Mynd­in er mjög löng, tæp­ar þrjár klukku­stund­ir og hlé um hana miðja því vel þegið. Lengd­in reyn­ir á þolrif­in fyrstu klukku­stund­ina eða svo þar sem upp­lýs­ingaflæðið er mikið og klipp­ing­ar hraðar með hinum ýmsu end­ur­lit­um til fyrri mynda, af­reka Hunts og áhættu­atriða. Þessi end­ur­litaflétta er vel sam­sett og rek­ur sög­una ágæt­lega í stór­um atriðum.

Eins og við mátti bú­ast er nú komið að erfiðasta og hættu­leg­asta verk­efni Hunts og heim­ur­inn all­ur und­ir. Tak­ist hon­um ekki að bjarga mann­kyn­inu mun heim­ur­inn tor­tím­ast, hvorki meira né minna. Cruise er því enn eina ferðina í hlut­verki hins eina sanna og hjarta­hreina bjarg­vætt­ar, hlut­verki sem hann ætti að þekkja vel og hef­ur verið í margoft, sér­stak­lega í kvik­mynd­um á seinni hluta fer­ils síns.

Söguþráður­inn er bæði snú­inn og tor­skil­inn og biðst of­an­ritaður vel­v­irðing­ar nái hann ekki að gera hon­um sæmi­leg skil. Les­end­ur mega þó vera full­viss­ir um að söguþráður­inn skipt­ir frek­ar litlu máli, líkt og í fyrri mynd­um Missi­on: Impossi­ble. Has­ar­inn er núm­er eitt, tvö og þrjú. Þótt fyrri mynd­ir hafi verið býsna fá­rán­leg­ar þá nær þessi lík­lega hvað mest­um hæðum í fá­rán­leik­an­um. Að vísu er fólk minna að rífa af sér and­lits­grím­ur en í fyrri mynd­um og að því leyti er hún ef til vill jarðbundn­ari. En að öðru leyti alls ekki.

Sög­unni er fram haldið frá síðustu mynd, Hunt reyn­ir enn að sigr­ast á gríðaröflugri og alltumlykj­andi gervi­greind sem hyggst tor­tíma heim­in­um með manni og mús með því að ná valdi yfir öll­um kjarna­vopn­um heims­byggðar­inn­ar og þá m.a. þeim sem Banda­rík­in eru með í sínu vopna­búri. Banda­rík­in fá auðvitað mesta at­hygli, enda mynd­in banda­rísk.

Gervi­greind­in söls­ar und­ir sig kjarna­vopn hvers lands­ins af öðru og fær for­seti Banda­ríkj­anna, Erica Sloan (Ang­ela Bas­set), sem áður var yf­ir­maður CIA, held­ur bet­ur að vinna fyr­ir kaup­inu sínu í þetta sinn. Allt stefn­ir að tor­tím­ingu alls mann­kyns og aðeins Hunt sem get­ur bjargað því og þá líka frá þriðju heims­styrj­öld­inni. Leiðir björg­un­ar­leiðang­ur­inn Hunt og fylgd­arlið hans víða um lönd og er tek­ist á í lofti, á láði og legi. Hunt berst fyr­ir lífi sínu hvað eft­ir annað, hang­ir í flug­vél­um, kaf­ar í nístíngs­köld hyl­djúp­in, hleyp­ur eins og skratt­inn sé á hæl­un­um á hon­um og slæst með hnef­um og hníf­um, svo fátt eitt sé upp talið. Allt er það hin fín­asta skemmt­un, enda mynd­inni ætlað að skemmta öðru frem­ur.

Raun­veru­leg áhætta

Cruise hef­ur aldrei þótt hæfi­leika­rík­ur leik­ari, til þess er hann of ein­hæf­ur og í raun jafnein­fald­ur og þriggja gíra hjól. Þegar hann bít­ur á jaxl­inn þannig að sést vel í kjálka­vöðvana er ekki von á góðu, þá er Cruise stygg­ur. Þegar hann bros­ir birt­ir til og þegar hann hang­ir neðan úr flug­vél­um og berst fyr­ir lífi sínu virðist hann vera í raun­veru­legri geðshrær­ingu. Enda allt gert í al­vöru, eins og sjá má af fjölda mynd­banda á net­inu (YouTu­be) af gerð Missi­on: Impossi­ble-mynd­anna. Eng­ar tölvu­brell­ur þar á ferð og virðist Cruise einn þeirra und­ar­legu manna sem eru al­gjör­lega laus­ir við loft­hræðslu. Það kem­ur sér vel þegar maður er has­ar­leik­ari að hanga í flug­vél­um á lofti. Lítið er hægt að segja um frammistöðu hans ann­ars í þess­ari mynd, hún er sam­bæri­leg þeirri sem hann hef­ur sýnt í öll­um hinum has­ar­mynd­un­um. Sami gamli Tom Cruise sem kemst vel frá sínu.

Marg­ir leik­ar­ar úr fyrri mynd­um leika í þess­ari, m.a. hinn vina­legi Ving Rhames, hinn spaugi­legi Simon Pegg. Pom Klementi­eff seg­ir ekki mikið en er af­bragðs has­ar­mynda­leik­kona og Hayley Atwell leik­ur Grace, kon­una sem Hunt virðist nú elska. Ill­menni mynd­ar­inn­ar er svo, líkt og í síðustu mynd, Gabriel sem leik­inn er af Esai Morales. Er hann frek­ar lit­laust ill­menni, því miður. Gabriel starfar fyr­ir „The Entity“, hina illu og alltumlykj­andi gervi­greind sem þýða mætti sem „Ver­una“. Einnig er ánægju­legt að sjá leik­ar­ann Tra­mell Til­lm­an í hlut­verki skip­stjóra kaf­báts­ins, Bled­soe, en Til­lm­an er rís­andi stjarna eft­ir mjög svo hríf­andi leik sinn í sjón­varpsþátt­un­um Sever­ance.

Líkt og í fyrstu Missi­on: Impossi­ble-mynd­inni, eft­ir leik­stjór­ann Bri­an DePalma frá ár­inu 1996 (já, hún verður 30 ára á næsta ári!), er mynda­tak­an í þess­ari eft­ir­tekt­ar­verð, inn­römm­un­in þá sér­stak­lega í drama­tísk­ari atriðum. Sjón­ar­horn mynda­vél­ar­inn­ar er oft þannig að horft er neðan frá, upp und­ir þann sem tal­ar og hann virk­ar því meira ógn­vekj­andi en ella. Mynda­vél­inni er oft hallað sem kall­ar fram til­finn­ingu fyr­ir bjög­un, að eitt­hvað sé ekki eins og það á að vera.

Missi­on: Impossi­ble – The Final Rec­kon­ing er á heild­ina litið augnayndi og þá sér­stak­lega þegar kem­ur að neðan­sjáv­ar­atriðum. Eitt slíkt og það langt (líkt og flest atriði mynd­ar­inn­ar eru) er að mati rýn­is það flott­asta og áhrifa­mesta í mynd­inni. Í því kaf­ar Cruise í und­ir­djúp­in og þá breyt­ist takt­ur mynd­ar­inn­ar, hún verður hæg­ari og án tals. Þeir sem þjást af inni­lok­un­ar­kennd verða lík­lega ekki hrifn­ir enda leik­ur­inn til þess gerður.

Þessi nýj­asta og kannski síðasta mynd Missi­on: Impossi­ble-bálks­ins hef­ur kosti og galla. Kost­irn­ir fel­ast fyrst og fremst í því mikla sjón­arspili sem boðið er upp á, al­gjört bíó, en helstu gall­arn­ir fel­ast í inni­haldsrýr­um og klisju­kennd­um sam­töl­um per­sóna. Þau eru mörg hver stirð og mætti stund­um halda að leik­ur­um hafi verið skammtaður texti eft­ir orðafjölda. Þá eru sum sam­tal­anna þannig að þau ættu bet­ur heima í lé­leg­um máls­hátt­um páska­eggja. En Missi­on: Impossi­ble – The Final Rec­kon­ing skil­ar sínu sem kjána­leg sum­ar­has­ar­mynd.