Leyfi tilfinningum að birtast

Rit­höf­und­ur­inn Júlía Mar­grét Ein­ars­dótt­ir kom á harðahlaup­um úr Efsta­leiti niður í Barma­hlíð í rok­inu í vik­unni og mætti þar blaðamanni á tröpp­un­um við heim­ili for­eldra henn­ar. Á heim­il­inu eru all­ir vegg­ir þakt­ir bóka­skáp­um sem svigna und­an bók­um, enda mikið bók­mennta­heim­ili. Á meðan vind­ur­inn gnauðaði úti var nota­legt að sitja í hlýj­unni og ræða um æsk­una, rit­höf­und­ar­fer­il­inn, Dúkku­verk­smiðjuna, ketti, ást­ina, bíl­prófs­leysi og lífið sjálft sem oft er hægt að nota sem efnivið í skáld­skap. Júlía hef­ur haslað sér völl á bók­mennta­sviðinu en nýja skáld­sag­an er sú þriðja í röðinni og hún er rétt að byrja. Þegar Júlía er ekki að skrifa vinn­ur hún á RÚV þar sem hún rit­stýr­ir menn­ing­ar­vefn­um og sinn­ir auk þess af og til dag­skrár­gerð. Hana dreym­ir þó um að fá að helga sig al­farið skáldagyðjunni og lifa af list­inni en þangað til þarf hún að eiga fyr­ir salti í graut­inn.

Frétt af mbl.is

Mig lang­ar að upp­lifa enda­laust

Per­sónu­leg­asta bók­in mín 

Nú kem­ur Dúkku­verk­smiðjan út í byrj­un sum­ars, er það góður tími til að gefa út bók?

„Ég er enn að reyna að átta mig á því. Hún var ekki kom­in til For­lags­ins fyrr en seint í haust og það var ekki tími til að klára hana fyr­ir jól og ég vildi ekki bíða í ár. Ég til­einkaði mömmu bók­ina og var svo spennt að sýna fólki hana,“ seg­ir hún og út­skýr­ir bók­ina bet­ur.

„Mig langaði svo að prófa að fara í þriðju per­sónu frá­sögn, en hinar tvær skáld­sög­ur mín­ar eru sagðar í fyrstu per­sónu. Mig langaði að skapa nokkra aðalk­arakt­era, þeirra bak­sögu og þeirra heim þannig að ég bjó til þorp sem ég kalla Salteyri. Mér fannst fínt að búa til nýj­an stað svo ekki væri hægt að hanka mig á að hafa sett bens­ín­stöðina í vit­lausa götu. Það er mikið frelsi í því að búa til staðinn. Ég bjó svo til þessa karakt­era og vissi að einn þeirra væri í sjálfs­leit og mig langaði að fjalla um kær­leik­ann, sam­heldn­ina og slúðrið í svona litl­um sam­fé­lög­um. Svo varð til þessi saga sem er ástar­saga en kannski byggð upp eins og glæpa­saga þar sem karakt­er fær sent hót­un­ar­bréf en veit ekki hver send­and­inn er. Í bók­inni er svo verið að fletta ofan af leynd­ar­dómn­um. Mig langaði að hafa þetta spennu­sögu líka,“ seg­ir hún.

„Þetta er per­sónu­leg­asta bók­in mín og það eru al­veg þætt­ir úr mínu lífi sem ég nota. Mamma greind­ist með krabba­mein fyr­ir tveim­ur árum, skömmu áður en ég byrjaði að skrifa og stuttu eft­ir það hætti ég í löngu sam­bandi sem endaði mjög illa. Þetta ger­ist ofan í hvort annað og ég upp­lifði eirðarleysi og ótta og ég leyfi þess­um til­finn­ing­um að birt­ast í sög­unni og sum­ir karakt­er­ar ganga í gegn­um svipaða hluti. En um leið reyndi ég hafa bók­ina fyndna og spenn­andi,“ seg­ir hún.

Ítar­legt viðtal er við Júlíu í Sunnu­dags­blaði Morg­un­blaðsins um helg­ina.