KRISTJÁN FR. HAGALÍNSSON

Um allan geiminn ljómar ljósblátt vorið

svo langt sem augað sér,

og lítil brum og litlar gróðurnálar

þau laumast til að heilsa þér,

og vorið, blessað vorið spyr og brosir:

Hvað viltu mér?

Og úti í okkar garði er verk að vinna

og vinir bíða þín.

Og vorið spyr: er ást þín góð og göfug,

er gjöful höndin þín við börnin mín

er hugur þinn í ætt við sól og sumar -

- Og sólin skín.

Þitt gæfugull er máske í moldu fólgið

og máske á þessum stað,

og því er gott að sjá þig vernda og vökva

hvern víðistilk og kornungt reyniblað.

Og þó það komi mold á hné og hendur,

þá hvað um það?

(Guðmundur Böðvarsson.)

Þín tengdadóttir,

Þegar ég sest hérna niður og ákveð að skrifa nokkrar línur um þig, elsku afi minn, þá veit ég ekki alveg hvar skal byrja. Það veit ég þó að flestir eru sammála mér um það þegar ég segi að ekki sé til eins góður maður og þú. Það var þér svo mikils virði að við, fjölskyldan þín, værum ánægð, þú gerðir margt til að veita okkur þessa ánægju. Ég man ekki eftir mér öðruvísi en að eiga Langeyjarnes, því það var keypt árið 1986 og ég kom 1985. Þar áttum við saman æðislega daga og einnig í Bræðratungu, sem var þín sveit. Mér er það sérstaklega minnisstætt þegar við fórum eitt sumarið í Bræðratungu og þú fórst með okkur krakkana að veiða, og við stelpurnar tíndum fjallagrös. Það var alltaf svo mikið líf og fjör í kringum þig.

Það var alveg toppurinn að fá að sofa á Skólabrautinni hjá þér og ömmu því maður fékk alltaf ísblóm áður en farið var að sofa, eða kex. Það var alveg sama hvað ég gerði þú varst alltaf ánægður. Það var svo gaman þegar við Steini eignuðumst Gísla Frey hvað þú varst hamingjusamur á svipinn þrátt fyrir að vera orðinn svona mikið veikur, en alltaf varstu ánægður og glaður þegar við litla fjölskyldan komum í heimsókn.

Það var einnig gott alltaf í hádeginu þegar ég kom til ykkar ömmu á Skólabrautina þegar ég var búin í skólanum, og þú sagðir alltaf þessa fleygu setningu áður en það kom matur "bara alltaf veisla hjá ömmu" og við fengum ávaxtagraut eða rúgbrauðsgraut í eftirmat.

Einnig fyrir jólin var alltaf svo gaman þegar við komum og steiktum laufabrauðið og þú sást til þess að nóg væri til með hangikjötinu. Ég veit að ég get örugglega fyllt Moggann með allskonar minningabrotum um þig, elsku afi minn. Þetta eru góðar og yndislegar minningar sem ég geymi í hjarta mínu og á eftir að minnast oft og mörgum sinnum með stolti. Ég held að það hafi enginn verið eins stolt að eiga þig, eins og ég, þegar ég byrjaði að vinna á Dvalarheimilinu Höfða þá sagði ég með stolti að þú værir afi minn, því að allir þekktu þig að góðu. Það er erfitt að kveðja þig, og það geri ég með trega. En svona er lífið, maður tekur þessu eins og öðru því sem höndum ber þótt þetta sé erfitt fyrir okkur öll. Það var samt svo notalegt að horfa á þig í kistunni því þú brostir svo fallega til okkar, þannig munum við ásamt öllum minningarbrotunum um þig geyma í hjarta okkar. Elsku afi minn, megi allir englar á himnum taka vel á móti þér, hugsuðinum mikla sem var oft á undan sinni samtíð, hvað skipulag varðar, það var eitt gott dæmi um það þegar þið amma fluttuð af Skólabrautinni, þegar þú skrifaðir utan á hvern bókakassann á fætur öðrum, hvaða bækur væru í hvaða kassa.

