„Þar sem 30 ár eru á milli elsta barns­ins míns og þess yngsta hlýt ég að hafa ágæt­is sam­an­b­urð og auðvitað mun­ar mestu um lífs­reynsl­una. Maður hef­ur gengið í gegn­um alla skelf­ing­una og ótt­ann áður og bregst frek­ar fum­laust og yf­ir­vegað við flestu sem kem­ur upp á. Ólíkt því sem áður var er maður því ekki í krón­ísku tauga­áfalli og sí­hringj­andi í mömmu með enda­laus­ar áhyggj­ur af barn­inu.

Síðan er maður auðvitað miklu ró­legri. Djammið kall­ar ekki leng­ur og það er ekki upp á líf og dauða að fá pöss­un í tíma og ótíma. Enda er topp­ur­inn á til­ver­unni bara að vera heima og njóta þess að vera með barn­inu. Þá er ekki hægt að horfa fram hjá því að maður er bet­ur í stakk bú­inn efna­hags­lega til þess að eiga barn. Ég hef að minnsta kosti ekki enn þurft að slá for­eldra mína um lán eða rjúka með dós­ir í Sorpu til þess að geta keypt bleyj­ur,“ seg­ir Þór­ar­inn.

Þór­ar­inn seg­ir að eini gall­inn sé að hann verði 70 ára þegar Guðjón Berg­ur verður 20 ára.

Upp­lifði menn­ing­ar­sjokk þegar frumb­urður­inn fædd­ist

Þegar hann er spurður að því hvort hann hafi ann­an skiln­ing á föður­hlut­verk­inu núna en þegar hann var tví­tug­ur seg­ir hann svo ekki vera.

„Nei, í raun­inni ekki, enda breyt­ist það aldrei. Auðvitað fær maður ein­hvers kon­ar menn­ing­ar­sjokk þegar maður stend­ur í fyrsta skipti and­spæn­is mann­eskju sem maður elsk­ar meira en sjálf­an sig. Það venst hins veg­ar fljótt og ald­ur­inn breyt­ir því ekki að til­finn­ing­arn­ar eru alltaf þær sömu. Rétt eins og skyld­urn­ar og ábyrgðin þannig að maður held­ur bara áfram að reyna að gera sitt besta,“ seg­ir Þór­ar­inn.

Þurft­ir þú að hugsa þig um hvort þú vær­ir orðinn of gam­all til að eign­ast barn áður en yngsta barnið varð til?

„Já, já. Það hvíldi þungt á mér og ger­ir eig­in­lega enn og þá helst bara að ég vor­kenni barn­inu mínu voðal­ega að eiga svona gaml­an pabba. Ég hef upp­lifað það að vera í hópi yngstu for­eldr­anna á fund­um og skemmt­un­um í grunn­skóla og fannst ég bara fer­lega kúl. Að sama skapi finnst mér ég óbæri­lega hallæris­leg­ur í sömu aðstæðum núna. Þótt, eða kannski vegna þess, að ég mæti enn í sama leður­jakk­an­um og ég gerði fyr­ir tutt­ugu árum.

Síðan fylg­ir því tals­verð sál­ar­ang­ist að vita að mér mun aldrei end­ast ald­ur til þess að fylgja litla strákn­um mín­um jafn langt inn í lífið og eldri krökk­un­um. Frumb­urður­inn er að verða þrítug­ur og ég er 51 árs. Það er nokkuð góð töl­fræði en verra, eins og mér hef­ur verið bent á, að við Guðjón Berg­ur get­um slegið sam­an sjö­tugsaf­mæli og stúd­ents­veislu þegar og ef þar að kem­ur og mér end­ist ald­ur til,“ seg­ir hann og hlær.

Höggið kem­ur á gelgj­unni

Hvað hef­ur reynst þér best í föður­hlut­verk­inu?

„Að líta fyrst og fremst á börn­in mín sem vini mína og teygja mig frek­ar inn í þeirra hug­ar­heim frek­ar en öf­ugt. Gera þeirra áhuga­mál að mín­um eða finna ein­hver sem við get­um sam­ein­ast um. Mér hef­ur reynst þetta af­skap­lega auðvelt. Kannski vegna þess að „það er svo gam­an að eiga barna­leg­an pabba“, eins og dótt­ir mín, sem er að verða fjór­tán ára, benti mér á fyr­ir nokkr­um árum.

