Fangar eiga það flestir sameiginlegt að upplifa sig ekki passa neins staðar inn í skólakerfinu, upplifa þar niðurlægingu og að sér sé sparkað úr skóla.
Fangar eiga það flestir sameiginlegt að upplifa sig ekki passa neins staðar inn í skólakerfinu, upplifa þar niðurlægingu og að sér sé sparkað úr skóla.
Fangar eiga það flestir sameiginlegt að upplifa sig ekki passa neins staðar inn í skólakerfinu, upplifa þar niðurlægingu og að sér sé sparkað úr skóla.
Þetta segir Þráinn Farestveit, afbrotafræðingur og framkvæmdastjóri Verndar, í samtali við mbl.is.
„Þú getur ímyndað þér að sitja í bekk sem barn og upplifa þig niðurlægðan mánuðum saman í skólanum. Það sé alltaf verið að segja: Skilurðu þetta ekki drengur?“
„Langstærstur hluti þeirra klárar ekki grunnskóla. Þeir eru flestir með einhvers konar taugaþroskaraskanir eins og ADHD,“ segir Þráinn. Menn á Vernd hafi lýst upplifun sinni þannig að þegar þeir hófu skólagöngu hafi stanslaust verið sparkað í þá og þeir upplifað að þeir pössuðu hvergi inn.
„Þeir voru alls staðar fyrir. Ég ætla ekki að draga úr því að þeir voru kannski að einhverju leyti erfiðir en þetta er upplifunin.
Það var byrjað að sparka í þá þegar þeir byrjuðu í barnaskóla og það endaði með því að þeim var bara sparkað úr skóla af því að þeir pössuðu ekki inn í skólann.“
Segir hann stærstan hluta þeirra sem eru í fangelsunum vera „einhvers staðar á þessari línu“ og hafa átt mjög erfitt með að vinna innan kerfisrammans. Þeir séu þó alveg eldklárir í öðrum hlutum.
Þráinn segir menntun hafa verið setta upp á hátt sem hann hefur sjálfur aldrei skilið. Telur hann menntakerfið, að allir eigi að fá stúdentspróf, kunna dönsku „og hitt og þetta“, passa betur ákveðnum hópi en öðrum.
„Það er bara þannig – og við vitum það – að sumir geta ekki lært stærðfræði og aðrir geta ekki lært réttritun. Þú getur ímyndað þér að sitja í bekk sem barn og upplifa þig niðurlægðan mánuðum saman í skólanum. Það sé alltaf verið að segja: Skilurðu þetta ekki drengur?
Það myndi enginn sætta sig við að meirihlutinn af tíma þeirra í vinnunni væri ófullnægjandi eða að þeim liði meira og minna alltaf illa í vinnunni. Þegar þú ert barn er ekki um neitt að velja.“
Þannig segir hann upplifun þessara manna í skólanum hræðilega. Þeim líði illa alla skólagönguna og það sé ekkert skrítið að brottfall drengja úr skólum sé hátt þegar segja megi að kerfið sé ekkert rosalega drengjavænt.
„Brottfall drengja úr grunnskólunum og inn í framhaldsskólana er alveg rosalega hátt hlutfall og við erum alltaf að fá stærri og stærri hópa af drengjum sem eru jaðarsettir. Vaxandi hópur drengja og manna er vanvirkur og verður ekki hluti af samfélaginu. Þetta er áhyggjuefni.“