Ég var því býsna spennt­ur að heyra í nýju pí­anótríói sem kom sam­an í Saln­um í Kópa­vogi síðasta sunnu­dag­inn í maí til þess að leika meðal ann­ars Schubert og Clöru Schumann. Það var sem sagt ekki ráðist á garðinn þar sem hann var lægst­ur.

Seinna pí­anótríóið eft­ir Franz Schumann (1797-1828) hef­ur fylgt mér lengi. Ég er alltaf að segja bæði vin­um og kunn­ingj­um að klass­ísk tónlist sé alls staðar í kring­um okk­ur; við heyr­um hana í út­varpi og sjón­varpi, á tón­leik­um, í aug­lýs­ing­um og tölvu­leikj­um og jafn­vel lyft­um. Hins veg­ar vit­um við ekki endi­lega hvaða verk við erum að hlusta á hverju sinni eða eft­ir hvern það er. Þannig var það ein­mitt með pí­anótríó Schuberts í mínu til­viki.

Ég sá kvik­mynd Stan­leys Ku­bricks, Barry Lyndon (1975), í sjón­varpi fyr­ir kannski þrjá­tíu árum, og heyrði dá­sam­leg­um öðrum kafla tríós­ins bregða oftsinn­is fyr­ir, án þess að vita hvað ég var að hlusta á. Þetta var áður en hægt var að leita að upp­lýs­ing­um á net­inu en ég mundi alltaf hið áleitna stef sem Schubert kynn­ir til sög­unn­ar í upp­hafi ann­ars þátt­ar verks­ins og leik­ur sér svo með. Miklu seinna komst ég að því hvaða verk var um að ræða og hef hlustað mikið á það síðan, mjög mikið.

Seinna pí­anótríó Schuberts er risa­vaxið, tek­ur tæpa klukku­stund í flutn­ingi og krefst mik­ill­ar ein­beit­ing­ar. Af­köst Schuberts á skammri ævi eru vel þekkt en um­rætt verk samdi tón­skáldið hel­sjúk­ur og raun­ar skömmu áður en hann lést. Mér fannst hið nýja pí­anótríó Geirþrúðar Önnu, Her­dís­ar Mjall­ar og Liams leika verkið frá­bær­lega.

Það var ekki bara ótrú­leg sam­hæfni sem ein­kenndi flutn­ing­inn, held­ur líka sjálf­stæði ein­stakra radda (það voru eng­ir farþegar í flutn­ing­un­um). Inn­kom­ur voru ákveðnar og fraser­ing­ar einkar mús­ík­alsk­ar. Þre­menn­ing­arn­ir voru í góðu augn­sam­bandi og hl­ustuðu greini­lega eft­ir því sem hver og einn var að gera. Flutn­ing­ur­inn var um leið dýna­mísk­ur og ljóðrænn og tónn­inn fal­leg­ur, þó með frá­sögn.

Það sama má segja um pí­anótríó Clöru Schumann (1819-1896) sem er róm­an­tísk­ara í eðli sínu, ekki hvað síst niður­lag fyrsta þátt­ar sem var hreint út sagt frá­bær­lega leikið, áhrifa­mikið og drama­tískt. Cl­ara var ekki mikið eldri en Schubert þegar hún samdi pí­anótríó sitt, aðeins 27 ára, en hún var ekki bara gott tón­skáld, held­ur líka einn fremsti pí­an­isti á sinni tíð og ein­beitti sér, ekki hvað síst eft­ir að eig­inmaður henn­ar, Robert Schumann féll frá (1856), að því að leika verk hans.

Þessi tvö stóru verk rammaði pí­anótríóið sem lék í Saln­um svo inn með flutn­ingi á nýju verki, Frederic, eft­ir pí­an­ista tón­leik­anna, Liam Kapl­an. Mér fannst verkið mynda ein­hvers kon­ar and­ar­drátt milli ris­anna tveggja en það er ákaf­lega lýrískt og vitn­ar bæði fal­lega og smekk­lega í prelúdíu Chop­ins (op. 28).

Hinir ungu lista­menn á tón­leik­um í Saln­um eru ræk­ur vitn­is­b­urður þess að við þurf­um engu að kvíða þegar kem­ur að flutn­ingi á klass­ískri tónlist í framtíðinni. Tækni­lega séð skorti ekk­ert en það væri rangt af mér að hrósa flutn­ingi þeirra á verk­un­um þrem­ur frá tækni­legu sjón­ar­miði; hann var all­ur á dýpt­ina.

Tríó tón­leik­anna er ný­stofnað og hef­ur því enn ekki hlotið nafn. Í efn­is­skrá tón­leik­anna óskaði lista­fólkið eft­ir til­lög­um að nafni en oft ráða til­vilj­an­ir hvaða lista­manna­nafn verður fyr­ir val­inu hverju sinni. Til­laga mín væri sú að tríóið myndi draga nafn sitt af einu verka tón­leik­anna í Saln­um og kallaðist Frederic-tríóið.