Fyrri hluti verksins hverfist nær einvörðungu um Ennis og Jack, sem eiga það sameiginlegt að hafa alist upp í fátækt og þurfa að taka hverri þeirri íhlaupavinnu sem gefst til að framfleyta sér. Í þessum harðneskjulega heimi er flaskan eina leiðin til að gleyma ömurleika hversdagsins. Smám saman kemur líka í ljós að báðir hafa þeir upplifað óhugnanlegt ofbeldi sem markar að nokkru sýn þeirra á samfélagið, samferðafólk og samskipti.

„Í óbyggðunum kvikna kenndir sem mennirnir tveir gera sér vel grein fyrir að samfélagið samþykkir ekki. En í frelsi fjallanna freistast þeir til að gefa sig tilfinningunum á vald, þótt þeir eigi erfitt með að horfast í augu við langanir sínar, ekki síst Ennis.

Leiktextinn í þessum fyrri hluta er af skornum skammti og stór hluti samskiptanna á sér stað í þöglum leik, þar sem augngotur og líkamleg samskipti leika lykilhlutverk, hvort heldur er í gamniáflogum eða líkamlegu samneyti, en oft á tíðum virðist afar stutt þarna á milli. Teygjan í samleik leikaranna tveggja rofnar aldrei og spennan helst áþreifanleg allan tímann, hvort sem mikið eða lítið gengur á í samskiptunum. Í raun mætti lýsa þessum fyrri hluta sýningarinnar sem masterklass í leiktækni þar sem allt gengur upp.“

Dóminn í heild sinni má lesa á menningarsíðum Morgunblaðsins í dag, fimmtudag.