Nýj­asta kvik­mynd Pedros Almodóvars, Dol­or y gloria eða Sárs­auki og dýrð, hlýt­ur lof­sam­lega gagn­rýni í Morg­un­blaðinu í dag og seg­ir m.a. að þótt frá­sögn­in sé lág­stemmd og lítið virðist ger­ast á yf­ir­borðinu búi und­ir heil­mik­il saga af ást, fortíðarþrá, eft­ir­sjá og sekt­ar­kennd.

Gagn­rýn­andi skrif­ar meðal ann­ars að Sárs­auki og dýrð sé að hluta ævi­sögu­legt verk en í kvik­mynd­inni seg­ir af kvik­mynda­leik­stjóra um sex­tugt, Sal­vador Mallo, sem nýt­ur mik­ill­ar virðing­ar en hef­ur ekki leik­stýrt til fjölda ára vegna veik­inda. Mallo glím­ir við mikla verki í baki og höfði, ast­ma og ein­kenni­lega andnauð sem ekki er vitað hvað veld­ur fram­an af mynd.

„Leik­stjór­inn er sam­kyn­hneigður, líkt og Almodóvar, og margt annað í mynd­inni minn­ir á ævi hans. Almodóvar hef­ur sjálf­ur sagt að kvik­mynd­in sé skáld­skap­ur, ít­rekaði það m.a. í viðtali í dag­blaðinu Guar­di­an í fyrra en bætti svo við að hann væri að reyna að sann­færa sjálf­an sig um að svo væri, þótt und­ir niðri væri hon­um ljóst að mynd­in fjallaði um hann sjálf­an. Sal­vador er því ein­hvers kon­ar blend­ing­ur af Almodóvar og öðrum manni sem hann hef­ur mótað listi­lega,“ skrif­ar rýn­ir og ánetj­ast leik­stjór­inn í mynd­inni heróíni og flýr í vím­unni á vit minn­ing­anna en á end­an­um lær­ir hann að sætt­ast við sárs­auk­ann. 

„Þetta er áhrifa­mikið portrett af manni og Almodóvar kast­ar líka fram spurn­ing­unni um hversu áreiðan­leg­ar minn­ing­ar okk­ar séu. Hvernig hann ger­ir það er best að láta ósagt, næg­ir að segja að mörk skáld­skap­ar og veru­leika verða óljós þar líkt og þegar kem­ur að aðal­per­són­unni sjálfri; hversu stór hluti af henni er Almodóvar og hversu stór hluti henn­ar er sköp­un­ar­verk hans og skáld­skap­ur? Ísland kem­ur líka skemmti­lega við sögu þegar Sal­vador furðar sig á vin­sæld­um sín­um hér á landi eft­ir að hafa fengið boð um að sækja hér kvik­mynda­hátíð,“ skrif­ar rýn­ir og að Ant­onio Band­eras sé virki­lega góður í hlut­verki Sal­vadors Mal­los, leik­ur­inn hár­fínn og aðrir leik­ar­ar að sama skapi eft­ir­minni­leg­ir, ekki síst Asier Etx­e­andia í hlut­verki leik­ar­ans og heróín­fík­ils­ins Al­bertos Crespos. 

„Sterk­ir, heit­ir lit­ir eru áber­andi líkt og í fyrri mynd­um Almodóvars, einkum þó æp­andi rauður sem má til dæm­is sjá á eld­hús­inn­rétt­ingu á heim­ili leik­stjór­ans við sægræn­ar flís­ar. Rauður er lit­ur ástríðu en líka hættu og hins for­boðna eða bannaða en blár er lit­ur ró­ar­inn­ar, eins og sjá má í upp­hafs­atriðinu fyrr­nefnda. Bún­ing­ar eru líka lit­rík­ir og minna föt­in sem Sal­vador er í oft á föt­in sem maður hef­ur séð Almodóvar klæðast. Ein­hvers staðar las ég að þetta væru í raun og veru föt Almodóvars og íbúðin eft­ir­mynd af íbúð leik­stjór­ans. Frum­sam­in tónlist Al­bertos Ig­lesi­as fell­ur svo full­kom­lega að kvik­mynd­inni, hún er kannski ekki frum­leg eða óvenju­leg en alltaf fal­leg,“ seg­ir und­ir lok­in en dóm­inn má lesa í heild í Morg­un­blaðinu í dag, 20. mars. 

Fjallað er um Dol­or y gloria í nýj­asta þætti kvik­mynda­hlaðvarps mbl.is, BÍÓ, sem má nálg­ast hér. 

Dol­or y gloria 

• Leik­stjórn og hand­rit: Pedro Almodóvar. Aðalleik­ar­ar: Ant­onio Band­eras, Asier Etx­e­andia, Leon­ar­do Sbaraglia, Nora Navas, Cés­ar Vicente, Asier Flor­es og Pené­lope Cruz. Spánn, 2019. 113 mín.
• Stjörn­ur:

Tengd­ar frétt­ir

Gagn­rýni

Þurfti að bæta við sæt­um vegna mik­ill­ar aðsókn­ar

• Kvik­mynd fyr­ir bíónörda
• Fynd­in, sorg­leg og áhuga­verð
• Ferðasaga pólfara
• Sann­leik­ur­inn er sagna best­ur

» Fleiri tengd­ar frétt­ir