ina voru eng­ar fyndn­ar hliðar til að velta sér upp úr þá bjó hann þær bara til. Hann kunni svo sann­ar­lega að aðlaga kímni­gáf­una að aldri og þroska viðmæl­and­ans hverju sinni. Þessa fjár­sjóðs naut ég öll bernskusumr­in mín.

Það var mér mikið gleðiefni að frétta á sín­um tíma að Úlfar frændi hefði eign­ast konu og hana ekki af verri end­an­um, hana Rósu. Ekki aðeins bætt­ist hún við fá­mennið í Há­bæn­um held­ur kom hún með í fjöl­skyld­una tvö elsku­leg, glaðvær fyr­ir­mynd­ar­börn af fyrra hjóna­bandi. Fjöl­skyld­an stækkaði fljótt; hví­líkt barnalán þegar fimm börn bætt­ust við börn­in tvö!

Eft­ir að ég fékk að gjöf frá Laugu og systr­um henn­ar, Sig­ur­björgu, Ástu og Helgu, land­spildu í landi Stóru-Merk­ur, dvaldi ég og fjöl­skylda mín æ oft­ar und­ir Fjöll­un­um. Ég leyfi mér að full­yrða að und­ir Fjöll­un­um sé feg­urst á landi hér. Fyrst dvöld­um við í spild­unni í tjaldi og svo í tjald­vagni, og styrkt­um þá sam­bandið við Úlfar og Rósu. Eft­ir að við hjón­in kom­um okk­ur upp sum­ar­bú­stað sum­arið 2002 með dýr­mætri aðstoð völ­und­anna Aðal­steins og Brynj­ólfs Úlfars­sona hitt­um við þau hjón oft­ar en áður. Þá urðum við þess happs aðnjót­andi að kynn­ast bet­ur ynd­is­leg­um börn­um þeirra hjóna og verða vitni að þeirri sterku sam­hjálp og sam­kennd sem ein­kenn­ir þessa fjöl­skyldu. Ég upp­lifði því oft að af­kom­end­ur Úlfars og Rósu, sem sest höfðu að fjarri heima­hög­un­um, voru fjöl­menn­ir í Stóru-Mörk um helg­ar og notuðu gjarn­an tím­ann til að taka til hend­inni á bæn­um og gera gagn.

Þótt verk­efni væru ærin tóku Úlfar og Rósa sér alltaf tíma til að taka á móti mér og eig­in­mann­in­um þegar við knúðum dyra. Við sát­um því oft í vellyst­ing­um praktug­lega við veislu­borð í Há­bæn­um þar sem skrafað var og hlegið enda var kímni­gáfa Úlfars í aðal­hlut­verki að venju.

Og þess­ar­ar kímni­gáfu naut fólkið hans fram á síðasta dag.

Elsku Rósa, börn og fjöl­skyld­ur, ég sendi ykk­ur öll­um inni­leg­ar samúðarkveðjur.