Erlendri fjárfestingu fylgir þekking

Heiðrún Lind Marteinsdóttir, framkvæmdastjóri SFS, segir stjórnsýsluna hafa verið illa …
Heiðrún Lind Marteinsdóttir, framkvæmdastjóri SFS, segir stjórnsýsluna hafa verið illa búna undir vöxt fiskeldisins. Kristinn Magnússon

„Með nokkuð var­færn­is­legu mati má lík­lega segja að þetta geti tví­mæla­laust orðið ein grunnstoð und­ir út­flutn­ings­tekj­ur okk­ar Íslend­inga til framtíðar,“ seg­ir Heiðrún Lind Marteins­dótt­ir, fram­kvæmda­stjóri Sam­taka fyr­ir­tækja í sjáv­ar­út­vegi, um framtíðar­horf­ur fisk­eld­is á Íslandi. „Starf­sem­in er enn á upp­hafs­stig­um, að slíta barns­skón­um ef svo má segja, en miðað við hvernig gengið hef­ur á und­an- förn­um tveim­ur til þrem­ur árum má vænta þess að hið minnsta þau fjög­ur fyr­ir­tæki sem hafa hafið slátrun séu kom­in fyr­ir vind og eigi þar af leiðandi tæki­færi til tölu­verðs vaxt­ar, auk þess sem fleiri fyr­ir­tæki munu von­andi bæt­ast í þann hóp,“ bæt­ir hún við.

Hún kveðst þó ekki vilja spá of langt inn í framtíðina eða hafa of mikl­ar vænt­ing­ar og legg­ur sér­staka áherslu á að upp­bygg­ing grein­ar­inn­ar þurfi að vera skyn­sam­leg. „Ef við mynd­um fara upp í það sem gild­andi áhættumat kveður á um, 71 þúsund tonn í laxi, þá gætu út­flutn­ings­verðmæti þess farið í 55 til 60 millj­arða króna. Þá erum við kannski kom­in upp í fjár­hæðir sem eru 30 til 40 pró­sent af út­flutn­ings­verðmæt­um sjáv­ar­af­urða. Það mun­ar sann­ar­lega um þær tekj­ur.

Það sverf­ur að í öðrum at­vinnu­grein­um, eins og geng­ur og ger­ist, og af þeim sök­um sér­stak­lega verðum við að fjölga stoðum und­ir út­flutn­ings­grein­ar. Þannig að þegar niður­sveifl­ur koma í ein­hverj­um at­vinnu­grein­um, eins og til dæm­is í sjáv­ar­út­vegi eða ferðaþjón­ustu, þá séu aðrar at­vinnu­grein­ar sem grípa bolt­ann og koma þannig í veg fyr­ir að sam­drátt­ur í efna­hags­kerf­inu verður meiri held­ur en hann ella hefði orðið. Því fleiri at­vinnu­grein­ar sem standa und­ir okk­ar út­flutn­ingi, því meiri verður sveiflu­jöfn­un­in, og þar af leiðandi stöðugra efna­hags­líf,“ út­skýr­ir fram­kvæmda­stjór­inn.

Vaxt­ar­verk­ir í stjórn­kerf­inu

Fisk­eldi hef­ur vaxið mikið á und­an­förn­um árum og voru um 26 þúsund tonn eldisaf­urða flutt út í fyrra. Þá nam út­flutn­ings­verðmæti afurðanna um 25 millj­örðum króna sem er 89,4% aukn­ing frá 2018. Á sama tíma er hins veg­ar áber­andi að gögn sem fylgja til­kynn­ing­um um út­gef­in rekstr­ar­leyfi fisk­eld­is- fyr­ir­tækja sýna að sum­ar um­sókn­ir um ný eða stækkuð leyfi hafa verið til meðferðar hjá op­in­ber­um stofn­un­um í fjög­ur ár.

Spurð hvort málsmeðferðar­tími og flækj­u­stig leyf­is­veit­inga haldi aft­ur af frek­ari vexti grein­ar­inn­ar, svar­ar Heiðrún Lind: „Því miður verður ekki fram hjá því vanda­máli litið og fáir geta mót­mælt því að það eru vaxt­ar­verk­ir í stjórn­kerf­inu. Við vilj­um að sjálf­sögðu vanda til verka, fara var­lega og byggja starf­sem­ina upp með skyn­sam- leg­um hætti, en stjórn­sýsl­an hef­ur því miður verið illa búin und­ir þau nýju verk­efni sem henni hafa verið fal­in í tengsl­um við fisk­eldi. Það virðist fyrst og fremst fjár­magn sem skort­ir, þannig að unnt sé að hafa starfs­fólk til að af­greiða mál fljótt og ör­ugg­lega, í sam­ræmi við fresti eins og lög kveða á um.

