„Þetta eru ekki stór­ir skjálft­ar og ekki marg­ir skjálft­ar, en áber­andi. Það er sum sé eitt­hvað að ger­ast þarna sem ekki hef­ur gerst áður. Og það er merg­ur máls­ins,“ seg­ir Páll Ein­ars­son, pró­fess­or emer­it­us í jarðeðlis­fræði við Há­skóla Íslands, í Dag­mál­um í dag.

Smá­skjálfta­hrina reið yfir í Ljósu­fjalla­kerf­inu á Snæ­fellsnesi í byrj­un ág­úst og hafa nú mælst 70 skjálft­ar á þessu ári. Er þessi hrina breyt­ing í hegðun eld­stöðva­kerf­is­ins en fyr­ir árið 2021 mæld­ust þar fáir skjálft­ar. Í Hofs­jökli hef­ur einnig skolfið í ár og hef­ur gert síðustu tvö ár, en þar byrjuðu skjálft­ar að mæl­ast árið 2022. Fyr­ir það hafði lítið lífs­mark verið með eld­stöðinni.

Frétt af mbl.is

Skjálft­arn­ir ástæða til að fylgj­ast með

Páll Ein­ars­son, pró­fess­or emer­it­us í jarðeðlis­fræði við Há­skóla Íslands, er gest­ur í Dag­mál­um í dag. mbl.is/​Hall­ur Már

Ró­legt fram að Kröflu­eld­um

Páll seg­ir þetta nýja lífs­mark með eld­stöðvun­um vera merki um að eitt­hvað sé á seyði, þó hætta á ham­förum sé ekki yf­ir­vof­andi. Lífs­markið í þess­um tveim­ur eld­stöðvum get­ur virst til­vilj­ana­kennt í fyrstu að sögn Páls, en séu þau sett í sam­hengi við annað bendi ým­is­legt til þess að kviku­virkni und­ir land­inu komi í hrin­um.

Hann bend­ir að á um miðja síðustu öld hafi verið ró­legt tíma­bil. Frá Kröflu­eld­un­um, sem hóf­ust 1975, hafi hvert gosið rekið annað. 

„Við erum búin að sjá nokk­ur Heklugos, Hekla hef­ur gosið nú tíðar en hún hef­ur gert á sögu­leg­um tíma. Við höf­um séð gos und­ir Vatna­jökli. Við erum búin að sjá stórt hraungos frá Bárðarbungu og hef­ur komið í ljós að er mik­il­virk­asta eld­stöð lands­ins. Grím­svötn hafa minnt á sig annað slagið, með til­tölu­lega stóru gosi árið 2011.Við erum að sjá virkni í mörg­um eld­stöðvum sem voru áður til­tölu­lega ró­leg­ar,“ seg­ir Páll.

Viðtalið við Pál má horfa á í heild sinni í Dag­mál­um í dag og lesa í Morg­un­blaðinu. 

Eld­stöðvar sem þarf að taka mark á

Frétt af mbl.is

Óvenju­leg­ir skjálft­ar merki um líf