Virt­ur lögmaður á höfuðborg­ar­svæðinu lét hafa það eft­ir sér að fólk kynnt­ist ekki fyr­ir al­vöru fyrr en það erfði pen­inga (og þyrfti að skipta arf­in­um með öðru fólki). Það að skipta bróður­lega á milli sín og annarra væri ekki á færi allra og lík­legra væri að allt færi fjand­ans til. Hvernig eiga systkini, sem hafa aldrei þolað hvort annað, að geta skyndi­lega hagað sér vel og farið eft­ir boðorðunum 10?

Án þess að nefna nein nöfn sagði lögmaður­inn frá því hvernig dag­far­sprúðir bonus pater famili­as gætu um­turn­ast í gráðug nýrík skrímsli við það eitt að áskotn­ast pen­ing­ar sem annað fólk hefði stritað fyr­ir. Hann nefndi að fólk væri stund­um til í að gera eig­in­lega hvað sem er til þess að eign­ast loks­ins risa­stór­an Toyotu-jeppa, geta inn­réttað bar heima hjá sér með pool-borði og pílu­spjaldi og bjórkr­ana, farið til Mald­ví­veyja í frí og borðað á veit­inga­stöðum á venju­leg­um mánu­dög­um í stað þess að sjóða sér katta­mat og drekka vatn með.

Það er ein­mitt vegna þess­ara orða lög­manns­ins sem það er mik­il­vægt að minna fólk á, sem er á besta aldri, að eyða bara arfi barn­anna. Það er að segja ef fólk á pen­inga sem gætu valdið deil­um.

Er ekki til­gangs­laust að hafa verið allt sitt líf í þrem­ur vinn­um, vaknað upp í öll­um veðrum og sparað hverja ein­ustu krónu, til þess eins að af­kom­end­ur geti hnakkrif­ist yfir pen­ing­un­um þínum þegar búið er að hola þér niður? Það hlýt­ur að vera dap­ur­legt að horfa á fjöl­skyldu­veldi sitt springa í loft upp því þú átt­ir svo mikið og börn­in þín geta ekki komið sér sam­an um hver á að fá rjúp­urn­ar hans Guðmund­ar frá Miðdal eða Kjar­val­inn? Það er ekki hægt að saga mál­verkið í tvennt og rjúp­urn­ar brotna bara ef ein­hver reyn­ir að aðskilja þær. Þú sem ætlaðir loks­ins að slaka á þarna í himna­ríki og hafa það náðugt neyðist þess í stað til að horfa niður á öll þessi ósköp. Eina sem þú get­ur gert er að fá dauðans sam­visku­bit yfir því að hafa ekki frek­ar reynt að ala börn­in upp í stað þess að vera alltaf í vinn­unni. Ef þú hefðir átt minna væru þau ekki að kasta krist­alsvös­um, sem þú keypt­ir þegar þú fórst í reisu með veiðiklúbbn­um til Prag, hvert í annað heima hjá þér og skemma par­ketið í leiðinni. Meiri ótukt­irn­ar.

Hvers vegna ætli það sé jafn­ríkt í fólki og það er að skilja nógu mikið eft­ir fyr­ir börn­in þegar þú ert horf­in/​n á braut? Land­læg meðvirkni hjá hon­um meðal-Jóni ætti ekki að vilja hleypa öllu í bál og brand eft­ir hans dag. Það er ekki auðvelt að greina hvers vegna þessi hugs­un­ar­hátt­ur er ríkj­andi.

Kannski erum við sem þjóð bara svo ung og óreynd í erfðamál­um að við höld­um að þetta eigi að vera svona. Við sem yngri erum þurf­um að hvetja leiðtog­ana í lífi okk­ar til þess að njóta eig­in erfiðis og eyða pen­ing­un­um sín­um án þess að detta í full­komið stjórn­leysi.

Flökkukind­ur eiga að ferðast um heim­inn á meðan þær eru á fæti og ekki orðnar slæm­ar í hnján­um og komn­ar með gláku. Fag­ur­ker­ar ættu líka að kaupa sér eitt­hvað fal­legt. Kannski nýj­an stól í stof­una? Ein­hvern fag­urrauðan eft­ir Arne Jac­ob­sen? Fólk sem finn­ur fyr­ir von­um og vænt­ing­um býr yfir and­legu ríki­dæmi sem hef­ur þó ekk­ert með pen­inga að gera. Það að langa í eitt­hvað og hafa krafta til að búa til æv­in­týri er eft­ir­sókn­ar­vert.

Svo má ekki gleyma því að von­ir og vænt­ing­ar og kannski smá fiðring­ur yfir ein­hverju fal­legu sem gleður skyn­fær­in örv­ar hag­kerfi heims­ins.

Það að langa í eitt­hvað er merki um að fólk sé enn með renn­andi blóð í æðum og hjarta sem slær. Er hægt að fá eitt­hvað mikið meira út úr líf­inu en það?