Við dauðann lætur maðurinn eftir starf sitt, sem ber vitni um hæfileika hans. En sjálfur er hann á burtu og líf hans sem ber í sér snilld hans.

Elsku amma og fjölskylda megi Guð vera með okkur í sorginni, og fylgja okkur í gegnum þessa erfiðu tíma sem nú eru.

Þín

Hinsta kveðja til ástkærs föður, með þakklæti fyrir allt.

Til hamingju sendi þér lítinn vott,

þakklæti mitt nú áttu.

Allt er fram fer verði gott,

í kærleika vinna máttu.

Ég býð þér mína bænastund,

og blessa þína veru.

Takk ég segi þá létt mín lund,

þá saman allir eru.

Með kyndil í huga og hönd,

fyrir skjöldu vertu.

Leið svo aðra um friðarströnd,

í blessun ætíð sértu.

Þeim sem til þín koma er kalt,

megirðu kaunum létta.

Gefðu að þeim veitist allt,

þú varða á veginum rétta.

(Garðar Jónsson.)

Þín dóttir

Þótt ég sé látinn, harmið mig

ekki með tárum, hugsið ekki um

dauðann með harmi eða ótta. Ég er

svo nærri, að hvert eitt tár ykkar

snertir mig og kvelur, þótt látinn

mig haldið. En þegar þið hlæið og

syngið með glöðum hug, lyftist sál

mín upp í mót til ljóssins. Verið glöð

og þakklát fyrir allt sem lífið gefur

og ég, þótt látinn sé, tek þátt í gleði

ykkar yfir lífinu.

(Kahlil Gibran.)

Í dag kveð ég í hinsta sinn tengdaföður minn Kristján Fr. Hagalínsson, sem lést á Landspítalanum í Fossvogi hinn 24. ágúst síðastliðinn. Leiðir okkar lágu fyrst saman fyrir um það bil 30 árum og á svo löngum tíma er margs að minnast. Upp í hugann kemur fyrst og fremst það sem einkenndi hans persónuleika hvað mest en það var hans einlægi hugur til fjölskyldunnar sinnar. Kristján leit svo á að fjölskyldan væri sinn dýrmæti fjársjóður og var hann duglegur að hlúa að henni og rækta. Honum leið hvað best þegar öll börnin og barnabörnin hans voru nálægt honum og voru það ófáar stundir. Ég var svo heppin að fá að ganga með honum gegnum árin og fá að kynnast honum. Fyrir mér var hann ekki bara tengdafaðir minn heldur líka vinur sem gott var að ræða við og einnig að þegja með. Það sem einkenndi líka Kristján var hvað hann velti lífinu og tilverunni fyrir sér. Það kom bersýnilega í ljós þegar tengdafaðir minn greindist með krabbamein síðastliðið vor hvernig hann tók því með æðruleysi og skynsemi. Því að við tók mjög erfið geislameðferð sem hann gekk að frá degi til dags eins og hverju öðru verkefni sem þurfti að leysa.

Á banalegunni kom mjög vel í ljós hversu vel mannkostum Krisján var búinn því að það þarf kjark og hugrekki til þess að taka ákvarðanir sem varða leiðarlok hvers og eins og leysti hann það verkefni eins vel og önnur verkefni sem hann tók sér fyrir hendur. Alla tíð hef ég borið virðingu fyrir honum en á þeirri stundu bar ég ómælda virðingu fyrir honum.

Elsku tengdapabbi, nú er komið að leiðarlokum og vil ég þakka þér samfylgdina, samhuginn til mín á erfiðum stundum þar sem þú varst alltaf til staðar fyrir mig. Þín verður sárt saknað en minningin um góðan og mætan mann lifir í hjarta mínu.