Ég nefni sér­stak­lega Skipu­lags­stofn­un í þessu sam­hengi, þar sem um­sókn­ir eru ekki af­greidd­ar inn­an lög­bund­inna fresta. Þetta hæg­ir ekki aðeins á vexti starf­sem­inn­ar, held­ur veld­ur þetta bein­lín­is tjóni í starf­semi fyr­ir­tækj­anna. Það að ala fisk í sjó krefst mik­ils fjár­magns og margra ára und­ir­bún­ings. Skort­ur á fyr­ir­sjá­an­leika við af­greiðslu mála set­ur þenn­an mik­il­væga þátt í upp­nám.“

Hafa sýnt var­færni

Það verður ekki hjá því kom­ist að verða var við tals­verða gagn­rýni í garð fisk­eld­is­ins, sér­stak­lega hvað eldi í sjókví­um varðar og snýr hún aðallega að áhyggj­um af því að eld­is­fisk­ur sleppi úr kví­um og valdi erfðablönd­un villtra laxa­stofna. Jafn­framt eru áhyggj­ur af því hversu mik­inn úr­gang líf­ríkið í fjörðum lands­ins þolir. Innt álits á þess­ari gagn­rýni kveðst Heiðrún Lind hafa skiln­ing á því að ólík­ir hags­mun­ir kunni að veg­ast á þegar upp­bygg­ing nýrr­ar at­vinnu­starf­semi er ann­ars veg­ar.

„Ég held hins veg­ar að við eig­um að vera skyn­söm og gera okk­ur grein fyr­ir þeim veru­leika að eitt úti­lok­ar ekki annað. Ég tel að lög­gjaf­inn hafi í allri sinni nálg­un á málið farið fram með mjög var­færn­is­leg­um hætti og við erum að grípa til allra þeirra ráðstaf­anna sem raun­hæf­ar og skyn­sam­leg­ar eru til þess ein­mitt að koma í veg fyr­ir spjöll á nátt­úru eða spjöll á villt­um laxi. Þessi starf­semi fer í gegn­um ótrú­lega langt ferli frá því að ákveðið er að hefja hana og þar til fyrsta laxi er slátrað.

Það má segja að ekk­ert land sé með jafn um­fangs­mikið kerfi í kring­um sjókvía­eldi, sem allt miðar af því að tak­marka áhættu. Fram fer mat á burðarþoli þeirra fjarða þar sem sjókvía­eldi er fyr­ir­hugað, því næst er fram­kvæmt áhættumat, sem er óþekkt ann­ar staðar í heim­in­um og miðar að því að koma í veg fyr­ir blönd­un erfða við villt­an lax þannig að hon­um stafi hætta af. Þá tek­ur nær und­an­tekn­ing­ar­laust við um­hverf­is­mat. Þegar um­hverf­is­mati er síðan lokið taka við ým­iss kon­ar skil­yrði til starf­semi í starfs- og rekstr­ar­leyf­um. Þannig að ferlið er nokkuð langt og strangt. Allt miðar það hins veg­ar að því að við kom­um í veg fyr­ir erfðablönd­un á villt­um laxi og að það sé ekki þess hátt­ar meng­un í sjó, að öðrum líf­ver­um stafi hætta af.“

Er varðar áhyggj­ur af því að vöxt­ur grein­ar­inn­ar sé of hraður seg­ir hún það vissu­lega svo að það eigi að fara var­lega, „en fram­leiðslu­magnið verður að vera þannig að við get­um tryggt af­hend­ingarör­yggi inn á stærri, hátt borg­andi markaði eins og Asíu og Banda­rík­in. Ef við ætluðum okk­ur til framtíðar að fram­leiða aðeins um 25 til 30 þúsund tonn mundi það ekki standa und­ir þeirri eft­ir­spurn sem kem­ur frá best borg­andi mörkuðunum. Ef við get­um ekki tryggt jafna af­hend­ingu allt árið um kring, þá fáum við ein­fald­lega ekki þessi viðskipti. Magnið þarf því að aukast ef við ætl­um að vera raun­hæf­ir keppi­naut­ar á þess­um mörkuðum sem eru best borg­andi.“

Mikil atvinnustarfsemi hefur byggst upp í kringum eldið.
Mik­il at­vinnu­starf­semi hef­ur byggst upp í kring­um eldið. mbl.is/​Helgi Bjarna­son

Þekk­ing fylgi fjár­magni

Ann­ar þátt­ur sem borið hef­ur á í umræðunni um fisk­eldi hér­lend­is er eign­ar­hald þeirra fyr­ir­tækja sem í grein­inni eru, en norsk eld­is­fyr­ir­tæki eru þar stór­tæk­ir fjár­fest­ar. Fram­kvæmda­stjór­inn tel­ur þó ekki ástæðu til að ótt­ast eign­ar­hald, þvert á móti fylgja því ýms­ir kost­ir. „Þessi umræða skýt­ur alltaf upp kolli og er ekki sér ein­kenni fyr­ir eldi, held­ur heyr­ist hún því miður um er­lenda fjár­fest­ingu í heild. Við höf­um verið að reyna að glæða hér er­lend­ar fjár­fest­ing­ar, enda eru þær nauðsyn­leg­ar. Í til­viki eld­is­ins er þetta ekki bara í formi fjár­magns­ins sem hingað kem­ur til dreifðari byggða lands­ins, held­ur er það líka þekk­ing­in sem þess­ir er­lendu aðilar búa yfir.

Það væri ósk­andi að þeir sem hafa áhyggj­ur af starf­semi fisk­eld­is­ins, gætu fagnað aðkomu er­lendra aðila. Þess­ir er­lendu aðilar hafa farið í gegn­um upp­bygg­ingu í sínu heimalandi og þar af leiðandi einnig gert ein­hver mis­tök á þeirri veg­ferð. Þeir hafa þá jafn­framt lært af þeirri reynslu og geta þá komið í veg fyr­ir að við ger­um sam­bæri­leg mis­tök hér á landi,“ seg­ir Heiðrún Lind og vís­ar til ára­tuga reynslu Norðmanna af fisk­eldi.

„Nor­eg­ur hef­ur verið í eld­is­starf­semi í sjó um ára­tuga skeið. Sú starf­semi var svo sann­ar­lega ekki full­komnuð á fyrsta degi og enn er raun­ar verið að gera breyt­ing­ar í sam­ræmi við betri þekk­ingu og bætta tækni. Öll at­vinnu­starf­semi hef­ur áhrif á um­hverfi sitt, en sú þekk­ing sem orðið hef­ur til í Nor­egi er af hinu góða og við fögn­um því að henni sé miðlað áfram hingað í gegn­um fjár­fest­ing­ar er­lendra aðila.“

Flutn­ings­kostnaður hærri

Þeirri hug­mynd hef­ur verið varpað fram af þeim sem hafa mest­ar áhyggj­ur af um­hverf­isáhrif­um eld­is­ins að eld­inu væri bet­ur komið í kví­um á landi. Land­eldi get­ur þó kallað á mun hærri kostnað en það sem tíðkast í sjókví­um.

„Á þess­um tíma­punkti er það óraun­hæft. Við verðum auðvitað að vera opin fyr­ir allri þróun sem verður í þessu, en kostnaður við fram­leiðsluna á landi er tölu­vert hærri held­ur en kostnaður í sjó. Krafa um að færa sjó­eldi á land, leiðir í raun til þess að starf­sem­in verður óháð Íslandi. Það eru miklu meiri lík­ur á því, ef fisk­eldi er skikkað á land, að það ein­fald­lega fari til annarra landsvæða sem eru nær þeim mörkuðum sem lax­inn er seld­ur á.

Fyrsti ris­inn í land­eldi er ein­mitt að hefja starf­semi núna í Flórída. Mér er það til efs að um­fangs­mikið land­eldi á Íslandi geti keppt við það, eins og staðan er í dag. Við erum eyja í miðju Atlants­hafi, og á þeirri staðsetn­ingu verður auðvitað aldrei breyt­ing, þannig að flutn­ings­kostnaður­inn héðan er langt­um hærri en flutn­ings­kostnaður þeirra sem eru nær mörkuðum eða hafa betri flutn­ings­leiðir. Tækn­inni fleyg­ir hins veg­ar fram og eins og ég sagði fyrr, þá eig­um við að fylgj­ast vel með þess­um til­raun­um. Hver veit hvað framtíðin ber í skauti sér.“

Viðtalið var fyrst birt í 200 míl­um, sjáv­ar­út­vegs­blaði Morg­un­blaðsins, 7. fe­brú­ar.

Nán­ar um málið
í Morg­un­blaðinu
Áskrif­end­ur:
Nán­ar um málið
í Morg­un­blaðinu
Áskrif­end­ur: