Hulda Björnsdóttir

Mamma bjó fyrstu ár ævinnar að Kjalvararstöðum í Reykholtsdal í Borgarfirði og fluttist til Reykjavíkur þegar hún var tíu ára.

Mamma kynntist pabba á dansleik í „Gúttó“ veturinn 1952. Í æviminningum sínum segir pabbi: „Árið 1953 gjörbreytast hagir mínir – til hins betra á allan máta. Þá má segja, að ég hefji nýtt líf. Mesta gæfuspor í lífi mínu er, þegar við Hulda giftum okkur og hófum búskap hér á Gnúpi“.

Fljótlega eftir að mamma fluttist til Grindavíkur stofnuðu hún og pabbi fyrirtækið Þorbjörn hf. ásamt vinafólki sínu hér í Grindavík. Mamma starfaði við fyrirtækið alla sína starfsævi, fyrstu árin var skrifstofa fyrirtækisins við eldhúsborðið og í stofunni á Gnúpi.

Pabbi tók að sér ýmis ábyrgðarstörf fyrir utan rekstur fyrirtækisins. Mamma þurfti því að fylgja honum í ýmsar athafnir og boð sem fylgdu störfum hans. Þannig kynntist mamma mjög náið mörgu góðu fólki, innlendu og erlendu, þá átti hún marga góða vini bæði frá skólaárum sínum í Reykholti og veru sinni á Kjalvararstöðum og í Reykjavík.

Haustið 1971 keyptu mamma og pabbi kjarrivaxinn landskika í Þrastaskógi við Álftavatn. Þar byggðu þau sér sumarbústað. Þeim líkaði alltaf betur og betur kyrrðin og nálægðin við náttúruna í skóginum. Strax og barnabörnin voru orðin nógu stór til að vappa um í sumarbústaðnum og í nágrenninu fóru pabbi og mamma að taka þau með sér í sveitasæluna.

Flest barnabarnanna byrjuðu sína skólagöngu í Grunnskólanum í Grindavík og þá kom sér vel að amma og afi á Gnúpi voru ekki langt undan, aðeins hinum megin við götuna. Þegar frímínútur voru í skólanum eða eitthvert annað hlé var upplagt að heimsækja ömmu, því hún hafði alltaf upp á eitthvað að bjóða, annaðhvort eitthvað í svanginn, næði til að horfa á sjónvarp eða bara elsku og hlýju. Þá var líka fínt að fá að koma með vinina með sér, því það var nóg pláss á Gnúpi. Mamma var myndarleg húsmóðir hafði alla hluti í röð og reglu, var mjög hreinlát og dugleg hannyrðakona. Þegar við voru ung saumaði hún flestar flíkur á okkur. Hún var dugleg að baka og þótti mjög gestrisin.

Mamma var mjög næm kona og viðkvæm. Hún þoldi aldrei ósætti og misklíð. Hún sýndi öllum þeim sem áttu erfitt eða áttu um sárt að binda mikla hluttekningu og vildi koma til hjálpar eða aðstoðar ef það var mögulegt, þannig eignaðist hún tryggan vinahóp. Hún hafði unun af tónlist og átti marga uppáhalds tónlistarmenn. Hún hafði góða söngrödd og naut þess að syngja í góðra vina hópi.

Síðastliðið sumar fór hún í skemmtiferð til Færeyja ásamt nær 50 kvenfélagskonum héðan úr Grindavík. Því miður var mamma þá farin að finna fyrir sjúkdómnum, sem á stuttum tíma lagði hana að velli, en hún naut ferðarinnar og samvistanna við skemmtilegar vinkonur og frábæra gestgjafa í Færeyjum.

Nú við andlát mömmu er okkur efst í huga þakklæti fyrir öll árin sem við áttum saman og umhyggju hennar fyrir pabba alla tíð.

ævi þinnar ljós.

Hjúfrar sig að barmi þínum

hvít og friðsæl rós.

Lémagna sú hönd, er þerrði

ljúfast vota kinn.