Hvíl þú í friði.

Margs er að minnast,

margt er hér að þakka.

Guði sé lof fyrir liðna tíð.

Margs er að minnast,

margs er að sakna.

Guð þerri tregatárin stríð.

(V. Briem.)

Elsku tengdamamma, tengdasystkini og fjölskylda, ég votta ykkur mínar dýpstu samúðarkveðjur.

Þín tengdadóttir,

Elsku besti afi, okkur langar að minnast þín í nokkrum orðum.

Það er svo ótal margt sem þú hefur gefið okkur á þessum árum sem við áttum saman. Aldrei munum við gleyma þér, eða öllum frábæru stundunum. Í okkar huga ertu heimsins besti afi, þú hafðir alltaf tíma og löngun til að vera með okkur blíða þín, góðvild, þolinmæði, hjálpsemi og ást til okkar átti sér engin takmörk.

Margs er að minnast og margt er að þakka. Það sem er okkur efst í huga eru allar stundirnar á Skólabrautinni, ferðirnar í Bræðratungu sem þú varst svo stoltur af og allar sögurnar sem þú sagðir okkur frá æsku þinni og fjölskyldu. Síðast en ekki síst eru allar minningarnar frá Langeyjarnesi sem var einn af þínum uppáhaldsstöðum því þar fannst þér og okkur öllum svo gott að vera. Þar kenndir þú okkur svo margt, allt um fuglana, sérstaklega æðarfuglinn, dúntekju, leita að tófusporum á leirunum, róa og sigla bátunum, að smíða og áfram væri endalaust hægt að telja.

Að koma í Langeyjarnes, Bræðratungu og upp á Akranes mun aldrei vera eins án þín, en í hjarta okkar vitum við að þú verður alltaf hjá okkur.

Við viljum biðja guð að varðveita elsku ömmu sem syrgir afa.

Við munum eftir bestu getu hugsa vel um Langeyjarnes, Bræðratungu og auðvita líka Dropa.

Að lokum ætlum við að senda þér litla bæn sem amma kenndi okkur þegar við vorum lítil:

Vertu yfir og allt um kring

með eilífri blessun þinni,

sitji Guðs englar saman í hring

sænginni yfir minni.

(Sig. Jónsson frá Presthólum.)

Þín elskandi barnabörn,

Það er eiginlega hálffurðulegt að vera að skrifa minningarorð um hann Kristján afa minn. Mér fannst ekki kominn tími til að hann færi frá okkur. En svona er víst lífið. Hann var alltaf svo hraustur, duglegur og drífandi maður. Hann var yndislegur í alla staði og tel ég mig vera mjög heppna að hann skuli hafa verið afi minn. Afi Kristján var líka mjög ákveðinn maður og við börnin komumst ekki upp með hvað sem var hjá honum. Það að klára ekki matinn af diskinum sínum var nokkuð sem ekki var vel séð og alltaf þegar ég borðaði hjá ömmu og afa hlýddi ég honum og kláraði matinn samviskusamlega. Ég man líka eftir því sem krakki hversu flinkur afi var að breyta röddinni. Ég horfði oft á hann þegar hann var að tala í símann, t.d. við Lárus bróður sinn, sem hann gerði oft, og hversu alvörugefin röddin hans var í símann. Um leið og hann hætti í símanum og fór að tala við okkur börnin breyttist rómurinn og hann varð svo blíður í tali. Hann var einstaklega barngóður maður og oft gaf hann sér tíma og settist niður að leik við yngstu börnin. Það var algjör unun að horfa á hann að leik við Eirík, son minn, og er ég svo þakklát fyrir þann tíma sem þeir fengu saman til að kynnast eftir að við fluttum suður. Alltaf ljómaði hann þegar barnabörn eða barnabarnabörnin komu í heimsókn og sýndi ávallt mikinn áhuga á því sem við tókum okkur fyrir hendur. Á sunnudeginum áður en hann féll frá vorum við öll fjölskyldan hjá honum á sjúkrahúsinu. Þótt hann væri mjög mikið veikur, þá ljómaði hann þegar hann sá barna- og barnabarnabörnin sín, þannig var afi, ótrúlega sterkur en blíður maður.

