Ingibjörg Árnadóttir

Ég sendi þér kæra kveðju,

nú komin er lífsins nótt.

Þig umvefji blessun og bænir,

ég bið að þú sofir rótt.

Þó svíði sorg mitt hjarta

þá sælt er að vita af því

þú laus ert úr veikinda viðjum,

þín veröld er björt á ný.

Ég þakka þau ár sem ég átti

þá auðnu að hafa þig hér.

Og það er svo margs að minnast,

svo margt sem um hug minn fer.

Þó þú sért horfinn úr heimi,

ég hitti þig ekki um hríð.

Þín minning er ljós sem lifir

og lýsir um ókomna tíð.

(Þórunn Sigurðardóttir.)

Ingibjörg mágkona mín er látin eftir stutta og erfiða baráttu við krabbamein.

Hún var 14 ára þegar ég kynntist þessari góðu fjölskyldu á Ljósvallagötu 8, þá sem unnusta Þorgeirs Loga, eldri bróður hennar, sem lést í flugslysi 1997.

Það fyrsta sem ég tók eftir þegar ég fór að venja komur mínar á heimilið var hversu kærleiksríkt samband var á milli foreldranna, Höllu og Árna. Skilaði það sér ríkulega til barnanna og búum við öll að því.

Ingibjörg var á þessum árum glæsilegur unglingur, há og grönn með þykkt fallegt hár. Hún var hlédræg og fremur alvörugefin, hafði ekki mörg orð um hlutina, en vissi alltaf hvað hún vildi. Ingibjörg var 18 ára þegar faðir hennar lést úr sama sjúkdómi og nú leggur hana að velli og var öllum harmdauði því skjótt bar það einnig að.

Ingibjörg byrjaði í hárgreiðslunámi en þoldi efnin illa en það leiddi til þess að hún fór á lýðháskóla í Svíþjóð. Þessi dvöl varð henni örlagarík því þar kynntist hún Guðmundi. Svo stóð hann á stofugólfinu hann Gvendur hennar úr Bítlabænum. Það leyndi sér ekki að þar fór efnilegur mannkostamaður. Síðar brostum við Þorgeir oft að minningunni um þau parið, þegar við horfðum á eftir þeim út Ljósvallagötuna á leið í bíó, hönd í hönd, klædd í „unisex“ rifflaðan flauelsalklæðnað, bæði með ljóst liðað hár niður á herðar, í hælaskóm svo vart var hægt að greina hvort var hvað! En þessi gamla minning er einkennandi fyrir alla þeirra samveru: samhent, samstiga og samhuga í því sem þau tóku sér fyrir hendur.

Ingibjörg vann í mörg ár í Prentsmiðju Árna Valdemarssonar sem foreldrarnir höfðu stofnað og þau ráku nú saman systkinin með Höllu. Þorgeir hafði oft á orði að það væri enginn eins og Ingibjörg litla systir í vinnu, svo rösk og áreiðanleg var hún.

Við eigum margar minningar um ánægjulegar stundir með börnin lítil, skíðaferðir og gönguferðir, sem oft enduðu með veislumat hjá Ingibjörgu.

Mest vega þó öll árin, sem við áttum sumarbústaðinn saman á Grímsstöðum á Mýrum. Á flugi yfir staðnum vorum við Þorgeir sammála um að eina fólkið sem við vildum eiga bústað með væri Guðmundur og Ingibjörg. Bróðir minn byggði þar líka og samvinna var á milli fjölskyldnanna við byggingu húsanna sem Guðmundur teiknaði. Aldrei kom upp ósætti um Logalund og bar ekki skugga á. Þessu lauk þegar Ingibjörg lét æskudrauminn sinn rætast að eignast hesta og hús í Hveragerði. Þeirra er saknað úr sameigninni en samglaðst með þeim að hafa látið drauminn rætast. Hestamennska var hennar yndi og gaf þeim báðum mikið. Ingibjörg fór í nám í Myndlistarskóla Kópavogs og þar nutu listrænir hæfileikar hennar sín vel.

Eftir standa góðar minningar og þakklæti fyrir að hafa átt með henni samleið.

Halla mín, þín byrði er þung en saman eigum við leið um dalinn dimma í átt að ljósinu, við höfum farið hana áður.

Elsku Guðmundur, Valdemar, Heiða, Rósant, Edda, ömmubörnin tvö og Haraldur. Við Erlendur, Stefán Árni, Halla Sólveig og Auður Rán og fjölskyldur sendum ykkur okkar innilegustu samúðarkveðjur og biðjum allar góðar vættir að fylgja ykkur.

Þær sorgarfréttir bárust að mágkona mín, Ingibjörg Árnadóttir, væri látin eftir stutta baráttu við hörmulegan og grimman sjúkdóm. Þessi fallega, tígulega kona, sem aldrei haggaðist í neinu sem hún tók að sér er tekin frá okkur í blóma lífsins sem segir manni að það ræður enginn sinni för í þessum heimi. Hún barðist eins og hetja og kvartaði aldrei.

Guðmundur bróðir hitti þessa yndislegu stúlku í Svíþjóð á skóla sem þau bæði sóttu í einn vetur og þar byrjaði ástarævintýri þeirra sem entist í gegnum allt þeirra hjónaband. Guðmundur sá ekki sólina fyrir Ingibjörgu sinni. Þau voru samtaka í öllum ákvörðunum sínum, bæði í uppeldi barnanna og við rekstur heimilisins. Hún var framkvæmdastjórinn í öllum viðskiptum þeirra, og mikil smekkmanneskja. Heimili þeirra ber merki hennar um allt, með fallegum stíl og myndarskap.

Ég, dóttir mín og hennar fjölskylda komu til Íslands sumarið 2006 og fengum að njóta gestrisni og innilegrar móttöku Ingibjargar og Guðmundar. Það var aldrei skortur á neinu. Ingibjörg var listakokkur og alltaf spennandi að koma til hennar og fá að prófa nýja rétti sem hún hafði fullkomnað. Hún var líka boðin og búin til að keyra okkur um allar jarðir, sýna okkur helstu staðina til að skoða á Suðurlandinu og stoppa svo á huggulegum stað og fá okkur kaffi og gott með því svo við gætum öll notið okkar.

Ég kom svo aftur í heimsókn á síðasta ári og var tekið jafnrausnarlega á móti mér og áður og fundnar nýjar leiðir til að skoða.

Ég og fjölskylda mín í Bandríkjunum erum harmi slegin að hafa misst okkar yndislegu Ingibjörgu. Ég bið góðan Guð að styrkja bróður minn, Guðmund, börn þeirra, Rósant, Heiðu og Valdemar, Höllu móður Ingibjargar, Eddu tengdadóttur og barnabörnin Eneu og Míu, sem öll eru harmi lostin.

Ég, Lára, Darrick, Payton og Dylan erum svo þakklát fyrir að hafa fengið að njóta samvista með ykkur um árið og lifum ennþá á endurminningum um þær yndislegu stundir.

Kær mágkona er fallin frá. Á einu andartaki er allt orðið breytt, eitt andartak sem skilur á milli lífs og dauða. Ingibjörg greindist með illvígan sjúkdóm, ljóst var að baráttan yrði erfið en vonir voru þó bundnar við að meðferð myndi að minnsta kosti halda sjúkdómnum í skefjum. En allt kom fyrir ekki, baráttan varð stutt, allt of stutt.

Ingibjörg kom inn í fjölskylduna þegar hún giftist Guðmundi bróður mínum. Þau voru afar samrýnd hjónin og samheldin fjölskylda eftir að börnin komu til sögunnar. Ingibjörg var mikil fjölskyldukona og nú leitar hugurinn til þeirra sem syrgja og hafa misst svo mikið. Hún reyndist börnunum hlý og góð, fyrirmyndarhúsmóðir, fljót að töfra fram veitingar sem voru í senn ríkulegar og vel fram bornar. Þannig var gestrisni hennar í fyrirrúmi og hún sýndi fólki áhuga og hlýju. Ingibjörg var ávallt boðin og búin að veita stuðning og aðstoð ef á þurfti að halda, hrein og bein í samskiptum, í eðli sínu orðvör en lét verkin tala. Ingibjörg átti mörg áhugamál er hún sinnti af kappi, ekki síst hestamennskunni nú síðustu árin.

Nú, þegar komið er að leiðarlokum, kveð ég Ingibjörgu með söknuði en jafnframt þakklæti fyrir ljúfar minningar, góða samfylgd og allt það sem hún var mér og mínum.

Af eilífðarljósi bjarma ber,

sem brautina þungu greiðir.

Vort líf, sem svo stutt og stopult er,

það stefnir á æðri leiðir.

Og upphiminn fegri en auga sér

mót öllum oss faðminn breiðir.

(Einar Benediktsson.)

Megi Guð vaka yfir fjölskyldunni allri, veita henni styrk og leiða í gegnum þessa erfiðu tíma.