Hvað sem mín­um eig­in barna­skap líður þá hef­ur þetta alltént reynst mér, og von­andi börn­un­um mín­um, best. Höggið er samt alltaf þungt þegar þau fara á gelgj­una og geng­is­vísi­tal­an á fé­lags­skap manns og sam­veru­stund­um fer í frjálst fall. Þá er aft­ur á móti hugg­un harmi gegn að ef vinátta er grunn­ur­inn í sam­bandi barns og for­eldr­is þá held­ur hún bara áfram að dýpka og styrkj­ast þegar barnið full­orðnast.“

Þegar Þór­ar­inn er spurður út í upp­eld­is­ráð og hvort hann lumi á ein­hverj­um slík­um seg­ir hann að það skipti máli að það ríki traust á milli for­eldra og barna.

„Barnið set­ur að sjálf­sögðu allt sitt traust á for­eldr­ana í upp­hafi. Gullna regl­an, sem fyrsta barn­s­móðir mín hamraði inn í haus­inn á mér, verður stöðugt mik­il­væg­ari eft­ir því sem barnið verður eldra.

„Að líta fyrst og fremst á börn­in mín sem vini mína og teygja mig frek­ar inn í þeirra hug­ar­heim frek­ar en öf­ugt.“

Regl­an er ein­fald­lega sú að for­eldri má aldrei bregðast trúnaði barns­ins. Traustið milli barns og for­eldr­is á auðvitað helst að vera gagn­kvæmt en krakk­arn­ir hafa, ólíkt okk­ur for­eldr­un­um, meðfædd­an rétt til þess að láta reyna á það, sveigja það og beygja á meðan þau þreifa fyr­ir sér hvar mörk­in liggja. Þá reyn­ir á for­eldr­ana,“ seg­ir hann.

Hvernig finnst þér að við ætt­um að ala börn upp þannig að við skil­um þeim sem bestu vega­nesti inn í full­orðins­ár­in?

„Ég held að djúp­stæðasti ótti hvers for­eldr­is hljóti að vera tvíþætt­ur; að ein­hver geri barn­inu mínu eitt­hvað illt, eða að það muni valda ein­hverj­um skaða. Þetta get­ur í raun orðið svo lam­andi og djúp­stæður ótti að ég skil stund­um ekki hvernig okk­ur dett­ur í hug að taka þá áhættu að eign­ast börn.

Við ger­um það nú samt, án nokk­urr­ar trygg­ing­ar fyr­ir því að þau sem við elsk­um skil­yrðis­laust kom­ist ósködduð í gegn­um lífið, en ég reyni í það minnsta að inn­ræta þeim gildi sem von­andi lág­marka hætt­una á að þau verði gerend­ur eða þolend­ur.“

Hvað hef­ur það gefið þér að verða pabbi þegar þú ert 50 ára?

„Fram­leng­ingu á æsk­unni? Nei, ég veit það ekki en mér sýn­ist þetta nú al­veg til þess fallið að halda manni ung­um og þótt ég sé log­andi hrædd­ur við þetta þá held ég að það sé ómet­an­legt að fá að upp­götva heim­inn og lífið enn og aft­ur upp á nýtt með aug­um barns­ins míns. Strák­ur­inn ger­ir hvern dag að æv­in­týri hjá okk­ur og maður er alltaf að finna eitt­hvað nýtt. Kannski hef­ur heim­ur­inn breyst svona mikið eða kannski bara maður sjálf­ur. Hvort held­ur sem er þá er þetta spenn­andi, dá­lítið ógn­vekj­andi en ómót­stæðilegt æv­in­týri,“ seg­ir hann.

Finn­ur meira fyr­ir barna­stúss­inu núna en fyr­ir 30 árum

Hvað kom þér mest á óvart þegar þú varðst pabbi á þess­um aldri?

„Kannski bara hvað þetta er í raun lítið mál og það fal­lega og góða við þetta núll­ar út áhyggj­urn­ar og kvíðann. Ég nýt þess auðvitað samt að dreng­ur­inn er ró­leg­ur á næt­urn­ar og leyf­ir lún­um og veðruðum pabba sín­um að sofa óslitið í ein­hverja klukku­tíma. Þetta stúss allt tek­ur þó óneit­an­lega meira á lík­am­lega núna en 1992 en það hef­ur komið skemmti­lega á óvart að ég er hvorki al­veg far­inn í bak­inu né öll­um liðamót­um,“ seg­ir hann og hlær.