Sindri Sindra­son, fréttamaður á Stöð 2, hef­ur náð ótrú­leg­um ár­angri í hlaup­um á und­an­förn­um árum þótt hann skil­greini sig ekki sem hlaup­ara. Hann er ekki að fara að vinna neina keppni á næst­unni að eig­in sögn, held­ur hleyp­ur hann ánægj­unn­ar vegna.

„Ég var á bekkn­um í gamla daga í fót­bolt­an­um og er því mjög hik­andi að fara í viðtal að ræða hlaupa­hæfni mína, því ég er ekki íþróttamaður sem slík­ur. Þó er það þrennt sem gef­ur mér nú­vit­und í líf­inu og það er að spila á pí­anó, að lesa frétt­ir og að fara út að hlaupa,“ seg­ir Sindri Sindra­son fréttamaður.

„Ég er al­gjör meðalmaður í hlaup­um og gæti þannig gefið öðrum von með minni sögu en upp­haf þess að ég fór út að hlaupa má rekja til kór­ónu­veirunn­ar, þegar ég og Al­bert Leó Haagensen, eig­inmaður minn, gát­um ekki leng­ur ferðast til London um helgi. Þannig að við ákváðum að nýta tím­ann okk­ar vel og ferðast upp Esj­una í staðinn. Við vor­um báðir bún­ir að bæta aðeins á okk­ur á þess­um tíma og því fannst okk­ur þetta al­veg frá­bær hug­mynd til að gera það besta úr tíma sem var okk­ur öll­um fram­andi.

Fljót­lega urðu Esju­ferðirn­ar fleiri og fleiri og svo byrjuðum við að hlaupa. Við kynnt­umst Kjart­ani Long hjá Nátt­úru­hlaup­um sem hvatti okk­ur áfram. Kjart­an er ein­stak­ur að okk­ar mati, bæði já­kvæður og góður þjálf­ari en einnig mik­ill leiðtogi í sínu fagi. Hann lét okk­ur líða eins og við vær­um bestu hlaup­ar­ar lands­ins, sem við erum svo sann­ar­lega ekki í raun­veru­leik­an­um, en hefðum við báðir ekki haft þessa já­kvæðu orku í kring­um okk­ur vær­um við án efa löngu hætt­ir að hlaupa.“

Sindri seg­ir að hlaup­in séu eins og allt annað í líf­inu, ef þau henta manni, þá held­ur maður þeim áfram. „Það gerðum við svo sann­ar­lega og erum komn­ir þangað sem við erum komn­ir á þess­um ör­fáu árum. Við höf­um tekið þátt í hverju hlaup­inu á fæt­ur öðru á und­an­förn­um árum. Við höf­um farið Dyr­fjöll­in, Snæ­fellið, Lauga­veg­inn og meira að segja hring­inn í kring­um Hvíta­fjallið (e. Mont Blanc). Akra­fjallið og Hólms­heiðina. Hólms­heiðar­hlaupið, nokk­ur Íslands­banka­hlaup, Berlín­ar­m­araþonið og erum nú á leiðinni í Dólómít­ana, með sama hóp og við fór­um í Mont Blank-hlaupið með. Þannig að við erum orðnir al­veg óstöðvandi í þessu,“ seg­ir Sindri.

Mik­il nú­vit­und í hlaup­um

Þar að auki eru þeir í Ultra­Formi hjá Sig­ur­jóni Erni Sturlu­syni og Simonu Va­reikaité sem eru að sögn Sindra fremstu hlaup­ar­ar lands­ins. „Það sem mér finnst svo hvetj­andi við hlaup­in eru leiðtog­arn­ir. Ég get einnig nefnt Hildi Aðal­steins­dótt­ur, Elísa­betu Mar­geirs­dótt­ur, Sprengju-Kötu og fleiri sem eru mjög hvetj­andi og skemmti­leg­ir ein­stak­ling­ar sem gam­an er að taka sér til fyr­ir­mynd­ar. Svo eru það hlaupa­hóp­arn­ir sem verða til í kring­um ferðalög­in sem eru far­in í maraþonið, það eru frá­bær­ir hóp­ar og skemmti­leg sam­fé­lög sem mynd­ast í kring­um íþrótt­ina.

Þetta er svo ótrú­lega áhuga­vert því fimm kíló­metra hlaup­in, sem voru erfið, verða auðveld og svo ertu far­inn að hlaupa tíu kíló­metra og allt upp í 30 kíló­metra og jafn­vel tæpa 74 kíló­metra eins og við gerðum í Bak­g­arðshlaup­inu. Lauga­veg­ur­inn er 55 km og maður fer hann án þess að finn­ast maður vera að deyja, svo þetta verður með ár­un­um eins kon­ar lífs­stíll.“

Sindri seg­ir magnað að upp­lifa til­finn­ing­una sem fylg­ir hlaup­un­um. „Það er ekki auðvelt að orða þetta, en þegar maður er úti að hlaupa, þá hugs­ar maður ekki um neitt annað en það sem maður er að gera þá stund­ina.“

Esj­an er töfra­fjall sem er aldrei eins

Sindri fer að jafnaði 52 sinn­um upp Esj­una á ári á meðan Al­bert eig­inmaður hans fer 104 sinn­um. „Marg­ir hafa spurt okk­ur að því hvort við fáum ekki leiða á að fara alltaf upp sama fjallið svona aft­ur og aft­ur og ég svara því þannig til að Esj­an er aldrei eins. Hún er öðru­vísi á vor­in en á sumr­in, að morgni og kveldi og við sól­ar­lag og sól­ar­upp­rás. Esj­an er að mínu mati ein sú besta æf­ing sem hægt er að taka. Fyrst byrj­ar maður ró­lega en svo með tím­an­um verða ferðirn­ar upp fjallið öfl­ugri, þó að ég fari að sjálf­sögðu alltaf ró­lega niður Esj­una. Því það er ekki gott að detta í því fjalli,“ seg­ir Sindri.

Mæl­ir með því að hlaupa með maka sín­um

Sindri er hissa á því hvað hann sér marga eina í hlaup­un­um. „Því þetta er svo frá­bært hjóna­sport. Það tek­ur marga klukku­tíma í viku að stunda hlaup­in og því finnst okk­ur Al­berti æðis­legt að verja tím­an­um okk­ar sam­an í þessu.“

Hvor ykk­ar er forsprakk­inn í hlaup­un­um?

„Al­bert er sá sem dreg­ur mig áfram. Það er ekki spurn­ing! Ég væri ekki svona dug­leg­ur nema af því að hann hvet­ur mig áfram og ef ég missi úr dag, þá spyr hann mig hvort ég sé hætt­ur að hreyfa mig, sem er mjög fyndið,“ seg­ir hann.

Sindri er sam­mála því að margt breyt­ist í líf­inu þegar fólk er komið á fer­tugs- og fimm­tugs­ald­ur­inn og að þá sé eins gott að færa sig nær heil­brigðum lífs­stíl vilji maður velja heils­una fram­ar öðru.

Að finna gleðina í góðu formi

Ertu að lifa bestu ár æv­inn­ar núna?

„Já, og það byrjaði fyr­ir 21 ári þegar ég hóf störf á Stöð 2. Ég meina, þú hefðir átt að sjá mig lít­inn gutta í út­skorn­um kassa í sam­keppni við frétt­irn­ar í stof­unni heima og hvernig ég brást við þegar for­eldr­ar mín­ir voru ekki að horfa á mig í kass­an­um, held­ur á frétt­irn­ar í sjón­varp­inu, en þá varð ég veru­lega pirraður. Svo er ég fædd­ur klukk­an hálf­sjö á sama tíma og frétt­irn­ar byrja, svo þetta hef­ur allt sam­an verið skrifað í ský­in.

Ég gæti ekki beðið um meira, nema kannski að vera svo hepp­inn að geta haldið áfram að hreyfa mig. Mig lang­ar að verða eins og hressa eldra fólkið sem ég mæti í Esj­unni, sem varla blæs úr nös við að fara hana upp og niður. Ég held að ein besta fjár­fest­ing­in sem við get­um farið í sé að fjár­festa í líf­inu okk­ar og að koma okk­ur upp heil­brigðum lífs­stíl.

Ég trúi því að sé maður með tvo fæt­ur, þá geti all­ir byrjað að æfa sig í að fara út að hlaupa. Málið er bara að fara mjög ró­lega af stað og að reyna svo að finna gleðina í því sem maður er að gera. Svo skipt­ir máli að vera í góðum hlaupa­skóm og náði ég mér í HOKA-skó hjá Spor­tís þegar ég fór af stað í hlaup­in og hef haldið mig við þá frá upp­hafi. Það er stund­um sagt að föt­in skapi mann­inn, en í hlaup­un­um eru það skórn­ir sem skapa hlaup­ar­ann. Mér er svo al­veg sama hvernig hlaupa­föt­um ég er í, ef ég er í HOKA-skón­um mín­um, nema hvað ég verð að vera í svört­um eða dökk­blá­um hlaupafatnaði, annað kem­ur ekki til greina fyr­ir mig,“ seg­ir Sindri.