Áslaug Kristjáns­dótt­ir hjúkr­un­ar- og kyn­fræðing­ur er höf­und­ur bók­ar­inn­ar Lífið er kyn­líf sem kom út í vik­unni. Í ein­um kafla bók­ar­inn­ar fjall­ar kem­ur fram að kyn­líf sé ekki grunnþörf og eng­inn hafi bein­lín­is dáið af því að stunda ekki kyn­líf. Hér fyr­ir neðan má lesa einn kafla úr bók­inni: 

Ótrú­legt en satt! Kyn­líf er ekki grunnþörf!

Hug­mynd­in um að kyn­löng­un sé stöðugt fyr­ir­brigði eða grunnþörf er ekki aðeins úr­elt held­ur einnig veru­lega skaðleg kyn­heil­brigði. Hún er í raun ein af stóru hindr­un­un­um fyr­ir því að kyn­líf dafni í lang­tíma­sam­bönd­um. Það er eng­inn fót­ur fyr­ir henni, jafn­vel þótt okk­ur líði stund­um eins og svo sé. Ef þessi hug­mynd ætti sér stoð í veru­leik­an­um myndi starf kyn­fræðinga snú­ast um að reyna beisla nátt­úr­una eða breyta hinu óbreyt­an­lega og þar mega þeir sín lít­ils. Það er nefni­lega staðreynd að eng­inn hef­ur bein­lín­is dáið af því að stunda ekki kyn­líf. Grunnþarf­ir manns­ins snú­ast um það sem hann þarf til að lifa af. Við þurf­um að borða, sofa og losa okk­ur við úr­gang. Það trygg­ir að líf okk­ar haldi áfram.

Þegar fólk trú­ir því að kyn­löng­un og kyn­líf séu grunnþörf get­ur það valdið mikl­um efa og skömm. Kyn­löng­un lýt­ur öðrum líf­fræðileg­um lög­mál­um en þær grunnþarf­ir lík­am­ans sem rekn­ar eru áfram af skorti. Til dæm­is veld­ur skort­ur á mat svengd. Svengd er aðkallandi þörf sem hverf­ur ekki fyrr en borðað er. Kyn­löng­un er hins veg­ar hluti af hvata­kerfi lík­am­ans. Skort­ur á kyn­lífi dreg­ur okk­ur ekki að kyn­lífi held­ur er ein­hver hvati sem fær okk­ur til þess að langa til að stunda það. Að neita sér um mat, drykk eða svefn get­ur verið lífs­hættu­legt en það á ekki við um kyn­líf. Aft­ur á móti dreg­ur það sann­ar­lega ekk­ert úr mik­il­vægi kyn­lífs þótt það snú­ist ekki um líf og dauða.

Töfra­lausn­irn­ar sem virka ekki

Oft heyr­ist sú úr­elta hug­mynd að hægt sé að bjarga kyn­lífi með skyndi­lausn­um. Þrátt fyr­ir að tíðni og tækni sem og ást­in hjálpi til í kyn­líf­inu er ekki þar með sagt að þessi atriði stjórni því eða séu ein og sér næg til þess að kyn­löng­un kvikni eða kyn­líf verði frá­bært. Því að skyndi­lausn­irn­ar sem ýtt er und­ir eru af þess­um tvenn­um toga. Ann­ars veg­ar held­ur fólk að tíðni, tækni og stell­ing­ar skapi gott og sjálf­bært kyn­líf og hins veg­ar að kyn­líf snú­ist um nánd og ást.

Starf kyn­lífs­ráðgjafa væri lík­lega ekki til ef þess­ar skyndi­lausn­ir virkuðu. Að nóg væri að hamra á því að sam­far­ir þurfi að vara leng­ur, örva þurfi G-blett­inn, karl­menn þurfi að fá þurr­ar full­næg­ing­ar (án sáðláts), fara í stell­ing­ar sem örva sníp­inn en ekki bara leggöng­in eða hrein­lega taka inn lyf sem gull­tryggja ris eða senda fólk upp í nýj­ar hæðir. Sam­kvæmt þessu snýst kyn­líf fyrst og fremst um frammistöðu og tækni. Með því að læra tækn­ina sé hægt að tryggja frá­bært kyn­líf til fram­búðar.

