Re­bekka Þurý Pét­urs­dótt­ir er 27 ára tóm­stunda- og fé­lags­mála­fræðing­ur sem elsk­ar að ferðast. Sá áhugi fær að blómstra alla daga þar sem hún vinn­ur hjá ferðaskrif­stof­unni Kil­roy, sem er þekkt fyr­ir að skipu­leggja ferðir og reis­ur fyr­ir ungt fólk. Ásamt því starfar Re­bekka í hluta­starfi í fé­lags­miðstöð, svo að það er í nógu að snú­ast þessa dag­ana.

„Ég bý ein með kis­unni minni í íbúðinni okk­ar í Kópa­vog­in­um en í frí­tíma mín­um finnst mér gam­an að hreyfa mig, fara í mat til múttu og horfa á þætti, og svo hef ég ferðast í raun­inni frá því að ég gat það.

Ég hef unnið hjá Kil­roy á Íslandi í tæp­lega þrjú ár, fyrst var ég ferðaráðgjafi og vann við að setja upp æv­in­týra­ferðir fyr­ir aðra, en í dag er ég teym­is­stjóri hjá ein­stak­lings- og hópa­deild­inni okk­ar. Ég er því ekki leng­ur að setja upp ferðir, held­ur sinni ég ann­ars kon­ar verk­efn­um og er ferðaráðgjöf­un­um okk­ar inn­an hand­ar.“

Hún hef­ur ferðast til marga heims­álfa, hér er hún í Hanoí í Víet­nam. Ljós­mynd/​Aðsend

Hvernig kviknaði þinn ferðaáhugi?

„Það kviknaði al­menni­leg æv­in­týraþrá í mér þegar ég var ábyggi­lega svona fjór­tán eða fimmtán ára, á skóla­kynn­ingu frá skipt­inem­a­sam­tök­um AFS. Þá fór þessi bolti að rúlla fyr­ir al­vöru og ég tók þá ákvörðun, að í mennta­skóla skyldi ég fara í skipti­nám úti í heimi, og helst eins langt í burtu og ég gæti.Ég fór síðar til Nýja-Sjá­lands í eitt ár þar sem ég upp­lifði og lærði ótrú­lega hluti, þá átján ára, svo eft­ir að ég mætti heim var ekki aft­ur snúið. Ég bjó hjá blandaðri Ma­ori og Samo­an fjöl­skyldu, æfði ruðning, lærði Haka dans, fór í Ma­ori mat­ar­boð og jarðarför og það má í raun segja að ég hafi verið í hálf­gerðum draumi þarna í ár, þar sem allt var nýtt; menn­ing­in, tungu­málið, um­hverfið, vin­ir og fjöl­skylda, ótrú­leg upp­lif­un.

Eft­ir út­skrift úr mennta­skóla vissi ég í raun­inni ekk­ert hvað ég vildi gera næst, annað en það að ég varð að kom­ast í nýtt æv­in­týri. Ég vildi ekki beint fylgja straumn­um og fara í há­skóla­nám í bara eitt­hvað, þegar ég vissi í raun ekk­ert hvað ég vildi læra. Ég tók þá frek­ar ár í pásu og vann, safnaði pen­ing og planaði heims­reisu. Það er gam­an að segja frá því að í heims­reis­unni minni sótti ég um nám, en þá hafði ég fetað mig aðeins meir og vissi bet­ur hvað ég vildi læra.

Við vin­kon­urn­ar, ég og tvær vin­kon­ur úr mennta­skóla, leituðum til Kil­roy sem aðstoðaði okk­ur í að setja upp rúm­lega þriggja mánaða heims­reisu. Það má al­veg segja svona efti­rá að hafa farið í það æv­in­týri er með því besta sem ég hef gert. Þá fór­um við þrjár sam­an til Afr­íku og Asíu, en ég kvaddi þær á Balí og fór í heim­sókn til Nýja-Sjá­lands aft­ur og flaug hinum meg­in heim, í gegn­um Banda­rík­in svo að ég kláraði hring­inn í kring­um hnött­inn. Við heim­sótt­um þá sex lönd í Afr­íku og fimm í Asíu en við lærðum að kafa á Sansi­b­ar, fór­um á brimbrettanám­skeið í Mar­okkó, fór­um í safarí í Suður-Afr­íku, sigl­ingu í Víet­nam og gerðum margt fleira ótrú­lega eft­ir­minni­legt og skemmti­legt,“ seg­ir hún og bæt­ir við: 