Ég vona svo innilega afi minn að þér líði vel þar sem þú ert núna og ég veit að þú horfir á okkur öll og ljómar eins og þú gerðir alltaf. Guð veri með þér elsku besta amma mín og styrki þig í sorg þinni.

Bless, elsku afi minn.

Þín dótturdóttir,

Með miklum trega í hjarta kveð ég í dag hann afa minn, Kristján Hagalínsson, er hann verður borinn til hinstu hvíldar. Hann afi minn hefur alltaf verið mér ákaflega kær og á stóran hlut í hjarta mínu. Alla mína tíð hef ég sótt ákaflega mikið í að vera nálægt honum og oftar en ekki fannst mér það vera gagnkvæmt, reyndar veit ég að það var þannig. Á mínum fyrstu árum fór ég ekki á leikskóla, heldur var ég hjá ömmu minni og afa á Skólabrautinni þegar foreldrar mínir voru að vinna. Þetta var svona alveg þangað til ég fór í grunnskóla 6 ára gamall. Alveg frá því að ég man eftir mér var ég alltaf að stússast eitthvað með honum afa, alltaf var hann út í bílskúr að sansa eitthvað þegar hann var ekki að vinna. Alltaf var hann tilbúinn að leiðbeina manni ef maður var eitthvað að gera, smíða báta eða eitthvað svoleiðis, var það ekki bara ég sem naut góðs af því heldur öll hans barnabörn. Svo þegar maður varð eldri fékk maður að taka meiri þátt í því sem hann var að gera, gera klárt fyrir grásleppuvertíðina og fleira þannig, kom svo fyrir að ég fékk að fara í róður með honum, hvort sem var á net eða skak. Þegar ég er í kringum 11 ára aldurinn er keypt jörð vestur á Fellsströnd í Dalasýslu, Langeyjarnes, hófst þá nýr kafli í mínu lífi. Ég tók strax miklu ástfóstri við þennan stað og mér leið afskaplega vel þarna með ömmu minni og afa og geri reyndar enn, veit ég að afa leið eins. Farið var í að rækta upp æðarvarp sem þarna var og er árin liðu var þetta orðið líf og yndi hans afa, virkan þátt tók ég í þessu og fékk strax mikinn áhuga á þessu. Allt sem ég veit um æðarrækt, hvernig tófur og minkar haga sér sem og vargfuglar hef ég frá honum afa mínum. Alla tíð var hann afskaplega duglegur að fræða mig um allt þetta og margt annað sem og allar þær sögur sem hann sagði mér frá sínum yngri árum. Einnig var hann alltaf duglegur að uppfræða mig um stöðu mála ef ég var ekki á staðnum með honum. Allar þær umræður og hugleiðingar um hvað sé hægt að gera, hverju megi breyta og hvernig sé best að gera hitt og þetta. Allt þetta mun fylgja mér alla tíð og gleymast seint. Nú hin seinni ár hef ég ekki getað verið eins mikið til staðar og aðstoðar við hann og ég hefði viljað. Vinna, skóli og heimili það langt í burtu að ég hef ekki komist eins mikið á Akranes og vestur í Langeyjarnes eins og ég hefði viljað. Síðustu tvö sumur nú á undan komst ég ekki neitt vestur og hitti afa ekki nógu oft, fann ég mjög áþreifanlega fyrir þessu að það vantaði stóran hluta í mitt líf. Svo var það nú í vor að mig dreymdi hann afa minn þar sem hann bað mig um að koma. Í kjölfar þess ákvað ég að flytja á Akranes yfir sumarið og vinna þar. Ekki grunaði mig í vor að þetta yrði okkar síðasta sumar saman og áttum við nokkra góða daga í Langeyjarnesi þar sem haldið var áfram að planleggja framtíðina og hvernig væri best að breyta hinu og þessu. Fyrir tæpum 2 árum eignaðist ég dóttur, Írisi Antoníu, það snart mig mjög að sjá að hún var að sjálfsöguðu gimsteinn þinn eins og öll þín barnabörn og barnabarnabörn, gaman var að fylgjast með svipnum þínum þegar þú sást hana, þú ljómaðir allur og alltaf varstu að spyrja um hana, hvenær hún kæmi og annað slíkt. Það sem stendur upp úr hjá mér á þessari stundu er þakklæti fyrir að hafa fengið þetta sumar og hafa fengið tækifæri til að kveðja þig. Síðasta faðmlagi okkar mun ég aldrei gleyma, það brenndi sig djúpt í hjarta mitt og mun fylgja mér alla tíð.