Hin hug­mynd­in, að lyk­ill­inn að góðu kyn­lífi sé að elska þann sem stundað er kyn­líf með, að njóta ásta, vera sálu­fé­lag­ar, geng­ur held­ur ekki upp. Auðvitað er hjálp­legt í kyn­lífi að vera náin og elska maka sinn og meira að segja lík­legra en ekki að kyn­löng­un dafni við slík­ar aðstæður. En það er ekki nóg. Það er meira að segja al­gengt að fólk sem misst hef­ur kyn­löng­un sé í góðum sam­bönd­um, parið sé góðir vin­ir, þekk­ist vel og ást­in sé heit. Þrátt fyr­ir það er það komið í vanda með löng­un­ina í kyn­líf og leit­ar ráðgjaf­ar í vand­ræðum sín­um. Það er langt í frá að tækn­in og ást­in virki.

Rann­sókn­ir í kyn­fræði hafa sýnt að kyn­löng­un er horn­steinn kyn­lífs­ins. Hún skipt­ir höfuðmáli svo af kyn­lífi verði yfir höfuð og það dafni. Char­les­delu­vio/​Unsplash

Kyn­löng­un er málið

Kyn­fræðing­ar hafa í tæpa öld rann­sakað hvað þarf í raun og veru til þess að kyn­líf verði frá­bært. Við lif­um á gull­öld upp­lýs­inga og til allr­ar ham­ingju þurf­um við því ekki leng­ur að trúa öll­um bá­bilj­un­um. Næg­ar rann­sókn­ir hafa komið fram sem leiða okk­ur í átt að góðu kyn­lífi. En því miður eru þar eng­ar skyndi­lausn­ir. Það er hins veg­ar ekki skrýtið að fólk langi til að kyn­líf sé eitt­hvað sem eng­inn skil­ur, sé töfr­um slungið og að mann­leg­ur mátt­ur fái ekki stjórnað því. Það er svo miklu þægi­legra að trúa því að töfra­duft falli hrein­lega af himn­um ofan á fólk sem valdi því að það langi í kyn­líf upp úr þurru. Hinn mögu­leik­inn er nefni­lega sá að taka ábyrgð á því að kyn­lífið sé líf­laust. Það er óþægi­legt, sér í lagi þegar fólk veit ekki hvernig blása má lífi í það. Hug­mynd­in um að hafa stjórn á hlut­un­um er flest­um erfið þegar kem­ur að kyn­lífi. Þótt fólk vilji al­mennt hafa stjórn á eig­in lífi og þoli illa óvissu vill það ekki endi­lega hafa stjórn á kyn­löng­un sinni.

Rann­sókn­ir í kyn­fræði hafa sýnt að kyn­löng­un er horn­steinn kyn­lífs­ins. Hún skipt­ir höfuðmáli svo af kyn­lífi verði yfir höfuð og það dafni. Yf­ir­leitt hverf­ur löng­un­in fyrst og það skap­ar síðan kynsvör­un­ar­vanda. Á meðan fólk trú­ir enn á að kyn­líf ger­ist af sjálfu sér, því að kyn­löng­un sé grunnþörf sem rek­in sé áfram af þörf­inni til að lifa af, eða trú­ir á lof­orð um full­komið kyn­líf sem skyndi­lausn­ir bjarga, er kyn­löng­un­in í hættu. Al­mennt hverf­ur get­an í kjöl­far þess að missa kyn­löng­un­ina. Risið bregst, leggöng blotna ekki, sam­far­ir verða sárs­auka­full­ar og eng­inn fær full­næg­ingu.

Hvernig fólk finn­ur lyk­il­inn að kyn­löng­un­inni og ekki síður ánægj­unni af kyn­líf­inu er svo viðfangs­efni bók­ar­inn­ar Lífið er kyn­líf.

Lífið er kyn­líf kom út í liðinni viku.