Ekki er öll­um gefið gott líf í vöggu­gjöf og marg­ir al­ast upp á brotn­um heim­il­um. Sum­um reyn­ist það of­raun en aðrir kom­ast út úr vand­an­um reynsl­unni rík­ari og vilja spjara sig. Sif, aðal­per­sóna sög­unn­ar, til­heyr­ir síðar­nefnda hópn­um. Hún er guðfræðing­ur og ein­stæð móðir, sem hef­ur lifað fyr­ir son­inn Matta og námið, og sæk­ir um starf æsku­lýðsprests í Grafar­vogi. Það virðist vera þraut­in þyngri að fá starfið en hún er til­bú­in að leggja allt í söl­urn­ar í von um betri framtíð fyr­ir þau mæðgin­in.

Reyn­ir sókn­ar­prest­ur er al­gjör and­stæða Sifjar, karlremba af gamla skól­an­um, sem sakn­ar heima­vinn­andi hús­mæðra og læt­ur hana snú­ast í kring­um sig eins og skopp­ara­kringlu og ætl­ast til að hún sinni verk­um sem koma í raun starfi prests lítt eða ekk­ert við. Hann er óborg­an­leg risaeðla og sjálfsagt er leit­un að per­sónu eins og Sif, sem tek­ur boðum hans af æðru­leysi án þess að missa tök­in.

Sami hroki rík­ir í lög­regl­unni. Hrefna, vin­kona Sifjar, er þar í starfs­námi und­ir ægi­valdi Björns varðstjóra, sem er „norðan við sex­tugt“ rétt eins og séra Reyn­ir, og þær verða að halda vin­skapn­um leynd­um. Sem dæmi um fram­komu yf­ir­manna má nefna að Sif er óbeint ráðlagt að hefja starfs­fer­il­inn á Raufar­höfn og þegar henni býðst að vera um­sjón­ar­maður kirkj­unn­ar er hún sann­færð um að hún verði ekki prest­ur held­ur muni daga uppi sem kirkju­vörður.

Þegar Hrefna fer ekki að fyr­ir­mæl­um sér hún fyr­ir sér draum­inn um að verða rann­sókn­ar­lög­reglumaður víkja fyr­ir starfi ör­ygg­is­varðar í Kringl­unni. „Ég verð aldrei al­vöru­lögga.“

Kor­mák­ur er lyk­ilmaður í sókn­inni, að sögn Reyn­is, „allt í öllu“. Snemma kem­ur í ljós að hann er lodd­ari, sem nær að kjafta sig inn á alla og beit­ir ýms­um brögðum til að ná settu marki. „Þessi góði dreng­ur,“ eins og séra Reyn­ir seg­ir, er ekki all­ur þar sem hann er séður.

Hann er gott dæmi um svika­hrappa og af­leiðing­ar gjörða þeirra, en fram­koma hans er jafn­framt skír­skot­un í ým­is­legt mis­jafnt sem átt hef­ur sér stað á meðal þjóna kirkj­unn­ar um víða ver­öld. Og reynd­ar ann­ars staðar líka.

Hús­byggj­end­ur fá einnig að finna til tevatns­ins. Kirkju­glugg­arn­ir gráta, pípu­lagn­irn­ar springa og fúkka­lykt­in er óbæri­leg að ónefndri mygl­unni. Stebbi still­ans á ekki dag­ana sæla, þegar næst í hann. Hann er eng­inn Guðjón Samú­els, eins og vak­in er at­hygli á.

For­eld­ar Sifjar eru kapí­tuli út af fyr­ir sig, óreglu­fólk, sem er öll­um til ama. Hólm­kell, faðir henn­ar, sér reynd­ar ekk­ert rangt við hegðun þeirra og kann að koma fyr­ir sig orði, er mjúk­mjáll eins og Kor­mák­ur og ekki með rör­sýn eins og aðrir, að eig­in mati. Finnst eðli­legt að aðrir aðlagi sig að þeirra þörf­um en ekki öf­ugt. Sif finn­ur til ábyrgðar en umb­urðarlyndi henn­ar á sín tak­mörk.

Sag­an er í létt­ari kant­in­um fram yfir miðju en síðan tek­ur al­var­an jafnt og þétt við og und­ir lok­in er um harðsvíraðan krimma að ræða.

Í stuttu máli er Morð og messu­fall skond­in gam­an­saga með al­var­legu ívafi. Írón­ísk ádeila á menn og verk þeirra. Per­sónu­sköp­un­in er góð og einkum eru Sif, séra Reyn­ir, Kor­mák­ur, Hólm­kell og ein­feldn­ing­ur­inn Sig­urður Áki eft­ir­minni­leg. Húm­or­inn leyn­ir sér ekki en ýms­ir skrif­leg­ir samn­ing­ar stinga í stúf við heild­ina og sumt und­ir lok sög­unn­ar hefði mátt setja á ís. En boðskap­ur­inn er skýr.