„Síðustu ár hef ég kannski mest verið að ferðast ein. Ég er nú samt aldrei ein á þess­um ferðalög­um. Ég skrái mig alltaf í eitt­hvað skemmti­legt pró­gramm, hópa­ferð, brimbrettanám­skeið, og gisti á gisti­heim­il­um. Þá er ég ein í flug­un­um, en svo ekki meir, mér finnst það æði. Ég hef eign­ast voða góða vini í gegn­um tíðina ein­mitt í þannig ferðalög­um hvaðan af úr heim­in­um.“

Re­bekka er með köf­un­ar­rétt­indi sem hún fékk í Afr­íku. Ljós­mynd/​Aðsend

Fékk krefj­andi verk­efni í hend­urn­ar síðasta sum­ar

Hvað gefa ferðalög þér?

„Að ferðast og heim­sækja fram­andi staði er svo þrosk­andi. Það hef­ur alla­vega víkkað minn sjón­deild­ar­hring allsvaka­lega og ég hef gert og séð hluti sem mig bara dreymdi um þegar ég var ung­ling­ur. Ég er ótrú­lega ánægð að hafa látið verða af því. Ferðalög og æv­in­týri gefa mér í raun þess­ar ótrú­legu lífs­reynslu og upp­lif­an­ir sem kannski kenna manni hluti sem maður ann­ars myndi ekki læra, ann­ars staðar. 

Ég lenti í fer­leg­um veik­ind­um síðasta sum­ar og fékk hjarta­áfall heima hjá mér, þá 26 ára göm­ul. Það var held­ur bet­ur eitt stykki lífs­reynsla, en ég man bara að þegar allt var í gangi og ég vissi ekki hvernig færi fyr­ir mér, að ég fann fyr­ir þakk­læti, þá helst til míns sjálfs, fyr­ir að hafa lifað líf­inu mínu og hvað ég hafði verið dug­leg að láta draum­ana mína ræt­ast. Al­veg drama­tískt dæmi en vá hvað ég er feg­in að hafa gefið mér all­ar þess­ar upp­lif­an­ir og æv­in­týri,“ seg­ir Re­bekka.

Re­bekka fór í frá­bæra heims­reisu eft­ir mennta­skóla, hér er hún við Kuang Si foss­ana í Laos. Ljós­mynd/​Aðsend

Hvaða ferðir á síðustu árum standa upp úr hjá þér?

„Síðustu ár hef ég mikið farið ein en ég held að Perú standi mikið up­p­úr. Ég átti Suður- og Mið-Am­er­íku al­veg eft­ir og hef náð að skoða slatta þar uppá síðkastið; Mexí­kó, Kosta Ríka, Arg­entínu, Bras­il­íu og fleiri skemmti­lega staði. Að fara til Perú og sjá Machu Picchu er bara eitt­hvað sem ég mun aldrei gleyma, en mér fannst allt þar al­veg stór­kost­legt. Mat­ur­inn, fólkið, sag­an, menn­ing­in, bara allt.

Ég gekk ekki upp að Machu Picchu held­ur fór ég í dags­ferð í lest og tók svo rútu upp á topp, ég er ekki svo mik­ill göngugarp­ur. En ef ég ætti að fara aft­ur, þá hugsa ég að ég myndi samt fara Inca Trail eða Lares Trek og labba upp. Ég varði líka nokkr­um dög­um í Amazon skóg­in­um, sem var magnað. Ég sá alls kon­ar dýr þar, við vor­um svona helst að leita að stærri dýr­um eins og par­dus­dýr­um eða ana­kondu en ég sá risa otra, tar­antúlu, apa, sná­ka, vill­is­vín og krókó­díla svo eitt­hvað sé nefnt. Mér leið eins og ég væri pínu ponsu lít­il ein­hvern veg­inn í þess­um skógi, hann er rosa­leg­ur,“ seg­ir hún. 