– Drjúpi hljótt og rótt mín tár

við dánarbeðinn þinn.

Blessuð sé hver tíð, er leið

á braut í fylgd með þér,

vongleðin og ástúð þín,

sem vakti yfir mér.

– Bið eg þess af hjarta nú

á bljúgri kveðjustund,

að bænir þínar leiði þig

sem barn á guðs þíns fund.

(Kristinn Reyr.)

Mamma mín, alltaf jafnglæsileg.

Alveg fram í andlátið.

Með mjúku húðina þína, sem var svo gott að strjúka.

Hún var eins mjúk og yndisleg og þú varst sjálf.

Mundu að gefa smáfuglunum, varst þú vön að segja.

Það voru fleiri en smáfuglarnir sem fengu góðmennsku þinnar notið. Þeir sem minna máttu sín, áttu við veikindi að stríða eða bara þeir sem þér fannst þurfa á hjálparhönd að halda. Ekki hvað síst barnabörnin og langömmubörnin, þau dáðu þig. En þú fórst ekki hátt með þetta, þú þurftir ekki á athygli að halda.

Þú vildir alltaf vera að gefa. Stundum voru töskurnar ótrúlega þungar þegar þú komst úr ferðalögum enda varðst þú að kaupa á öll barnabörnin fimmtán, og öll langömmubörnin. Eins og það væri ekki nóg, nei, þú varðst að kaupa á börnin þín, tengdabörnin og svo nokkrar vinkonur sem þú varðst að gleðja.

Við sem eftir erum eigum margs að minnast og margt að þakka.

Síðustu árin varst þú mjög bundin við umönnun á öldruðum föður okkar, kvartaðir lítið, en við fundum að þetta var að verða þér verulega erfitt. Við gerðum okkur enga grein fyrir því hve helsjúk þú varst orðin. Enda kvartaðir þú aldrei, þetta var bara smágigt.

Elsku mamma, ég þakka þér fyrir allt sem þú hefur gefið mér í gegnum lífið.

Þú munt alltaf vera með mér í anda, að eilífu.

Þín elskandi dóttir

Tengdamóðir mín, Hulda Björnsdóttir, er látin. Ekki hefði mig órað fyrir því þó að heilsu hennar hefði hrakað í vetur að sjúkdómurinn legðist af svo miklu afli á hana í lokin og hefði sigur.

Ég man fyrsta skiptið sem ég sá Huldu. Þá var ég 18 ára gömul og kærastinn farinn að bjóða mér heim. Tengdamamma var í fallegum síðkjól og ég man að ég sat í stiganum á Gnúpi og hugsaði hvað hann Gunnsi ætti glæsilega mömmu.

Frá því að ég kom í fjölskylduna hefur hún verið mér afskaplega góð tengdamóðir.

Tala nú ekki um þegar hún vissi að fyrsta barnabarnið hennar væri á leiðinni. Hún keypti og lét sauma á mig föt og færði okkur bunkana af barnafötum og vöggusettum. Hún Hulda var sérlega örlát kona. Barnabörnin hennar nutu þess svo sannarlega og ekki síður börnin hennar og tengdabörnin. Þau Tómas fóru oft til útlanda og komu svo færandi hendi heim. Allir skyldu fá gjafir.

Enn á ég brúðarkjólinn minn og kápuna sem þau færðu mér haustið 1974.

Ég hefði ekki getað hugsað mér fallegri kjól.

Ótal fallegar minningar á ég um tengdamóður mína enda árin orðin 35 sem ég og börnin okkar Gunnsa hafa notið hennar við.

Í morgun tók ég mér bók í hönd, sem ber heitið „Snert hörpu mína“ og er ævisaga Davíðs Stefánssonar, skálds frá Fagraskógi. Þessa bók fengum við hjónin í jólagjöf frá

Huldu og Tómasi. Er ég opnaði bókina blasti við mér þetta fallega ljóð sem Davíð hafði ort til móður sinnar: