REIÐIN er þeirra fag. Kerfisbundinn reiðilestur studdur kraftmiklu, ævintýragjörnu, metnaðarfullu og grípandi tilfinningarokki. Tilraunamennskan sem einkenndi fyrstu plöturnar tvær er að mestu að baki; kannski sumpart skiljanlega, enda má réttlæta það svo að System of A Down sé að búin að finna sinn tón og haldi sig hér við hann.
Með öðrum orðum þá hefur Mezmirize - hvað tónlistina varðar - að geyma meira af hinu sama og virkaði svo gríðarlega vel á Toxicity .
Og í textunum beina þeir Daron Malakian og Serj Tankian reiði sinni enn og aftur að meintri úrkynjun hins bandaríska samfélags; hernaðarbröltinu í Írak, hræsni fjölmiðla, yfirborðsmennskunni í Hollywood. Bara nefna það; allt sem hinn bandaríski almúgamaður, stuðningsmaður forsetans, er stoltastur af; það er þyrnir í augum þessara gagnrýnu armensku innflytjenda sem telja mjög svo að sér og sínum vegið þar í landinu fyrirheitna. Togstreitan og spennan er því algjör og einlæg. Hér eru reiðir menn með sannar meiningar; ekki rokkklisjunnar vegna heldur sannfæringarinnar. Og rokkið þeirra er með því hressilegra sem gerist og laglínur og útsetningar Malakians og Ricks Rubins margsnúnar - á stundum reyndar fullsnúnar - og innihaldsríkar.
Skarphéðinn Guðmundsson
Til baka
Leita í greinasafni
Prenta grein
