Léttir þegar fermingunni var frestað

„Tvíburarnir Björgvin og Sóldís Marja eru mikil kraftaverkabörn, þau fæddust tæpar fjórar og fimm merkur hinn 27. júlí 2006, löngu fyrir tímann. Það tók okkur mörg ár að komast á þann stað að eignast þau. Það tók í raun tíu ár með aðstoð frábærs heilbrigðisstarfsfólks sem átti sinn þátt í að búa þau til, hjálpa mér að ganga með þau og vaka svo yfir þeim á vökudeildinni.

Stemningin á Bessastöðum var mikil á fermingardag barnanna. mbl.is/Heida HB

Það var því nokkuð meðvituð ákvörðun að ég ætlaði sko að tjalda öllu til þegar kæmi að fermingunni þeirra. Þetta átti að vera ferming-in enda þyrfti ég bara að gera þetta einu sinni! Ég ætlaði sko að leggja mig alla fram og þetta átti að verða glæsileg fermingarveisla fyrir „ljónin“ eins og þau eru stundum kölluð.

Gerði ráð fyrir tvöföldum kostnaði í eina veislu

„Ég gerði ráð fyrir tvöföldum kostnaði í eina veislu. Fylgdist nokkuð vel með straumum og stefnum í gegnum hóp um fermingar á Facebook og studdist við reynslu systra minna og vinkvenna. Ég hugsaði með mér þegar ég sá eitthvað sniðugt: já, ég ætla gera eitthvað svona. Ég hugsaði mikið og byggði upp þó nokkrar væntingar. Systir mín á líka tvíbura og er tvíburi sjálf og því fannst okkur stórsniðugt að slá saman veislunum og vera með eina stóra veislu. Í raun fjórfalda fermingarveislu fyrir þessi tvíburapör.

Beggi er lærður kokkur og hafði oftsinnis eldað í fermingarveislum en hann ákvað að hann ætlaði að fá að njóta þess að vera í gestgjafahlutverkinu án þess að hafa áhyggjur af matnum. Þannig að fram undan var risaveisla, með aðkeyptum mat og átti að halda í glæsilegum sal sem ég hafði aðgang að í gegnum vinnuna mína. Þau áttu að fermast helgina fyrir pálmasunnudag og undirbúningurinn gekk vel þarna í janúar, að minnsta kosti í höfðinu á mér.“

Soffía Eydís segir það hafa verið aðeins öðruvísi ferli að fara af stað með allar áætlanir.

„Ég sá að það fór ótrúlega mikill tími í þetta. Til dæmis þurfti ég að marghugsa það hvernig við myndum nú útfæra gestabækur fyrir fjögur fermingarbörn og ég sá að ég hafði eiginlega engan tíma í allt umstangið. Það var brjálað að gera í vinnunni og ég stefndi í einhverja andlega örmögnun við það eitt að hugsa um allt sem ég ætti eftir að gera, ákveða, stússa og kaupa. Svo fóru að berast fréttir af þessum faraldri og á örfáum dögum voru boðskortin í veisluna – sem ég hafði loksins haft tíma til þess að koma út – orðin úrelt og ég vansvefta af áhyggjum yfir því hvort maður ætti að bjóða í veislu eða ekki og stofna ættingjum og vinum í hættu.“

Fermingaforeldrarnir stoltir á fermingardag barna sinna. mbl.is/Heida HB

Hún segir það hafa verið ákveðinn létti þegar fermingunni var frestað.

„Þá tók við óvissutímabil, hvaða fermingartími seinna um sumarið myndi henta okkur systrum og hvort blessuð veiran yrði þá til friðs. Á endanum gekk það ekki upp að vera með sameiginlega veislu en ég var ekkert búin að gefa það upp á bátinn að vera með veisluna í salnum því ég satt að segja nennti ekki að setja heimilið á hliðina. Það hafði eiginlega aldrei komið til greina að hafa veisluna heima.

