KRISTÍN LAUFEY GUÐJÓNSDÓTTIR

Það er með söknuði sem ég kveð tengdamóður mína Kristínu Guðjónsdóttur. Á sólbjörtu maíkvöldi á yndislegasta tíma ársins, þegar sumarið er að taka við af vorinu kvaddi hún þessa jarðvist.

Ég kom fyrst á heimili tengdaforeldra minna fyrir 45 árum, þá nýbúin að kynnast einkasyni þeirra. Þá eins og ævinlega síðar tók hún vel á móti mér á sinn hógværa hátt. Kristín var fædd í Reykjavík og þar bjó hún alla sína ævi. Hún ólst upp í Þingholtunum í litlu húsi sem nú er varðveitt í Árbæjarsafni og það var gaman að spjalla við hana um lífið í Reykjavík á fyrri hluta síðustu aldar. Hún unni borginni sinni, en kærust var henni fjölskyldan, maðurinn hennar og börnin þrjú. Faðmur hennar stóð okkur einnig opinn, tengdabörnunum, og síðan ömmu- og langömmubörnunum.

Kristín missti mikið þegar Ragnar, maðurinn hennar, lést fyrir 14 árum. Hún var þá orðin mjög sjóndöpur, en hafði þó kjark og áræði til að búa áfram ein í íbúðinni þeirra í Hátúninu allt þar til í fyrravetur er hún, þrotin að heilsu, fluttist á hjúkrunarheimilið Skjól, þar sem hún dvaldi uns yfir lauk.

Það er erfitt að vera fjarri ástvinum þegar svo er komið að þeir eru hjálparþurfi en Kristín naut þess að hafa dæturnar nærri og þær hugsuðu einstaklega vel um móður sína og komu til hennar á hverjum degi og aðstoðuðu á allan hátt. Fyrir alla þá umönnun sem þær veittu henni þökkum við Guðjón þeim systrum.

Með þessum fátæklegu kveðjuorðum þakka ég tengdamóður minni samfylgdina og alla þá ástúð og umhyggju sem hún sýndi okkur Guðjóni og börnum okkar alla tíð.

Guð blessi minningu Kristínar Laufeyjar Guðjónsdóttur.

Ein af fyrstu minningum okkar um ömmu eru frá eldhúsinu í Lönguhlíðinni þar sem afi og amma áttu heima. Við höfum varla verið há í loftinu en það kemur ennþá upp í hugann þegar við heyrum fréttastef Ríkisútvarpsins, minningin um soðna kálböggla með tómatsósu og heimsins bestu kjötsúpu.

Eftir að afi og amma fluttu í Hátúnið var alltaf farið í heimsókn ef við fórum í bæinn. Þá var tekinn strætó úr Kópavoginum, farið úr niður í Lækjargötu, gengið sem leið lá inn allan Laugaveginn og inn í Hátún þar sem tekið var á móti okkur með hlýju og alúð og að sjálfsögðu einhverju góðgæti. Það var alltaf passað upp á það að við fengjum nú eitthvað gott.

Á sumrin var oft leigður sumarbústaður í Grímsnesinu. Þar var uppálagt að slá grasið á flötinni og upp í hugann kemur minning um sólríkan dag þar sem kona á áttræðisaldri stígur létt í flekkinn með hrífu í höndum til að raka á eftir sláttumanni. Það var greinilegt hve mjög hún unni sveitalífinu, það var eins og hún væri orðin tæplega tvítug kaupakona í Biskupstungunum á ný. Fjallasýnin var söm og þá og sagði hún okkur sögur, sem tengdust sveitinni eins og sagan af Bergi í Bláfelli og sýrukerinu að Bergsstöðum.

Eins og gengur og gerist með aldrinum fór sjóninni að hraka. Með prjónana við nefbroddinn og annað augað í pung gat amma prjónað heilu teppin handa öllum í fjölskyldunni. Þessi teppi ylja okkur um ókomna tíð.