Mót­ettu­kór­inn þarf vart að kynna. Hann var stofnaður árið 1982 og hef­ur um ára­tuga­skeið verið meðal fremstu kóra lands­ins. Kór­inn var upp­haf­lega stofnaður sem kirkju­kór Hall­gríms­kirkju og starfaði sem slík­ur til árs­ins 2021 en hef­ur starfað á eig­in veg­um síðastliðin fjög­ur ár.

Hörður Áskels­son var lengst af stjórn­andi kórs­ins en í Hafn­ar­borg var það Stef­an Sand sem stjórnaði. Á tón­leik­un­um voru kór­fé­lag­ar alls 30 tals­ins, þar af tveir þriðju hluti kon­ur. Það er ekki ósvipað hlut­fall og í öðrum blönduðum kór­um hér á landi.

Það var greini­legt frá fyrstu tökt­um sem Mót­ettu­kór­inn söng í Hafn­ar­borg að stjórn­and­inn, Stef­an Sand, legg­ur áherslu á einkar skýr­an textaframb­urð og frá­sögn auk dýna­mík­ur. Þannig ein­kennd­ist söng­ur kórs­ins af ljóm­andi góðum textaframb­urði og túlk­un­in fór ým­ist frá hinu of­ur­veika (pi­an­is­sissimo) yfir í kraft­mik­inn flutn­ing (fort­issimo).

Það var hins veg­ar sama í hvaða styrk­leika kór­inn söng; texti var alltaf skýr og í því ljósi var túlk­un­in til fyr­ir­mynd­ar. Þessu til viðbót­ar fékk túlk­un verka sem sung­in voru í Hafn­ar­borg að þessu sinni alltaf að anda og oft­ast var söng­ur­inn einkar hreinn (það er að segja góð intóna­sjón). Það er ekki lítið af­rek í ljósi þess að hluti tón­leik­anna var sung­inn í blandaðri upp­röðun eða meðal annarra orða, radd­ir stóðu fram­an af tón­leik­un­um ekki sam­an og ger­ir það meiri kröf­ur til kór­fé­laga að kunna sinn part vel.

Efn­is­skrá­in var sett sam­an af mik­illi þekk­ingu. Um var að ræða stutt kór­verk frá Norður-Evr­ópu sem öll voru flutt án und­ir­leiks (a capp­ella). Kór­inn reið á vaðið með góðum flutn­ingi á verki Hildigunn­ar Rún­ars­dótt­ur (f. 1964) við kvæði Þor­steins Valdi­mars­son­ar, Vor­lauf. Þá tóku við tvö kór­verk eft­ir Sven-Dav­id Sand­ström (1942-2019) ann­ars veg­ar og Benjam­in Britten (1913-1976) hins veg­ar.

Sand­ström samdi verk sitt við texta eft­ir William Bla­ke, To See a World, en Britten við forn­an ensk­an texta. Breidd­in í túlk­un á kór­verki Sand­ströms var mik­il og raun­ar má segja það sama um Britten en þar var um eina trú­ar­lega verk tón­leik­anna að ræða.

Fyr­ir hlé söng svo Mót­ettu­kór­inn átta stutt kór­verk eft­ir Wil­helm Peter­son-Ber­ger (1867-1942) við texta fjög­urra skálda, þar af voru fimm þeirra við texta eft­ir Björn­stjer­ne Björnson. Um var að ræða bæði kór­verk í ró­legri kant­in­um (til að mynda Stemn­ing við texta Jens Peters Jac­obs­sen) og svo einkar ryt­mísk og fjör­ugri verk (til að mynda I Fyr­resko­ven við texta Helenu Nyblom).

Öll verk­in átta voru vel flutt. Breidd­in í túlk­un var mik­il (allt frá ofur veik­um söng upp í mjög sterk­an) og önd­un milli hend­inga var góð. Aft­ur vil ég líka hrósa kórn­um fyr­ir skýr­an textaframb­urð.

Eft­ir hlé söng Mót­ettu­kór­inn þrjú stutt kór­verk (Drei Gesänge) eft­ir Johann­es Bra­hms (1833-1897). Þau bera sterk ein­kenni róm­an­tíska tíma­bils­ins en hér bar aðeins á viðkvæmni á efstu tón­um, einkum í Vineta við kvæði Wil­helms Müller. Aft­ur á móti var breidd­in í styrk­leika mik­il, ekki síst í Darthulas Gra­be­ges­ange við kvæði Ossi­ans von Her­der.

Efn­is­skránni lauk svo á fimm verk­um, þar af fjór­um eft­ir ís­lensk tón­skáld. Flutn­ing­ur á Vor­vísu eft­ir Jón Ásgeirs­son (f. 1928) við kvæði Hall­dórs Lax­ness og Af­mor­svísu eft­ir Snorra Sig­fús Birg­is­son (f. 1954) við kvæði Páls Jóns­son­ar Vídalín heppnaðist vel og kór­inn söng bros­andi.

Þá var Kvöld­vers eft­ir Tryggva M. Bald­vins­son (f. 1965) við kvæði Hall­gríms Pét­urs­son­ar gríðarlega vel af hendi leyst með mik­illi stíg­andi og hér var um besta söng kórs­ins á tón­leik­un­um að ræða (og besta kór­verkið líka, það er að segja ef ein­hver spyr mig). Vor­vísa eft­ir Mo­gens Schra­der (1894-1935) við kvæði Tóm­as­ar Guðmunds­son­ar var sung­in vel í út­setn­ingu Gunn­ars Reyn­is Sveins­son­ar (1933-2008) en þó kannski ívið of hratt.

Tón­leik­un­um lauk svo á blíðu kór­verki Úlfars Inga Har­alds­son­ar (f. 1966) við kvæði Jóns Helga­son­ar, Það var eitt kvöld. Kór­inn gekk svo úr saln­um á meðan hann end­ur­tók lagið en að þessu sinni með því að humma í stað þess að syngja text­ann.

Eins og að ofan grein­ir hef­ur Mót­ettu­kór­inn verið í hópi fremstu kóra á Íslandi um ára­bil og hann er það enn. Á því leik­ur eng­inn vafi. Karlaradd­ir hans eru vissu­lega und­ir­mannaðar en í flest­um verk­anna bar minna á því en giska mætti á miðað við fjölda í kven­rödd­um ann­ars veg­ar (20) og karlarödd­um hins veg­ar (10).

Ég vil líka ít­reka að textaframb­urður var eins og best verður á kosið og flutn­ing­ur­inn ein­kennd­ist þannig af frá­sögn. Það er vel og ekki öll­um gefið.