Veröld/Fólk | Morgunblaðið | 10.6.2025 | 9:27 | Uppfært 11.6.2025 11:30

Rokkað undir rústunum

Brasilíska þungarokkssveitin Sepultura hefur átt ótrúlegu fylgi að fagna í þungarokksheimum. Morgunblaðið/Eggert

Skeggbragar voru uppi um alla veggi er Sepultura setti í fimmta gírinn á miðvikudaginn og það í fyrsta lagi. Það var forvitnilegt að líta yfir salinn, c.a. 85% karlmenn, velflestir á miðjum aldri, og svartklæddir allir sem einn. Grái TDK-bolurinn minn var eins og skræpóttur Hawaii-bolur í samanburðinum. Ég þekkti marga gamla bárujárnshunda þarna og við heilsuðumst með virktum, glottum og sýndum hornin. Það var árshátíðarandi yfir.

Sepultura, ein farsælasta þungarokkssveit allra tíma, er að fagna 40 ára afmæli með viðamiklu kveðjutónleikaferðalagi og Ísland er eitt af stoppunum. Í sveitinni í dag eru þeir Andreas Kisser (gítar) og Paulo Jr. (bassi) – en báðir tveir hafa verið með frá upphafi að heita má – ásamt söngvaranum Derrick Green sem slóst í hópinn árið 1997 og Greyson Nekrutman, hinum kornunga trymbli, sem byrjaði í sveitinni rétt fyrir tónleikaferðalagið. Og sá kann að tromma! Boðanna var enda ekki beðið og þegar klukkan var rétt komin yfir átta var hent í „Beneath the Remains“, upphafslag samnefndrar plötu sem kom sveitinni á kortið rétt fyrir 1989. Ein allra besta öfgarokksplata allra tíma og í kjölfar þeirrar bombubyrjunar kom næsta lag plötunnar, hið óviðjafnanlega „Inner Self“. Höllin var komin á ið og ég sjálfur var orðinn sextán, skakandi hausnum í einhverju vafasömu partíi í úthverfunum. „Desperate Cry“ af hinni ógurlegu Arise var næst en smellalestin var svo stöðvuð með laginu „Phantom Self“ af Machine Messiah (2017). Þannig var farið yfir víðan völl á löngum og gifturíkum ferli og ekki bara hangið í þekktustu lögunum þó að nóg hafi verið af þeim í þessari tveggja tíma dagskrá. Þetta var vel upp sett, lög sem „verða“ að heyrast í bland við nýmeti. Og auðvitað saknaði maður margra laga.