Hún mun seint gleyma dvöl­inni sinni í Amazon skóg­in­um. Ljós­mynd/​Aðsend

Mexí­kó heillaði hana upp úr skón­um. 

„Mexí­kó var líka enn æðis­legra land en ég bjóst við, þar fór ég í hópa­ferð og heim­sótti hell­ing af skemmti­leg­um stöðum. Oaxaca var einn af upp­á­halds­stöðunum mín­um en þar var svo mik­il litagleði og góður mat­ur, markaðir og svo römbuðum við á brúðkaup sem minnti bara á 17.júní skrúðgöngu. Ég fór líka á brimbretti í Pu­erto Escondido, synti í neðanj­arðar­hell­um á Yucatán-svæðinu og sá enn eitt und­ur ver­ald­ar, Chichén Itzá. Ég hélt líka upp á af­mælið mitt með hópn­um mín­um sem vildi svo skemmti­lega til að var sama dag og við fór­um á mat­reiðslu­nám­skeið, en fólkið sem var að sjá um það voru al­gjör­ir meist­ar­ar. Þau bjuggu til köku fyr­ir mig og höfðu líka út­búið Pinata sem er svona fíg­úra með nammi í, svo fór­um við í Mezcal smökk­un hjá þeim og borðuðum á okk­ur gat, al­vöru mexí­kanskt af­mæli,“ seg­ir hún.

Hér er Re­bekka við Chichén Itzá ásamt góðum ferðafé­lög­um. Ljós­mynd/​Aðsend

Ómiss­andi að fara á Bollywood mynd

Er eitt­hvað land sem hef­ur komið þér sér­stak­lega á óvart?

„Ég kom heim núna um dag­inn frá Indlandi en það kom mér svo­lítið á óvart. Ótrú­lega gam­an og áhuga­vert að vera þar! Nú hef ég heim­sótt 42 lönd í öll­um heims­álf­um, fyr­ir utan Suður­skautslandið og ég er í raun hvergi nærri hætt.“

Hvernig var ferðin þín til Ind­lands?

„Ég fór í átta daga hóp­ferð þar sem ég fór svo­kallaðan gullna þrí­hyrn­ing­inn, en þá er farið frá Nýju Delí til Agra, þaðan til Jaip­ur og aft­ur til Delí. Ég var í land­inu í um tíu daga og gaf mér smá tíma sjálf fyr­ir og eft­ir hóp­ferðina. Í Agra má finna Taj Mahal sem stóð held­ur bet­ur up­p­úr en upp­á­halds­borg­in mín var Jaip­ur, sem er kölluð „The Pink City“ en mér fannst al­veg æðis­legt þar. Marg­ir fóru ein­mitt þaðan í tígrís­dýra safaríferð til að reyna að sjá tígr­is­dýr í óbyggðunum fyr­ir utan borg­ina, ég hafði ekki tíma fyr­ir það en veit af því fyr­ir næst.“

Bleika höll­in í Jaip­ur, Hawa Mahal, er gull­fal­leg við sól­set­ur. Ljós­mynd/​Aðsend

Hún seg­ir að sag­an, menn­ing­in og arki­tekt­úr­inn hafi staðið upp úr. 

„Það var mik­il upp­lif­un al­mennt að vera þarna, mann­mergðin, ruslið, litagleðin, fólkið, þetta er ein­hvern veg­inn all­ur pakk­inn og mikið æv­in­týri. Ég hef nú al­veg farið víða en ég viður­kenni að ég varð eitt­hvað smá kvíðin fyr­ir því að fara til Ind­lands, aðallega út frá því hvað fólk í kring­um mig var sjokk­erað yfir því að ég væri að fara þangað. Ég fékk marg­ar spurn­ing­ar fyr­ir brott­för frá vin­um og vanda­mönn­um, í raun voru flest hissa á mér að ég skyldi hætta mér þangað.

Þetta var svo auðvelt, ég var í hóp­ferð, með far­ar­stjóra og öðrum ferðalöng­um, var búin að kynna mér landið og bóka skutl frá og til flug­vall­ar. Svo var fólkið bara al­veg ynd­is­legt. Áreitið var samt oft nokkuð mikið, en ver­andi hvít, með blá augu og rautt hár voru marg­ir hissa og eig­in­lega spennt­ir yfir því að sjá mig þarna. Ég var oft beðin um mynd með heilu fjöl­skyld­un­um og oft­ast börn­um. Allt áreiti kom af góðum stað, for­vitni, aðdáun eða bara al­menn gleði, fólk var ekki of ágengt eða dóna­legt, þvert á móti. Þetta er auðvitað eitt­hvað sem maður teng­ir ekki við, en þetta er part­ur af menn­ing­unni þeirra og truflaði mig lítið. Til að setja þetta í smá sam­hengi þá sá ég enga hvíta mann­eskju í flug­inu mínu frá Dubaí til Ind­lands, ég var ein. Túrism­inn er ekki beint í blúss­andi sigl­ingu í Indlandi. Ég fór líka í bíó á Bollywood mynd og ég verð að mæla með því, það er al­gjör snilld,“ seg­ir hún.

Hún hef­ur verið óhrædd við að ferðast um heim­inn ein. Ljós­mynd/​Aðsend

Re­bekku finnst frá­bært að vinna hjá fyr­ir­tæki sem sér­hæf­ir sig í ferðalög­um, þar sem sam­starfs­fé­lag­arn­ir eiga all­ir það sam­eig­in­legt að hafa ferðast víða, en kannski ekki á sömu staðina. Hún get­ur því auðveld­lega fengið fullt af góðum meðmæl­um um nýja og spenn­andi áfangastaði hjá þeim, og hún get­ur sömu­leiðis gefið það sama af sér.

Núna geta aðrir notið góðs af því en Re­bekka og teymið henn­ar voru að byrja með hlaðvarp sem heit­ir Kil­roy kastið: Á áætl­un, og verður það í gangi í sum­ar. Þar munu þau tala um allt á milli him­ins og jarðar sem teng­ist ferðalög­um og  þau ætla að fá til sín góða gesti sem munu spjalla um sín ferðalög.

Re­bekka Þurý ætl­ar að halda áfram að ferðast á næstu árum. Ljós­mynd/​Aðsend

Hvaða staði dreym­ir þig um að heim­sækja?

„Ég er ekki með neina bókaða ferð eins og er, maður þarf alltaf aðeins að safna sér fyr­ir ferðalög­un­um svona inná milli en ég hugsa að næst á dag­skrá hjá mér séu Fil­ipps­eyj­ar. Mig lang­ar rosa­lega að fara til Bohol eða Malap­ascua og kafa þar.
Ann­ars er ég bara ósköp venju­leg­ur Kópa­vogs­búi og vinn minn átta tíma vinnu­daga, ásamt fé­lags­miðstöðinni, og mér finnst bara mik­il­vægt að taka það fram að ef vilj­inn er fyr­ir hendi er allt hægt. For­eldr­ar mín­ir ferðuðust ekki mikið með mig á fram­andi slóðir sem barn, ég fæ ekki ferðastyrki frá fjöl­skyldu eða vin­um, held­ur tek ég ákvörðun um að setja ferðalög og æv­in­týri í for­gang og ráðstafa eig­in spari­fé í það. Maður þarf ekki að vera rík­ur, fræg­ur, áhrifa­vald­ur eða að vinna í ferðaþjón­ustu til að fara í fram­andi ferðalög og á æv­in­týra­lega staði. Það er hundrað pró­sent fyr­ir alla sem vilja,“ seg­ir Re­bekka. 

Tengd­ar frétt­ir

Afr­íka

Krist­björg Kj­eld fagn­ar 90 ára af­mæl­inu í Afr­íku

• PLAY flýg­ur beint til Aga­dir
• „Flug­miðarn­ir voru handskrifaðir við inn­rit­un“
• Vann fullt starf með skóla til að eiga fyr­ir draumareis­unni
• Fót­brotnaði á leið sinni niður Kilimanjaro

» Fleiri tengd­ar frétt­ir

• Blogga um frétt