Al­menn­ur áhugi á norðlæg­um minn­um, goðafræði og þeirri dulúð sem einatt er sett á norðrið sit­ur hálfpart­inn í meg­in­straumn­um í dag, sjá t.d. þáttaröðina Vik­ings sem inni­held­ur ein­mitt tónlist eft­ir Sel­vik (hann tón­setti líka tölvu­leik­inn Assass­in’s Creed – Val­halla). Sel­vik er þannig mik­il­hæf­ur maður og á bólakafi í þess­um efn­um, er stofn­andi By Nor­se, sem er vett­vang­ur hvar unnið er að varðveislu og út­breiðslu nor­ræn­ar list­ar, tón­list­ar, bók­mennta o.s.frv. Í ár er búið að raða upp 80 War­druna-tón­leik­um og upp­selt er á marga þeirra. Áhugi fyr­ir því skap­alóni sem War­druna vinn­ur með er því töl­fræðilega sann­an­leg­ur og þessi mark­vissa vinna með sögu­lega tónlist vík­inga­ald­ar virk­ar. Leikið er á forn hljóðfæri, yrk­is­efnið sótt í bók­mennta­arf á borð við Eddu­kvæði og á tón­leik­um er mynd­málið auk þess öfl­ugt, séð til þess að fólk „heyri forn­ar radd­ir, hvísla forn­an seið“ svo ég vitni í Þursa­flokk­inn, sem vann einnig með ým­is­leg­an brag úr nor­ræn­um tón­list­ar- og menn­ing­ar­arfi.

En hvað með tón­list­ina sem slíka? Fyrstu þrjár plöt­ur War­druna byggj­ast á rún­um og eru aldagaml­ar nor­ræn­ar hefðir, trú­ar­brögð og fleira þar und­ir. Geita­horn, kyndl­ar og skinntromm­ur eru nýtt og tón­list­in er þjóðlaga­kennd að ein­hverju leyti, drunga­leg og með nokk­urs kon­ar ætt­bálkasniði – trommuslátt­ur og hróp­andi kór á meðal ein­kenna. Nýj­asta verk War­druna er svo Birna, mik­ilúðleg smíð sem kom út í árs­byrj­un og fyll­ir það stof­una akkúrat núna þar sem ég sit við skrift­ir. Mér finnst eins og ég sé stadd­ur á blóti árið 990 og dulúðugt and­rúmið er til­finn­an­legt. Hér er það björn­inn sem er miðlæg­ur, árþúsunda tákn og au­fúsu­gest­ur í goðsög­um þeirra sem búa á norður­hvel­inu. Ég viður­kenni að ég er nokkuð svag fyr­ir svona til­raun­um og svona framstill­ing­um. Þess­um æv­in­týra­brag, dulúð og þessu „kvik­mynda­lega“. Þetta er nán­ast eins og leik­rit, al­tækt dæmi á marg­an hátt. Ég, Enyu-/​Cl­annad-aðdá­and­inn og dýrk­andi Dead Can Dance – sem ég heyri í á milli hljóðrása – á auðvelt með að tengja. Ei­vör mín hef­ur þá verið að sigla um svipuð mið und­an­far­in ár, fer að vísu ekki jafn ýkt inn í þetta og War­druna en samt (og hún og Sel­vik hafa t.a.m. unnið sam­an).

Góða skemmt­un í Hörpu, þið sem ætlið að upp­lifa „það sem var í þátíð, það sem á að ske“.