Oft friðlaust var hjartað
ei fundið þig gat ég.
Í fangelsi hugans
í myrkrinu sat ég.
Á lítinn glugga féll ljósgeislinn þinn,
og leiðina fann hann, til mín inn.
Þá ástúð og hlýju
mér andi hans veitir,
að ósigrum mínum
í sigur hann breytir.
Í raunum verður hann hjálp og hlíf.
Í húmi dauðans mér eilíft líf.
Nú veit ég að aldrei
frá okkur fer hann.
Sem frelsari á veginum
hjá okkur er hann.
Þótt oft sé hér myrkur mannsins svart,
hans máttur að lokum það gerir bjart.
Í fylkingu þúsunda
þeirra sem trúa,
þúsunda er til þín
í bæn sér snúa,
ég beygi kné mín við krossinn þinn,
Kristur, frelsari og Drottinn minn.
Gunnar Dal