Bjarney Halldóra Alexandersdóttir

Ég kom fyrst inn á heimili Bjarneyjar árið 1974 þegar ég kynntist einkadóttur hennar. Bjarney kom mér þá strax fyrir sjónir sem ákaflega smekkleg kona, hvort sem litið var til klæðaburðar hennar og framkomu, matreiðslu eða heimilisins í heild, sem var hennar vinnustaður og hún réði ríkjum. Öllu var haganlega fyrirkomið á heimilinu og aldrei boðið upp á kaffi öðru vísi en fram væri boðið ríkulegt meðlæti og gjarnan margar sortir. Hún var einkar glaðvær og kurteis og milli hennar og eiginmanns hennar ríkti bæði virðing og kærleikur. Gestagangur var mikill á heimilinu, enda var þar m.a. rekinn hugræktarskóli og þau hjónin samstíga í að annast vel gesti sína.

Þau hjón voru mjóg ólíkir einstaklingar og áhugamálin mismunandi.

Sigvaldi var þekktur fyrir sínar guðspekilegu esóterísku pælingar og hugleiðslu en Bjarney var með öllu veraldlegri áhugamál. Hún fékkst við hannyrðir, sérstaklega á sínum yngri árum og hafði m.a. gaman af söng og dansi. Einnig hafði hún gaman af að skrifa stuttar sögur sem hún las upp fyrir valinn áheyrendahóp. Þrátt fyrir að þau hjón væru mjög ólík þá gátu þau vel umborið hvort annað og t.a.m. hélt hún sinni kristnu trú enda þótt Sigvaldi væri ekki kristinn. Það var áberandi að hún bar mikla virðingu fyrir áhugamálum Sigvalda og tók þátt í mörgu sem voru fyrst og fremst hans áhugamál. Hún fór á fundi í Guðspekifélaginu sem hann veitti forstöðu til margra ára og hún ferðaðist með honum þrívegis alla leið til Indlands, en þangað þurfti hann að fara til að sækja fundi heimssamtaka guðspekifélaga í Adiar í Madras og jafnframt sækja fræðslu og þjálfun í jógafræðum en aðalleiðbeinandi hans var háandlegur indverskur maður sem m.a. gegndi stöðu vararektors Háskólans í Madras. Þrátt fyrir að hún væri mjög flughrædd og ferðamátinn væri þar af leiðandi aðallega siglingar og lestar þá fór hún með manni sínum og veitti honum félagsskap á löngum ferðalögum.

Bjarney átti við veikindi að stríða síðustu tvo áratugi ævi sinnar. Eftir lát eiginmanns hennar bjó hún ein með Þórdísi dótturdóttur sinni í rúman áratug. Þegar veikindi hennar ágerðust flutist hún á heimili dóttur sinnar og tengdasonar en síðustu fjögur ár var hún vistmaður á elliheimilinu Grund. Hún þótt þar afar skapgóð og auðveld í umgengni og er hennar nú sárt saknað af þeim sem hana þekktu og áttu við hana samskipti. Guð blessi minningu Bjarneyjar Halldóru Alexandersdóttur.

Frænka mín og vinkona Bjarney H. Alexandersdóttir er látin. Hún fæddist í Neðribænum á Dynjanda í Jökulfjörðum og var þriðja í röð níu barna hjónanna Jónu S. Bjarnadóttur og Alexanders Einarssonar. Auk þeirra systkina voru frændsystkini hennar átta á sama bænum. Í Fremribænum var líka barnmargt, þar voru þau níu. Það var því engin lognmolla hjá Baddý minni í uppvextinum. Allur þessi hópur hefur haldið saman eins og systkini og fagnaðarfundir þegar þau hittast.

Hún var glæsileg stúlka með afar fallegt rautt hár, og mannkostakona. Hún fór ung að heiman, fór til Reykjavíkur í vistir og vann lengst af á saumastofum, var smekkvís og vandvirk. Þær eru ófáar flíkurnar sem hún saumaði á okkur frænkur.

Hún kynntist ungum manni, Sigvalda Hjálmarssyni rithöfundi og blaðamanni frá Skeggsstöðum. Þau giftust 17. júlí 1943. Einkadóttir þeirra er Ólöf Elfa. Þau hófu búskap í Hveragerði þar sem Sigvaldi var kennari í eitt ár. Þau áttu lengst af heimili í Gnoðarvogi 84 í Reykjavík. Baddý og Sigvaldi voru afar samhent hjón, ferðuðust mikið og bjuggu um tíma á Indlandi. Það fannst Baddý ævintýri líkast að búa þar, allt með öðru sniði en annars staðar.

Það urðu mikil umskipti hjá Baddý þegar maður hennar féll frá, langt um aldur fram. En hún naut Elfu dóttur sinnar og manns hennar Jóns Unndórssonar, og barnabörnin voru yndi hennar og ánægja.

Við áttum saman góðar og glaðar stundir allt frá æskuárum til þessa dags. Ég þakka henni þær allar og bið henni Guðs blessunar. Baddý mín varð fyrir heilsutapi og hvarf frá okkur smátt og smátt. Hún bjó áfram í Gnoðarvoginum hjá dóttur sinni í nokkur ár, en að lokum á Grund. Þar leið henni eins vel og unnt var. Hún var alla tíð létt í lund og hélt því þótt á móti blési. Þakklæti var efst í huga hennar til hinstu stundar til hjúkrunarfólksins sem annaðist hana. Hún bað Guð að blessa það allt. Kærar þakkir til þeirra sem önnuðust hana og léttu henni lífið.

Ég kveð frænku mína með gamla versinu, sem Jóhanna Einarsdóttir frá Horni, langamma okkar beggja kenndi börnum sínum og barnabörnum á Dynjanda og hefur gengið til niðja hennar: