SESSELJA MARGRÉT MAGNÚSDÓTTIR

Margrét okkar er látin. Hún kvaddi þegar tími kertaljósa og notalegra haustkvölda er að ganga í garð, á árstíma sem hún kunni svo vel að njóta.

Magga átti rætur sínar í Keflavík en Ólafur Jón mágur minn og bróðir lagði snörur sínar fyrir hana þegar þau voru bæði í námi í Noregi. Þar stofnuðu þau heimili en að námi loknu fluttu þau í íbúð við Birkimel og síðan í Skjólin þar sem hún naut sín vel við sjávarsíðuna.

Magga var mikil húsmóðir og hagleikskona og bar heimilið þess glöggt merki. Hlúði hún að heimilinu af mikilli umhyggju og natni. Fjölskyldan og heimilið var henni allt og tók hún virkan þátt í námi og tómstundaiðju barnanna og var sífellt vakin og sofin yfir velferð þeirra. Hún fylgdist vel með högum skyldmennanna og vina, hvort sem um var að ræða hagi almennt, heilsufar þeirra sem eldri voru eða menntun og uppvöxt ungmennanna.

Magga var einstaklega hlý og örlát á sjálfa sig. Hún gekk örugg og hiklaus fram þegar henni fannst sín þörf og dró ekkert af sér. Hún var næm á tilfinningar annarra og skynjaði þegar erfiðleikar voru, án þess að þeir væru bornir á borð.

Hún var mikil félagsvera og naut sín best í hópi lífsglaðs og hress fólks. Þá lá hún ekki á skoðunum sínum um menn og málefni og veigraði hún sér ekki við að krydda frásagnir lítilsháttar til að gera sögurnar áheyrilegri og skemmtilegri.

Magga var dugleg og kraftmikil og tókst á við veikindi sín af miklum kjarki og æðruleysi. Var það okkur mikils virði að hún skyldi taka þátt í ferðalögum fjölskyldunnar í sumar og lét þar engan bilbug á sér finna þótt eflaust hafi hún oft þurft að harka af sér.

Við kveðjum með söknuð í huga og sorg í hjarta en erum þakklát fyrir óteljandi góðar stundir og vináttuna sem við fengum að njóta og biðjum fjölskyldunni blessunar á erfiðum tímum.

Hún Margrét mágkona mín er látin. Alltof snemma, alltof fljótt. Ekki er nema rúmur mánuður síðan fjölskyldan var samankomin á Egilsstöðum, Magga glöð í bragði eins og venjulega, leit vel út og allt virtist á réttri leið í baráttunni við hinn illvíga sjúkdóm.

Minningarnar eru margar frá nærri 30 árum og renna nú fyrir hugskotssjónum. Ein elsta minningin er þegar hún kemur hlaupandi heim í Skot og kallar "Halló amma og afi" og tilkynnti þar með um fæðingu fyrsta barnabarns foreldra minna, en sjálf var hún þá langt gengin með frumburðinn sinn, Eirík Atla. Önnur minning er úr Birkimelsíbúðinni, þar sem við Þórður bróðir hennar erum boðnir í hina frægu föstudagspitsu, og tókum heldur betur vel á því, ís á eftir. Minningar frá Austurríki og úr Skotinu, fullar af lífi og gleði. Og heimsóknir í Faxaskjól. Þó er það þannig að þær minningar sem hæst ber hjá mér snúast um vel valin orð hennar í minn garð eða annarra, svipbrigði eða snertingu, þegar vel átti við eða á þurfti að halda. Og það lýsir henni ef til vill best, gefandi af sér.

Magga var ein af þessum einstaklingum sem maður kynnist í lífinu og ber sérstaka virðingu fyrir. Magga bar ríka umhyggju fyrir fjölskyldu sinni og vinum, var sérstaklega nærgætin og næm á persónuleika hvers og eins, og ávallt reiðubúin að liðsinna í hverju sem væri. Hygg ég að mörgum hafi hún veitt stuðning og liðsinni á margvíslegan hátt, þótt það færi ekki hátt. Þannig varð hún ósjálfrátt að þessum fasta punkti í sinni fjölskyldu og vinahópi, þessari manneskju sem svo gott er að vita af og gott að leita til. Og gott að bera virðingu fyrir. Heimilið í Faxaskjóli og mannvænleg börnin fjögur bera persónuleika hennar ríkulegt vitni.

Á fjölskyldumótum var ávallt tilhlökkun að hitta Möggu. Þar var hún hrókur alls fagnaðar og naut sín vel í samræðum, með sitt glaðværa bros og með sínum smitandi hlátri, allt samt á sinn látlausa hátt, alltaf jákvæð og gefandi af sér. Hún auðgaði umhverfi sitt, ef svo má að orði komast. Já, manni leið alltaf vel í návist Möggu.

Og það er einmitt það sem við sem eftir stöndum nú tökum með okkur til móts við framtíðina, þessar góðu minningar sem við eigum um Möggu. Mikill er harmur ykkar kæri bróðir og fjölskylda, og stórt er skarðið sem eftir stendur. En sjóður minninganna er ríkulegur og hann hjálpar okkur hægt en örugglega á rétta leið á ný.

Elsku Magga. Ég er afar þakklátur fyrir að hafa fengið að kynnast þér og ganga mér þér á lífsleiðinni. Þó að nú virðist sem leiðir skilji veit ég að þú fylgir okkur í huga. Bestu þakkir fyrir þá umhyggju og nærgætni sem þú sýndir ávallt Hönnu, strákunum og foreldrum mínum. Blessuð sé minning þín.

Forréttindi og þakklæti eru fyrstu orðin sem koma í huga minn þegar ég minnist elskulegrar vinkonu sem ég kveð nú með sárum söknuði. Það eru sönn forréttindi að hafa átt vináttu Sesselju Margrétar Magnúsdóttur í rúman aldarfjórðung. Geislandi persónuleiki hennar lét engan ósnortinn sem átti einhver samskipti við hana. Hún var líka svo skemmtileg með sinn hárbeitta húmor, greind, víðlesin og vel að sér, falleg og flink manneskja að unun var að fylgjast með öllu sem hún tók sér fyrir hendur - hún virtist geta allt, hvort sem það var að sauma dýrindisflíkur, gera við þvottavélina eða blanda einhver efni ætluð til bílaviðgerða sem hún skellti á illa farna gluggakistu og gerði sem nýja. Allt varð fallegt í höndunum á henni og nánasta umhverfi hennar bar merki þess.

Við Magga í Faxa, eins og hún var oftast kölluð af mínu fólki til aðgreiningar frá öðrum Margrétum í lífi mínu, tengdumst upphaflega fjölskylduböndum þegar hún giftist Ólafi frænda mínum en síðar óx og dafnaði vinátta sem ég mat mikils. Sú vinátta byggðist ekki síst á líku verðmætamati en við vorum einnig óvenju samstiga í barneignum og hefði varla tekist betur til þó að lögð hefðu verið á ráðin. Magga gerði sér grein fyrir því að nauðsynlegt var að forgangsraða og ekki vafðist fyrir henni hvert hún vildi beina kröftum sínum. Fjölskyldan átti hug hennar allan og uppskar hún svo sannarlega eins og hún sáði - fjögur yndisleg og mannvænleg börn og sonarsonur eru til vitnis um það. Þegar hún svo tók að sér starf sem stuðningsfulltrúi í Melaskóla fengu fleiri að njóta hæfileika hennar. Hún naut virðingar og vinsemdar barnanna, því þannig kom hún fram við þau. Ég hef það frá fyrstu hendi að þar var afbragðsstarfskraftur á ferð.

Yndisleg manneskja í blóma lífsins er skyndilega farin og eftir sitja margir sorgmæddir. Ótímabær dauðdagi er alltaf óásættanlegur og óréttlátur. Söknuðurinn og sorgin er yfirþyrmandi. Ég bið Guð að gefa fjölskyldunni styrk og finna gleðina á ný í góðum minningum.

Fyrir 25 árum sagði Eiríkur mér að skólabróðir hans ætlaði að koma í heimsókn og var það í fyrsta skipti sem ég hitti Óla og Möggu. Mér er minnisstætt hve þau höfðu einstaklega góða nærveru og Magga hlý og gaf mikið af sér. Hlýja, ósérhlífni og umfram allt manngæska er veganesti sem dugar vel. Alla þessa kosti hafði Magga og marga fleiri sem gerðu hana að traustum og skemmtilegum vini. Örlögin höguðu því þannig til að samskipti okkar hafa aukist mikið sl.ár. Ég þakka þér fyrir þann tíma sem við áttum saman á spítalanum þegar lífið hafði tekið óvænta stefnu og við að takast á við stóru spurningarnar lífsins.

