Sum­ir halda því fram að þessi mynd um Of­ur­mann­inn sé lík­ust upp­runa­legu teikni­mynda­sög­un­um en samt tekst Gunn að segja stærri sögu með hverju atriði og varpa ljósi á raun­veru­leg vanda­mál sam­tím­ans. Sum atriðin virðast í fyrstu ekki hafa stærri merk­ingu, eins og til dæm­is þegar áhorf­end­ur kom­ast að því að ill­menni mynd­ar­inn­ar, Lex Lut­hor, sem Nicholas Hoult leik­ur listi­lega, er með marga apa í fullri vinnu við að eyðileggja orðspor Of­ur­manns­ins með því að skrifa nei­kvæða statusa og at­huga­semd­ir um hann á netið. Það er auðvelt að líta fram hjá þessu atriði en það má líka skoða það sem gagn­rýni á hættu­legu sam­fé­lags­miðlatröll­in sem fela sig bak við skjá­inn og apa hvert eft­ir öðru.

Und­ir­rituð er síkvart­andi í dóm­um sín­um yfir því að of­ur­hetju­mynd­ir séu að taka yfir kvik­myndaiðnaðinn en þessi út­gáfa af Of­ur­mann­in­um er ná­kvæm­lega það sem heim­ur­inn þarf á að halda í dag. Dav­id Cor­enswet leik­ur hann í þetta skiptið og er full­kom­inn í hlut­verkið. Hon­um tekst að leika of­ur­menni sem er ekki síður viðkvæm og ljúf sál og það er ein­mitt það sem ger­ir hann að góðri of­ur­hetju og um leið mann­leg­an þrátt fyr­ir að hann sé í raun­inni geim­vera. Það er eitt­hvað virki­lega sterkt og fal­legt við það að gera eina af karl­mann­leg­ustu of­ur­hetj­un­um að svona mik­illi til­finn­inga­veru.

Of­urmaður­inn eft­ir James Gunn er því ekki bara enn ein sag­an um hetju sem þarf að bjarga jörðinni frá ill­menni held­ur saga um hetju sem þarf að svara fyr­ir gjörðir sín­ar jafn­vel þótt þær séu góðar. Í byrj­un mynd­ar­inn­ar er Of­urmaður­inn strax kom­inn í klemmu. Til­raun­ir hans til að stöðva stríð milli Boravíu og Jar­han­púr eru um­deild­ar, þar sem Banda­rík­in eru í banda­lagi með Boravíu. Ill­mennið Lex Lut­hor, sem græddi áður stór­fé á vopna­sölu til Boravíu, reyn­ir nú að sann­færa banda­ríska varn­ar­málaráðuneytið og al­menn­ing um að Of­urmaður­inn sé hættu­leg­ur. Átök­in milli Boravíu og Jar­han­púr eru í brenni­depli og und­ir lok mynd­ar­inn­ar má sjá íbúa Jar­han­púr, suma aðeins börn, nálg­ast landa­mær­in með prik og steina, á meðan her­menn Boravíu beina riffl­um að þeim. Hvorki James Gunn né nokk­ur í teym­inu hef­ur op­in­ber­lega sagt að sag­an fjalli um Ísra­el eða Palestínu en marg­ir áhorf­end­ur hafa bent á lík­ind­in.

Jafn­vel þótt mynd­in sé beitt þá er hún jafn­framt ótrú­lega skemmti­leg. Marg­ar per­són­ur sem aðdá­end­ur þekkja úr teikni­mynda­sög­un­um koma fram og það er alltaf stutt í grínið, jafn­vel þótt það sé mikið í húfi fyr­ir mann­kynið. Tækni­brell­urn­ar eru stund­um gervi­leg­ar og hálf­klaufa­leg­ar en áhorf­end­ur fyr­ir­gefa það þar sem mynd­in er svo skemmti­leg og auk þess fylg­ir þeim líka ein­hver sjarmi. Of­urmaður­inn eft­ir James Gunn er, eins og fram hef­ur komið, hins veg­ar ekki bara afþrey­ing; hún end­ur­spegl­ar okk­ar raun­veru­leika. Með mynd­inni spyr Gunn áhorf­end­ur erfiðra spurn­inga um valda­mi­s­vægi, rétt­læti og mannúð og svar­ar þeim með hlýju, húm­or og von.