ADOLF HAFSTEINN MAGNÚSSON

Ó, Guð, í þínu nafni byrja ég þessa ferð og bið þig í Jesú nafni að vera með mér og afstýra frá mér öllum slysum og háskasemdum og þakka þína handleiðslu eins og vera ber. Æ, fyrirgef þú mér af miskunn þinni allt gáleysi mitt og gleymsku, og gef mér náð til þess hér eftir að vera þakklátari og betri.Vertu minn leiðtogi á lífsins vegi og vertu með mér hvar sem ég er og hvert sem ég fer. Vertu mér náðugur í lífi og dauða. Bænheyr þú það í Jesú nafni. Amen.

Ekkert er sárara en að kveðja sýna nánustu hinstu kveðju, eins og við gerum nú, kæri pabbi. Það sem er okkur efst í huga er hvað þú stóðst þig vel í heimilishaldinu eftir að mamma veiktist og varð að yfirgefa þig og Eyjarnar sínar. Aldrei fórst þú á sjó öðruvísi en allt væri uppvaskað og búið um rúmið þitt. Við yljum okkur við þá von að þið mamma hafið náð saman á ný hjá frelsaranum og verndið okkur öll í lífi og starfi. Sérstaklega viljum við þakka starfsfólki Heilbrigðisstofnunar Vestmannaeyja alla þá hlýju og virðingu sem það sýndi pabba og okkur á þessu erfiða tímabili. Þið eruð sannir mannvinir, Guð blessi ykkur öll. Í hinni helgu bók stendur: "Ég er upprisan og lífið sá sem á mig trúir mun lifa þótt hann deyi." Með þá trú viljum við kveðja þig, kæri pabbi okkar. Megi Guð vernda þig og mömmu um alla eilífð. Eigðu góða heimferð.

Það mun hafa verið í kringum 1955 sem ég minnist fyrst að hafa tekið eftir Adolfi Magnússyni en hann hafði þá nokkru áður flutt að Vestmannabraut 76 með konu sinni Þorgerði Sigríði Jónsdóttur og börnum þeirra. Ég minnist hans þá er hann þrammaði Vestmannabrautina stórstígur og karlmannlegur, eflaust að koma af sjó eða að fara til róðra. Einnig man ég sérstaklega eftir þeim hjónum Siggu og Dolla þegar þau á sunnudagskvöldum þegar frítími gafst skunduðu niður Vestmannabrautina í átt að Samkomuhúsinu til að fara í bíó. Ekki hefði mig grunað þá að ég ætti eftir að eiga samfylgd með honum og Siggu og það náið í yfir 40 ár.

Dolli eins og hann var oftast nefndur og gjarnan kenndur við æskuheimili sitt Sjónarhól var í mörgu eftiminnilegur maður. Það fólk sem nú er að hverfa af sjónarsviðinu fætt fram undir 1930 hefur lifað einhverja stærstu breytingar sem mannkynið hefur gengið í gegnum á einum mannsaldri. Það er ómetanlegt að hafa kynnst þessu reynslumikla fólki og það er dýrmætara en við kannski gerum okkur grein fyrir. Hann Dolli í Sjónarhól var fulltrúi þessarar kynslóðar sem skólaðist af þeirri hörku sem þurfti í þá daga til að hafa í sig og á. Þá voru menn ekki að deyja úr vorkunnsemi þótt gengið væri til þeirra verka sem þurfti að vinna við þann aðbúnað sem þá var fyrir hendi og vinnudagurinn oft langur. Þá var mönnum ekki sagt að þeir yrðu að hvíla sig eða hlaupa frá verki vegna reglna frá Brussel. Þessi kynslóð sem lagði grunninn að því þjóðfélagi sem við búum við í dag, kynslóð sem vann hörðum höndum og af samviskusemi við viðfangsefni sín sem var hin mikla nýsköpun sem varð í sjávarplássum landsins fyrir og um miðja síðustu öld, er fiskveiðifloti okkar stækkaði og varð öflugri. Þá skipti máli að vera samviskusamur og traustur en af þessum kostum hafði Dolli nóg. Mér er minnisstætt fyrir nokkrum árum er hann sat fyrir svörum á mannfagnaði hér í Eyjum þar sem farið var yfir lífshlaup hans, sem hann hafði aldrei verið margmáll um. Þar sagði hann m.a. frá því þegar hann var að byrja til sjós og hræddist að hann mundi ekki vakna við ræs skipstjórans að það varð að samkomulagi milli þeirra að Dolli hefði snæri bundið um fótinn á sér sem síðan lægi út um gluggann sem var á annarri hæð og skipstjórinn gæti kippt í ef hann vaknaði ekki við ræsið.

Dolli kom víða við á 70 ára löngum ferli sínum til sjós en hann byrjaði sjómennsku um fermingu og lauk henni um áttrætt. Ég held að Dolli hafi aldrei á sinni löngu ævi unnið launaða vinnu aðra en til sjós. Hann reri sem háseti, vélstjóri og skipstjóri á mörgum skipum á langri sjómannsævi, ýmist í eigin útgerð eða hjá öðrum. Fyrsti báturinn sem hann gerði út var Óðinn sen hann keypti ásamt öðrum af Einari ríka Sigurðssyni. Seinna var hann í útgerð með Ingólfi Arnarsyni og var skipstjóri á Ingþóri og Stefáni Þór sem þeir gerðu út. Þá var hann um langt skeið stýrimaður á Freyju hjá Sigurði Sigurjónssyni, vélstjóri hjá frændum sínum Ingólfi og Sveini Matthíassyni á Haferninum og á Baldri hjá Hannesi Haraldssyni svo nokkrir séu nefndir en þetta voru kunnir sjósóknarar hér í Eyjum á þessum árum. Þá var hann á stríðsárunum skipstjóri á birgðabát hjá breskra hernum í Hvalfirðinum. Tæplega sjötugur keypti hann sér 4,5 tonna bát sem hann gaf nafnið Freyja og reri á henni fram undir áttrætt.

Ég átti því láni að fagna að stunda sjó með Dolla um þó nokkurt skeið, þá ungur maður, og þegar ég byrjaði skipstjórn var hann vélstjóri með mér á meðan ég var að skólast til og var það ómetanlegt að fá að njóta reynslu hans og þekkingar.

Dolli var mjög víðlesinn og mér er til efs að það séu margar bækur hér á bókasafninu sem hann hefur ekki gluggað í, hann las allar tegundir bókmennta, allt frá ævisögum til vísindarita enda kom maður ekki að tómum kofunum hjá honum ef lífsgátan var rædd.

Dolli hafði verið mjög hraustur um ævina enda segir það sig sjálft að menn stunda ekki sjóróðra fram undir áttrætt nema hafa þokkalega líkamsburði. En núna á haustdögum greindist hann með illvígan sjúkdóm og lést á Heilbrigðisstofnun Vestmannaeyja eftir stutta legu.

Ég vil að lokum þakka Dolla í Sjónarhól samfylgdina og tel ég mig mann að meiri að hafa átt hann að sem tengdaföður og vin. Ég þakka honum það sem hann var börnum mínum og fjölskyldu. Ég bið eftirlifandi ættingjum hans Guðs blessunar. Far þú í friði, gamli vin, með þökk fyrir allt og allt.

Tengdapabbi minn, Adolf H. Magnússon, er látinn eftir stutta en harða baráttu við krabbamein.

Aolf var hæglátur maður og ekki allra, hann var mér einstaklega hlýr og góður.

Mikið á ég eftir að sakna þess að geta ekki lengur komið til þín á "Hornið" með kjötsúpupottinn fræga og kostinn og segja við þig: "Nú ræð ég." Alltaf fannst mér svo notalegt að sofa uppi undir súðinni og heyra í veðrinu, eins dyntótt og það getur verið í Eyjum. Af og til komstu til Reykjavíkur en stansaðir aldrei lengi, hér var alltof mikill hraði fyrir þig, en ég man hvað þú varst glaður þegar ég lóðsaði þig heiman frá mér og í Baldurshaga þaðan sem þú keyrðir svo einn til Hveragerðis. Mér er sem ég sjái þig takandi í húfuna og keyra.

Elsku tengdapabbi minn, nú er þrautum þínum lokið og vonandi ertu búinn að hitta Siggu þína og alla vinina sem fóru á undan þér.

Hvíl í friði.

Elsku afi, nú sitjum við hér þrjú saman systkinin og viljum í nokkrum fátæklegum orðum þakka þann yndislega tíma sem við áttum með þér.Við höfum notið þeirra forréttinda að alast upp í svo mikilli nálægð við þig og ömmu sem veitir okkur hafsjóð af minningum um þig sem koma til með að styrkja okkur í þessari miklu sorg. Við vorum nú reyndar alveg viss um að þú yrðir 100 ára því þú varst með eindæmum heilsuhraustur enda stundaðir þú sjóinn alveg fram til áttræðs, með mömmu sem útgerðarstjóra síðustu árin. Þú lifðir fyrir sjóinn og Freyjan, trillan þín, var líf þitt og yndi.

Það fór ekki á milli mála hversu mikla sjómannssál þú hafðir að geyma. Addi fékk nú kannski best að kynnast því þegar hann reri með þér og var mikill lærdómur sem hann öðlaðist í samvistum við þig á sjónum en þú umgekkst sjóinn af mikilli virðingu. Ekki leið sá dagur að þú færir ekki niður á bryggju ýmist til að róa, dytta að Freyjunni eða til að athuga hvernig aflaðist hjá öðrum trillufélögum þínum. Ekki vantaði heldur framsýnina í þig, elsku afi, því þú vildir að sjálfsögðu fá öll ný tæki í Freyjuna þína og ekki vantaði heldur kunnáttuna til að nota þau. Það kom kannski best í ljós þegar þú fékkst farsímann þinn í áttræðisafmælisgjöf því þú notaðir hann mjög mikið og eins þegar þú keyptir þér nýja bílinn.

Matmaður varstu mikill og vildir íslenskan mat og alltaf var mjólkurglas með hvort sem um venjulegan eða veislumat var að ræða. Þær voru nú ófáar sunnudagsmáltíðirnar sem við borðuðum saman á Hraunslóðinni þar sem þú fékkst ávallt að velja matinn sem á boðstólunum var.

Niðri á Vestmannabraut áttirðu ávallt þitt sæti í eldhúsinu og það var græni kollurinn. Jafnvel þegar amma keypti nýja kolla tókstu það ekki í mál að skipta úr græna kollinum og þar er hann enn. Þar sastu þegar þú komst í land og drakkst kaffi og borðaði góða smurbrauðið þitt sem amma smurði handa þér.

Þú hefur alla tíð verið fremur fámáll, orð eru oft óþörf því þú sýndir okkur alltaf svo mikla væntumþykju og hlýju á þinn hátt. Börnum varstu hlýr og góður enda varst þú mikil barnagæla. Þú varst iðinn við að koma í heimsókn og hjálpa til með okkar börn þótt þú værir kominn vel yfir áttrætt, undir þér vel hjalandi við lítil kríli í fanginu. Dýr áttu einnig stóran stað í hjarta þínu og varstu sérstaklega mikill kattavinur, ekkert var nógu gott fyrir hana Diddu þína.

Við höfðum öll okkar hlutverk hjá þér, Addi sá um ef þurfti að gera við bílinn eða Freyjuna, Maja sá um að klippa þig og snyrta, Helga sá um að alltaf hefðir þú nóg að lesa því mikill lestrarhestur varstu og eflaust búinn að lesa flest allt sem til er á bókasafninu og það oftar en einu sinni.

Þeir voru nú ófáir rúntarnir sem við fórum með þér á bryggjurnar og var rúnturinn fullkomnaður nú seinni ár með því að kaupa pylsur með miklu sinnepi. Já, nóg eigum við að minningum um þig, afi, og gætum við haldið endalaust áfram að tala um þig. Í stað þess munum við láta allar minningarnar um þig ylja okkur um hjartarætur um ókomna framtíð.

Við viljum biðja góðan guð að styrkja hana mömmu okkar í þessari miklu sorg, missir hennar er mikill enda nutu þau samvista hvort við annað á hverjum degi og það oft á dag.

Elsku afi, við kveðjum þig að sinni með söknuði en vitum í hjarta okkar að þér líður vel með sixpensarann á höfðinu og rauða klútinn í vasanum, kominn til hennar ömmu og eflaust siglandi um himinhöfin blá.

Hafðu þökk fyrir allt, elsku afi.

Elsku afi er dáinn. Það er svo sárt. Það var svo gaman að heimsækja þig og ömmu til Eyja. Þá var toppurinn að fara með þér í siglingu á Freyjunni þinni. Þér leið svo vel við stýrið á bátnum þínum, þannig ætlum við að muna þig, elsku afi. Hafðu þökk fyrir allan kærleikann og hlýjuna sem við nutum hjá þér og ömmu meðan hún var enn hjá okkur.

Minninguna um ykkur ætlum við að geyma og hlýja okkur við um ókomin ár. Takk, elsku afi.

Adolf Magnússon er dáinn, var tilkynning sem ég fékk á næturvakt hinn 29. nóvember sl.

Ekki kom það á óvart. Hann hafði verið veikur í nokkrar vikur og kom strax í ljós að hverju stefndi. Adolf háði stutta en snarpa orustu sem var fyrirfram töpuð en þarna sýndi hann hversu sterkur hann var. Ekki gafst hann upp fyrr en í fulla hnefana, hugurinn stefndi heim, í litla húsið sitt á horninu á Vestmannabraut. Akkúrat þar vildi hann vera, þar sem hann kom stórum systkinahópi til manns, ásamt konu sinni Þorgerði Sigríði Jónsdóttur.

Dolla, eins og hann var oftast kallaður, kynntist ég í Vestmannaeyjum. Var með honum á bátum vetrarvertíðirnar 1967 og 1968. Þá var hann skipstjóri á Stefáni Þór og Sjöstjörnunni. Um borð í þessum bátum fann maður strax að þar var hann heima, þar kunni hann til verka og um sjómennskuna snerist lífið. Hans afkoma og fjölskyldunnar var háð því að fiska, hann þekkti ekkert annað. Frá unga aldri hafði hann stundað sjóinn og alla tíð síðan og síðustu árin á trillu sem hann átti sjálfur.

Í gosinu kom rót á líf og störf allra í Vestmannaeyjum. Dolli ásamt Siggu og ungri dóttur sinni kom upp á Akranes til Jónu dóttur sinnar, en þau fluttu um sumarið út á Seltjarnarness og þaðan til Keflavíkur. En nú fóru nýir tímar í hönd fyrir sjómanninn sem alla tíð hafði gengið á milli skips og heimilis, engar kröfur um heimilisbíl eins og seinna varð. Uppi á Akranesi skellti karl sér í að læra á bíl sem gekk fljótt og vel, bíllinn var keyptur, Moskovits, og stoltið var mikið, á sínum eigin bíl. Þarna sýndi Dolli á sér nýja hlið. Í nokkur sumur ferðuðust hann og Sigga með okkur Jónu um landið og fannst honum mikið til um þetta nýja frelsi. En Vestmannaeyjarnar gleymdust ekki. Strax og hægt var fluttu þau heim til Eyja, ekkert annað kom til greina. En bíla átti hann upp frá því og kom á hverju sumri í heimsókn upp á land til vina og ættingja.

Rétt fyrir aldamótin greindist kona hans með alvarlega nýrnabilun og fyrirsjáanlegt að hún yrði að dvelja alfarið nærri læknum í Reykjavík Eftir að Sigga flutti í Kópavoginn, þar sem hún dvaldi í skjóli Guðrúnar dóttur sinnar, sýndi Dolli á sér enn eina nýja hlið. Nú, ásamt því að róa á trillunni sinni, varð hann að sinna heimilisstörfum, nokkuð sem hann hafði ekki þurft að sinna áður, en þessi mál leysti hann eins og önnur, vel og snyrtilega.

Með þessum orðum viljum við kveðja þig, Dolli minn, margt fleira væri vissulega hægt að rifja upp. Þú varst vissulega ekki alltaf allra, enda alinn upp við kröpp kjör og mikla vinnu, fálátur, orðheppinn, en stutt í brosið.

Skáldið Örn Arnar sagði í kvæði um annan sjómann: "kjörin settu á manninn mark, meitluðu svip og stældu kjark."

Takk fyrir samfylgdina.