Farsóttarþreytan var á háu stigi þarna um vorið, vinnan búin að vera nokkuð krefjandi því sem stjórnandi var ég með áhyggjur af starfsfólkinu og verkefnunum, áhyggjur af veirunni og svo var þessi fermingarveisla að verða að föstum kvíðahnút í maganum á mér en það átti sko bara ekkert að vera þannig! Fermingarveisla ársins, manstu! Ég staðfesti nýju dagsetninguna við prestinn, tók frá salinn aftur, talaði við listakokkinn hann Garðar Hall í vinnunni minni og bað hann að elda matinn með þeim fyrirvara að ég vissi ekkert hversu margir yrðu í veislunni og skilaði sparifötum Björgvins því þau voru bara orðin of lítil og fékk inneignarnótu.

Sóldís Marja stækkaði ekki svo mikið þannig að fallegi kjóllinn hennar passaði áfram, en í staðinn kom hringl með hárgreiðsluna og fermingardagana. Ég uppgötvaði að það er ekkert sjálfsagt að fá tíma í fermingargreiðslu ef maður er ekki nógu snemma í að panta svoleiðis.“

Hátíðleg stund á fermingardaginn. mbl.is/Heida HB

Nær ómögulegt að gera áætlanir

Þegar leið á sumarið segir hún að það eina sem hægt var að gera hafi verið að ýta hlutunum á undan sér.

„Það var erfitt að plana nokkuð og panta eitthvað þegar maður var ekkert viss um það hvort það yrði af fermingu og hver einasti fréttatími í ágúst olli mér kvíða eða vakti spurningar.“

Soffía Eydís átti nokkrar samræður við börnin þar sem alls konar sviðsmyndir voru ræddar og mismunandi útgáfur af veislu voru krufnar í þaula.

„Krakkarnir voru orðin hundleið á okkur, mér þó sérstaklega, og ranghvolfdu bara augunum. Þau voru samt ótrúlega róleg yfir þessu öllu – enda mikið búið að ganga á hjá þeim í skólahaldi, alls konar viðburðum slegið á frest, meðal annars risastóru alþjóðlegu skátamóti í Póllandi og öðrum minni viðburðum. Fermingin var alls ekkert það eina sem gjörbreyttist. Þau ypptu bara öxlum og voru ekkert að æsa sig yfir þessu.

Svo var ekki hægt að bíða lengur. Það varð að hefja undirbúning á ný ef ske kynni að það yrði nú af fermingunni, þá væri nú eins gott að vera tilbúin. En daginn eftir að ég sendi út nýtt facebook-invite tilkynnti sóttvarnalæknir nýjar takmarkanir. Ég andaðist næstum því við að fylgjast með þeim blaðamannafundi. Ég trúði þessu ekki.“

Falleg ljósmyndataka af fermingarbarninu í kirtlinum sínum. mbl.is/Heida HB

Þá tók óvissan við

Hún segir að þá hafi tekið við plan C eða D.

„Ég man það ekki. Eftir nokkrar andvökunætur var ég eflaust orðin óttaleg taugahrúga. Átti ég að fresta veislunni og ferma börnin og fara bara út að borða? Eða vera með tvískipta veislu? Allir með grímu og hanska? Ég hringsnerist bara um sjálfa mig og heilann í mér.

En svo fékk ég hugljómun um miðja nótt. Af hverju væri ég að velta mér upp úr einhverju sem svo skipti bara ekki máli? Það sem hlyti að vera markmiðið væri að börnin myndu fermast og vera sátt með daginn sinn, ekki hvað ég myndi nú brillera í veisluundirbúningi. Ég fór í allt annan gír eftir þessa uppgötvun. Spurði krakkana reyndar enn einu sinni en núna setti ég bara upp valkosti og þau voru bæði alveg sammála um niðurstöðuna – sem er ekkert alltaf niðurstaðan hjá þeim systkinum. Veislan yrði heima, með allra nánustu ættingjum og örfáum fjölskylduvinum, það yrði opið hús og við myndum dreifa þannig fjölda gesta og rúmt yrði um alla. Og þegar ég spurði hvaða liti eða skraut eða blóm eða servíettur þau vildu þá horfðu þau bara á mig og spurðu: sjáið þið Heida bara ekki um það? Við treystum ykkur til að velja! Það var bara ein ósk frá þeim sem kom undir lokin; að hafa nammibar. Þá var það afgreitt. Heida Hrönn Björnsdóttir, ein af mínum allra bestu vinkonum, leikur hér nefnilega lykilhlutverk. Hún er með Heida HB Photography. Í plani A ætlaði hún að skreyta með mér salinn og taka myndir. Og það breyttist ekkert þótt veislan yrði pínulítil og heima. Hún hjálpaði mér að skreyta heimilið og útbjó nammibar, tók myndir í kirkjunni og hjálpaði til í eldhúsinu. Hún tók líka fermingarmyndir, bæði í stúdíóinu sínu og í fjörunni hérna á Álftanesi. Það er orðatiltæki sem við vinkonur Heidu eigum: það þurfa allar fjölskyldur að eiga eina svona Heidu að.“

Sóldís Marja úti í náttúrunni á fermingardaginn. mbl.is/Heida HB

Soffía Eydís segir að það hafi komið yfir hana önnur tilfinning á þessu stigi í undirbúningi.

„Ég gerði mér upp algjört geðleysi gagnvart veirunni og tók einhverja tvo daga í að græja allt upp á nýtt alveg á síðustu stundu í vikunni fyrir ferminguna. Pantaði kökur, keypti ný föt á drenginn, sem hafði vaxið tæplega 15 cm frá því við keyptum þau fyrst, græjaði myndatökuna og prufugreiðsluna og fór í innkaupaleiðangur á kertum og servíettum og öðru punti. Kokkurinn, hann Garðar Hall, sá í raun um allt sem tengdist matnum og ég var ekkert að stressa mig á þeim hluta undirbúningsins og lét Begga um að spá í það sem upp á vantaði með matinn. Heida bætti um betur og hjálpaði okkur Begga að koma öllu í stand heima fyrir daginn sjálfan, gerði skreytingar og stillti öllu upp á meðan við vorum að færa til húsgögn og þrífa allt hátt og lágt.“

Mikilvægt að missa ekki sjónar á aðalatriðinu

Fermingardagurinn rann svo upp og allt gekk að óskum.

„Sóldís Marja fór í greiðslu og þau voru afskaplega sæt og fín í fermingarfötunum sínum og athöfnin í kirkjunni var yndisleg og falleg. Garðar kom svo með matinn eftir athöfnina og Beggi tók við honum og kom öllu á borð. Gestirnir virtust allir ánægðir. Og það mikilvægasta af öllu – börnin voru alsæl eftir daginn, áttu fallega stund í kirkjunni, leið vel með sínum nánustu heima í veislunni og voru mjög ánægð með matinn. Þau nefndu það sérstaklega hversu glöð þau voru með að veislan skyldi á endanum vera heima.“

Soffía Eydís er reynslunni ríkari eftir veisluhöldin.

„Ég áttaði mig á því að það er ekki alltaf sem það er hægt að standa í öllu frá a til ö ef maður ætlar að halda andlegri heilsu. Ég er ekki sú sem stend með svuntuna og töfra fram veislurétti og skreytingar, langt í frá. Ég kann hins vegar að stýra verkefnum og útdeila þeim!

Þegar ég lít til baka er það gleði barnanna með daginn og stundin í kirkjunni sem stendur upp úr og dagurinn í heild. Heida og Garðar eiga alveg hrós og heiður skilið fyrir sinn þátt í að dagurinn heppnaðist vel. Ég held að það hafi verið afrek hjá foreldrum fermingarbarna á því herrans ári 2020 að hafa náð að láta ferma og halda veislu í einhverri mynd. Eiginlega hálfgert kraftaverk. Mér líður eins og ég hafi sigrað einhverja mjög krefjandi þraut!“

Klassísk fermingarljósmynd af Björgvini. mbl.is/Heida HB

Árið í fyrra kenndi Soffíu Eydísi að missa ekki sjónar á því sem mestu máli skiptir.

„Fermingin sjálf er það sem skiptir mestu máli. Veislan getur verið með ýmsu móti og samt eru allir sáttir. Ættingjar sýna því skilning að ekki hentar alltaf að vera með stóra veislu og bjóða öllum. Og það er svo kannski ekki það sem börnin sjálf vilja.

Margir spurðu hvort börnin hefðu ekki verið svekkt yfir því að fá færri gesti og þar af leiðandi minna af gjöfum. En við í raun leystum það með því að gefa þeim þann pening sem sparaðist með því að halda minni veislu. Þau fengu því veglegri fermingargjöf frá okkur en til stóð í upphafi.“