Ég elska þig, afi minn, þinn

Dánardagurinn er betri en fæðingardagurinn, svo segir í Predikara Salómons.

Nú er það fyrsta fallið, og lagt upp í langa ferð, en við hin stöndum þögul og keik, allt hefur sinn tíma, upphaf og endi. Til moldar er borinn í dag Kristján bróðir minn Hagalínsson frá Bræðratungu í Dýrafirði. Á fyrsta ári var honum ekki hugað lengra líf, allir voru ráðþrota, það síðasta sem læknirinn sagði við móðir okkar þegar hann fór úr gamla bænum, ég get ekkert meira gert Guðmunda, en það má reyna hið gamla húsráð, að setja barnið í heitt og kalt vatn til skiptis, og það var svo sannarlega gert, og dugði í tæpt áttatíu og eitt ár. Kristján var 4. barn Hagalíns og Guðmundu frá Bræðratungu af 13. Upp komust 11 hann er sá fyrsti af þeim sem fellur frá á náttúrulegan hátt, áður fórst Einar af slysförum. En fyrir þau ár sem við áttum ber að þakka. Þegar ég nú kafa í hugskot mitt á kveðjustund leita myndir liðinna ára á hugann, og það líður að hausti, haustið er árstíð tregans og tára þegar skuggarnir lengjast, laufblöðin falla, en þegar sá sterki er farinn þá er auðveldara að koma á eftir.

Hann var fjölmörg ár starfsmaður og lærlingur í vélsmiðjunni á Þingeyri, þangað kom ég oft sem krakki til Kristjáns í steypiríið og allan svarta skítinn sem þar var óumflýjanlegur, menn voru sveittir og svartir yfir haus, eins og kolanámumenn. Þá var oft farið í vasann á innri buxunum og rétt að manni krónu eða túkall, þó launin væru lítil sem engin, í þá daga var hægt að fá mikið fyrir túkall. Við Hringur vorum mjólkurpóstar frá Bræðratungu sum þessi ár yfir sumarið, ég var á hjóli hlöðnu brúsum og flöskum í sokk, oftast var hægt að hjóla en stundum var það ekki hægt vegna veðurs, Hringur hljóp á undan en stoppaði af og til, til að vita hvað mér liði, ein mjólkurflaskan var til Kristjáns hún var sett við dyrnar á herbergi hans og sú tóma sem þar var tekin. Ein flaska var til aldraðra hjóna, þar beið mín ávallt brauðsneið og Hringur fékk líka góðgerðir.

