Þor­björg Marinós­dótt­ir, eða Tobba Marinós, er ný­kom­in úr æv­in­týra­ferð til eyj­ar­inn­ar Curacao í Karíbahaf­inu. Hún hef­ur ferðast til ým­issa fram­andi staða, en seg­ir fáa vera eins og þenn­an. Halla Fróðadótt­ir, vin­kona Tobbu sem bú­sett er í Curacao, hafði skipu­lagt túr­inn fyr­ir fimmtán kvenna vina­hóp og gerði æv­in­týrið ógleym­an­legt. Stang­veiði og strend­ur var eitt­hvað sem stóð upp úr en hins veg­ar var tím­inn sem hóp­ur­inn átti sam­an mik­il­væg­ast­ur.

Tobba er fer­tug og starfar sem upp­lýs­inga­full­trúi í menn­ing­ar- og viðskiptaráðuneyt­inu. Hún er ný­kom­in úr níu daga, æsispenn­andi ferð til Karíbahafs­ins, þangað sem hún fór ásamt hópi af vin­kon­um.

„Ein úr vina­hópn­um [Halla Fróðadótt­ir] flutti tíma­bundið til Curacao vegna vinnu og ég er svo hepp­in að það eru mjög skipu­lags­glaðar kon­ur í þess­um hópi sem létu held­ur bet­ur til sín taka við að skipu­leggja heim­sókn um leið og sú brott­flutta upp­ljóstraði um áform sín,“ svar­ar Tobba þegar hún er spurð hvernig ferðin hafi komið til.

„Hún átti aldrei séns gegn okk­ur bless­un­in og tók á móti okk­ur sól­kysst og geislandi og gaf okk­ur tíma sinn svo fal­lega. Mér finnst tím­inn vera ein dýr­mæt­asta gjöf­in. Hann er það sem ég óska mér mest að eiga meira af og ég met það mjög mik­ils þegar fólk gef­ur tíma sinn. Tími er munaður sem ég reyni að ráðstafa vel og þessi ferð var sann­ar­lega hverr­ar mín­útu virði.“

Aðeins um eyj­una

„Curacao er hluti af hol­lensku Karíbahafs­eyj­un­um ásamt Aruba og Bonaire,“ seg­ir Tobba og bæt­ir við að eyj­an sé þekkt fyr­ir marga góða eig­in­leika eins og lita­dýrð og fjöl­breytni, ekki nóg með það held­ur er hún fræg fyr­ir fal­leg­ar strend­ur, kór­alrif, sögu­leg­an arki­tekt­úr og fjöl­breytt menn­ing­ar­líf.

„Það gríp­ur strax augað að bygg­ing­ar á eyj­unni eru flest­ar málaðar í skær­um lit­um og er höfuðborg­in Wil­lemstad ákaf­lega lit­rík.“

Í þessu sam­hengi nefn­ir Tobba að á Curacao sé óskrifuð regla að hús megi ekki vera máluð al­gjör­lega hvít, sem get­ur ekki verið annað en ótrú­lega skemmti­legt.

„Þessi hefð á ræt­ur að rekja til hol­lensks seðlabanka­stjóra, Al­bert Kikk­ert, sem var við völd á 19. öld. Al­bert þessi þjáðist af mígreni og hélt því fram að skært sól­ar­ljósið end­urkastaðist of mikið af hvít­um hús­um og ýfði upp mígrenið. Hann gaf því út þá til­skip­un að hús yrðu að vera máluð í sterk­um lit­um eins og gul­um, blá­um, græn­um og bleik­um til að draga úr end­urkasti sól­ar­ljóss. Síðar kom í ljós að Berti karl­inn átti hlut í máln­ing­ar­fyr­ir­tæki. Engu að síður hef­ur litagleðin á eyj­unni hald­ist og höfuðborg­in Wil­lemstad er á heims­minja­skrá UNESCO meðal ann­ars vegna lit­ríkra ný­lendu­bygg­ing­anna.“

Ýmis­legt brallað

Til að kom­ast til eyj­unn­ar flaug hóp­ur­inn frá Íslandi til Amster­dam og þaðan í tíu tíma flugi beint til Curacao. „Það var ansi harður sprett­ur að ná á milli véla á leiðinni út.“

Tobba seg­ir hæg heima­tök­in að taka flug frá Amster­dam þar sem eyj­an er hol­lensk ný­lenda og er því afar vin­sæl meðal Hol­lend­inga svo þangað fljúga þrjár stór­ar vél­ar á hverj­um degi.

„Við fór­um fimmtán sam­an. Þetta var bræðing­ur úr nokkr­um hóp­um, meðal ann­ars úr veiðihóp­um, svo það var snemma ljóst að sjó­stöng væri hluti af dægra­dvöl­inni.“ Sjálf komst Tobba þó ekki á sjó­stöng þar sem hún var að jafna sig eft­ir lungna­bólgu og sat því hjá þegar vin­kon­ur henn­ar „æddu“ út á sjó og drógu í soðið.

Tobba seg­ir þær meðal ann­ars hafa veitt tíg­ur sjáv­ar­ins, barracuda, sem þarfn­ast sér­stakr­ar meðhöndl­un­ar svo óhætt sé að borða hann.

„Heima­sæt­an [Halla Fróðadótt­ir] og fjöl­skylda henn­ar grilluðu svo afl­ann og þar á meðal fersk­an tún­fisk og maður minn því­líkt lostæti. Fisk­ur­inn var grillaður í steik­um og skor­inn í litl­ar sneiðar. Bor­inn fram með kaldri sósu, mangósalsa, fersku sal­ati og hrís­grjón­um. Al­gjör­lega stór­feng­leg veisla og ég get með sanni sagt að betri fisk hef ég aldrei fengið. Salt, pip­ar og grillað af snilld.“

Spurð um hvað hafi verið skemmti­leg­ast í ferðinni er Tobba fljót til svars.

„Heima­sæt­an Halla er æv­in­týra­lega skemmti­leg. Hún var búin að finna alls kyns dægra­dvöl og hver dag­ur var æv­in­týri.“

Tobba lýs­ir því þegar hóp­ur­inn sigldi út á litla friðaða eyju með fag­ur­blá­an sjó­inn allt um kring. „Þeim tær­asta sem ég hef séð.“

Þær heim­sóttu fjölda ólíkra stranda og borðuðu á frá­bær­um veit­inga­stöðum. Þær fengu einnig heil­mikla út­rás fyr­ir veiðidell­una og veiddu á sjó­stöng og flugu. Í 25 stiga hita var spilað paddel, sem er teg­und af tenn­is, mexí­könsk að upp­runa, og mikið hlegið.

„Halla var meðal ann­ars búin að leigja risa­stór­an upp­blás­inn kút með botni sem við dróg­um út á sjó þar sem við sett­um niður akk­eri. Þar lág­um við í sólbaði, úti á Karíbahafi. Því­lík veisla! Og veðrið var full­komið, 25-30 gráður alla daga og sól.“

Sátt í sál­inni

Vin­kon­urn­ar gistu á Villa Tok­ara-hót­el­inu sem Tobba seg­ir hafa verið ynd­is­legt og þjón­ust­an á per­sónu­leg­um nót­um, enda voru þær einu gest­ir hót­els­ins á þess­um tíma. Á Villa Tok­ara er eng­in hefðbund­in gesta­mót­taka að sögn Tobbu, en engu að síður hafi þjón­ust­an verið tipp topp.

„Það er mikið af „bú­tík“-hót­el­um, sem eru upp­gerð hús í lit­rík­um og af­slöppuðum stíl víða um höfuðborg­ina.“ Með „bú­tík“ á Tobba við lít­il og stíl­hrein hót­el sem eru ein­stök hvað varðar hönn­un, staðsetn­ingu og per­sónu­lega þjón­ustu.

„Við leigðum eitt slíkt og vor­um því all­ar sam­an með eitt stórt hús og í göngu­færi við strönd, veit­ingastaði og miðbæ­inn. Það er lítið um versl­an­ir svo við gát­um al­veg sleppt því að eyða tíma í slíkt og notið eyj­unn­ar bet­ur.“

Sjálf er Tobba ekki ókunn Suður-Am­er­íku eða öðrum fram­andi stöðum en hún var skipt­inemi í Bras­il­íu á sín­um tíma og hef­ur ferðast nokkuð oft til Balí við strend­ur Indó­nes­íu. „Svo ég bjóst við að Curacao væri eitt­hvað í átt við þá upp­lif­un en hún hef­ur sterk karakt­eren­kenni sem ég hef ekki upp­lifað áður.“

Tobba lýs­ir um­hverf­inu á borð við að sjá flam­ingóa á vappi í veg­könt­um, herrag­arða í niðurníðslu og öll lit­ríku hús­in sem komið var inn á fyrr í viðtal­inu.

„Þarna hitt­um við sölu­mann sem lagði okk­ur lífs­regl­urn­ar og sagði hann að til að ná ár­angri þurfi ekki langa söluræðu held­ur kær­leika og hlýju.“

Hún seg­ir hvern dag hafa verið meiri­hátt­ar upp­götv­un í þess­um frá­bæra fé­lags­skap og að all­ir „litlu hlut­irn­ir“, eins og að fá sér morgunkaffi, hafi orðið að æv­in­týri.

„Ji, hvað ég er góð týpa eft­ir þessa ferð. Jafn­vel rauð viðvör­un sem tók við þegar heim var komið varð hálf bleik því sátt­in í sál­inni er svo mik­il,“ seg­ir Tobba að lok­um.