Minningar um þig hrannast upp og tengjast þínum miklu mannkostum og því hvað þú varst öllu þínu umhverfi og fjölskyldu og vinum mikilvæg. Í huganum ber mig gjarnan niður þar sem þú ert með bros á vör eða hlæjandi að segja brandara. Í návist þinni ríkti glaðværð. Við Eiríkur eigum skemmtilegar minningar frá liðnu sumri með ykkur Óla og Þóru Kristínu bæði í Borgarfirði og einnig á Ásólfsstöðum þar sem við dönsuðum saman á pallinum undir harmónikuleik og einnig úr matarboði sem við vorum í hjá ykkur í þessum mánuði, þar sem þið voruð eins og venjulega höfðingjar heim að sækja og lékuð á als oddi. Þið Óli voruð einstaklega samhent og samstiga í ykkar lífsdansi og duldist engum sú mikla væntumþykja og ástúð sem ríkti á heimili ykkar. Velferð og hamingja fjölskyldunnar var þér ávallt efst í huga.

Þú tókst örlögum þínum af miklu æðruleysi, en barðist fyrir lífinu með ótrúlegum dugnaði og megum við sem fylgdum þér síðasta spölinn draga lærdóm af því. Eitt af því síðasta sem þú sagðir við mig nú um daginn þegar þú varst að kenna mér að hekla, og við vissum báðar að þú áttir ekki marga daga ólifaða, var: "Náðu nú í kaffi fyrir okkur Ragnheiður mín og svo fáum við okkur konfekt með og höfum það reglulega huggulegt."

Við Eiríkur þökkum þér ljúfa og gleðiríka samfylgd og biðjum góðan guð að gefa þér elsku Óli og börnum og öðrum ástvinum styrk til þess að takast á við þessa miklu sorg.

Í dag kveðjum við hana Möggu frænku. Það er of snemmt, of óskiljanlegt, of áþreifanlegt. Í barnabarnahópinn hennar ömmu Kristínar er enn skarð rofið, stór persónuleiki skilur eftir sig tómarúm í hjörtum okkar.

Hún var stóra frænkan okkar í Keflavík sem við litum upp til og dáðumst að. Hún var okkur fyrirmynd í mörgu, því það var fátt sem hún Magga ekki gat. Hún var opin og glaðlynd manneskja sem sagði skemmtisögur, af sjálfri sér og allri fjölskyldunni ef því var að skipta. Það sást þegar stríðnispúkinn kom upp í Möggu. Glampi kom í augun og fyrr en varði veltist fólk um af hlátri eins og þegar hún hermdi eftir ömmu Kristínu þegar hún t.d. dásamaði eina soninn, hann föður okkar, fram úr hófi. Svo var það líka hinn stórkostlegi Nesrass sem við gátum nú gert grín að frænkurnar sem vorum svo heppnar að fá hann í arf frá ömmu Kristínu.

Magga var mikil fjölskyldumanneskja og bera henni gott vitni börnin hennar fjögur sem hún eignaðist með manninum í lífi sínu, honum Óla, en þau hjón voru einstaklega samhent.

Stórfjölskyldan fór ekki varhluta af trygglyndi og ræktarsemi Möggu. Ef við höfðum ekki sést í ákveðinn tíma var það iðulega Magga sem átti frumkvæði að hittingi, bauð fram húsaskjól og lagði náttúrulega til flottustu kræsingarnar á veisluborðið.

Þegar við hugsum um Möggu þá koma orðin hlátur, hlýja og styrkur upp í hugann. Þessum eiginleikum hélt hún fram til hinstu stundar og oft vorum við undrandi og auðmjúk andspænis þeim styrk sem hún sýndi í sínum erfiðu veikindum. Það var alltaf reisn yfir henni Möggu og henni hélt hún til síðustu stundar.

Elsku Óli, Eiríkur, Anna Magga, Benta, Þóra Kristín, Stína frænka, Þórður, Auður og aðrir aðstandendur. Ykkar missir er mikill og megi góður Guð veita ykkur styrk á þessum erfiðu stundum.