Þegar við systkinin komum öll saman á síðustu vordögum að ræða um Bræðratungu, "ættaróðalið," var okkur öllum ljóst að Kristján gekk ekki heill til skógar, hann ætlaði svo sannarlega að koma í Bræðratungu á þessu ári, þó ekki væri til annars en líta yfir sviðið, og alltaf var það eitthvað sem honum fannst að hann þyrfti að ljúka við að gera, og ævinlega var það efst í huga hans að það sem gert væri þar, mundi duga sem lengst, aldrei var of mikið að gert til að prýða þar utan sem innan dyra. Þó seint sé, þá ber að þakka fyrir öll þau verk, sem hann þar vann af natni, alúð, og trúmennsku. Það sem við öll áttum saman og eigum enn er Bræðratunga, þar eru allar okkar rætur saman fléttaðar og verða ekki upp rifnar. Aldrei lauk svo orðræðu okkar að ekki væri minnst á Bræðratungu, í stuttu eða löngu máli, svo var hún ævinlega ofarlega í huga hans. Það er ljúft að minnast þeirra fjölmörgu stunda sem við hjónin áttum þar með þeim Kristjáni og Helgu, en það sannast hér eins og svo oft áður hið fornkveðna, að enginn ræður sínum næturstað. Dagurinn í gær er liðinn, en við eigum von á morgundeginum, en ekki vissu, því þegar kallið kemur kaupir sér enginn frí. En hann pakkaði saman og kvaddi með reisn og valdi sér að nokkru brottfarardaginn.

Kristján var sívinnandi meðan starfsþrek hans dugði til. Hann var farsæll í starfi og vel liðinn, hann átti langan starfsferil sem vélstjóri í Sementsverksmiðjunni á Akranesi og síðar í Landsbankanum. Hann var mikill gæfumaður í sínu einkalífi, og heimilisfaðir, átti glæsilega konu sem var og er einstök húsmóðir, og fjögur mannvænleg börn. Þau hjónin voru sem eitt í öllu, fjölskyldu sína, börn, tengdabörn og barnabörn héldu þau þétt utan um.

Mikil er missir Helgu, barna og barnabarna, og mikil er missir Bræðratungu.

Hafðu hjartans þökk fyrir samfylgdina.

Við Dóra og börn okkar sendum einilægar samúðarkveðjur til fjölskyldu hans.

Við systkinin frá Heiðarbraut 63 höfum þekkt Kristján og Helgu síðan við vorum smábörn. Það var mikill vinskapur á milli foreldra okkar, Möggu og Alla og Kristjáns og Helgu.

Þau voru Dýrfirðingar mamma og Kristján, þekktust úr barnæsku þegar þau síðan bjuggu bæði á Akranesi, eftir að þau fullorðnuðust.

Vinskapurinn hélst alla tíð. Það var oft glatt á hjalla í kringum þau, þegar rifjaðar voru upp sögur úr Dýrafirðinum, sem var þeim svo kær.

Kristján var einstakur maður, hann hefur reynst okkur fjölskyldunni afar vel í gegnum tíðina, alltaf boðinn og búinn til að hjálpa ef með þurfti.

Hann aðstoðaði okkur systkinin mikið þegar við þurftum hjálpar við eftir að foreldrar okkar féllu frá, hafi hann þökk fyrir það.

Kristján var gæddur þeim hæfileikum að vera mjög barngóður og hjartahlýr, börnin mín hafa fengið að njóta þess. Sérstaklega tóku þau hjónin vel á móti okkur Angantý og börnunum, þegar við gistum hjá þeim í Langeyjarnesi, eina helgi sumarið 2003, það var yndislegt og svo friðsælt og mikil hlýja sem stafaði frá þeim. Í dag þegar við kveðjum Kristján Hagalínsson hverfur hugurinn til baka, heim á Akranes, minnist ég þá með hlýju, glaðværra vinafunda þeirra hjóna og foreldra minna. Fjölskyldan mín þakkar Kristjáni góða samfylgd í gegnum tíðina. Minningin um hann mun lifa.

Ég votta Helgu og börnunum hennar, Ingu Þóru, Smára, Guðjóni og Guðrúnu og fjölskyldum þeirra innilega samúð.

Guð gefi þeim styrk í sorginni.