Elsku Ingibjörg frænka og vinkona. Þú varst alltaf eins og systir mín, ég man þegar við vorum litlar og sögðum vegfarendum á Ljósvallagötunni að við værum systradætur og þá fannst okkur við vera systur. Mér þykir svo sárt að hugsa til þess að fá ekki að sjá þig meir eða að ég geti ekki talað við þig í símann eins og við gerðum oft í viku. Þið Guðmundur voruð einstaklega samhent hjón og höfðuð t.d. mjög gaman af því að ferðast til Amsderdam og ætluðum við Bjössi að fara með ykkur næst, en nú er allt breytt og ég bið góðan Guð að hjálpa okkur til að takast á við það.

Elsku Halla, þér hlýtur að vera ætlað stórt hlutverk í næsta lífi með alla þessa reynslu í sorg og missi ástvina, ég hef alltaf litið upp til þín fyrir dugnað þinn og lífsstíl sem ég hef reynt að taka mér til fyrirmyndar.

Elsku Guðmundur, Halla, Valdi, Heiða, Rósi og fjölskylda, ég bið Guð að blessa ykkur á þessari sorgarstund. Ingibjörg var tekin frá okkur allt of fljótt en einhver tilgangur hlýtur að vera með því, hennar bíður annað hlutverk annars staðar þar sem hún er án veikinda og henni líður vel.

Ég þakka þau ár sem ég átti

þá auðnu að hafa þig hér.

Og það er svo margs að minnast,

svo margt sem um hug minn fer.

Þó þú sért horfinn úr heimi,

ég hitti þig ekki um hríð.

Þín minning er ljós sem lifir

og lýsir um ókomna tíð.

(Þórunn Sigurðardóttir.)

Guð varðveiti þig, elsku Ingibjörg.

Hinn 22. október sl. fórum við vinkonurnar til Ingibjargar í saumaklúbb. Þau hjón tóku á móti okkur opnum örmum brosandi og hlý að vanda. Ingibjörg dró fram afmælisbók Melaskóla og við skemmtum okkur við að skoða myndir og rifja upp gamlar minningar. Ekki grunaði okkur að þetta yrði seinasti saumaklúbburinn hjá Ingibjörgu. Nokkrum dögum seinna fengum við þær hörmulegu fréttir að hún hefði greinst með ólæknandi sjúkdóm.

Þegar við setjumst niður til að skrifa minningarorð um vinkonu okkar streyma fram minningar, um stelpur, unglinga, mömmur og ömmur, enda höfum við gengið saman í gegnum öll þroskaskeiðin og aldrei borið skugga á vináttuna. Ýmislegt hefur verið brallað í gegnum tíðina og má þar nefna frábæra sumarbústaðaferð þar sem Ingibjörg var gestgjafinn, ferðalag til Washington og Prag að ógleymdum öllum matarveislunum. Við vorum farnar að leggja drög að næstu utanlandsferð og þá átti að bjóða eiginmönnunum með.

Ingibjörg var vönduð og glæsileg kona, hörkudugleg og ósérhlífin. Hún var mikill dýravinur og síðustu árin var fjölskyldan komin á kaf í hestamennsku sem veitti þeim ómælda ánægju. Hún bjó yfir listrænum hæfileikum og ber heimilið hennar þess glöggt vitni. Hún var frábær kokkur og kunnu þau hjón þá list að láta gestum sínum líða vel.

Vinátta okkar og væntumþykja óx með árunum og samverustundirnar urðu dýrmætari. Það er ólýsanlega sárt að sjá á eftir einni úr hópnum. Minningar um frábæra vinkonu getur enginn tekið frá okkur. Hennar verður sárt saknað.

Elsku Guðmundur, Valdi, Heiða, Rósi, Halla og aðrir ástvinir, guð gefi ykkur styrk í sorginni.

Blessuð sé minning Ingibjargar vinkonu okkar.

Okkar kæri félagi Ingibjörg Árnadóttir er fallin frá – langt um aldur fram. Mann setur hljóðan. Það er stutt síðan það kom í ljós að hún væri veik af þessum illvíga sjúkdómi sem dró hana til dauða á örskömmum tíma. Það leitar á hugann hve allt er í heiminum hverfult og engin veit sína ævidaga.

Ingibjörg var virkur félagi í Hestamannafélaginu Ljúfi. Allt sem hún tók að sér var gert af áhuga, alúð og dugnaði, hvort sem það voru gjaldkerastörf, ferðanefndarstörf eða hvað annað sem hún tók sér fyrir hendur. Hún var hestakona af lífi og sál. Það var gaman að sjá hana á hestbaki, þessa glæsilegu konu. Þau voru fallegt par – hún og hesturinn.

Hestaferðir voru hennar gleði og þau hjónin hafa verið þeir bestu ferðafélagar sem hugsast getur í svo mörgum og góðum ferðum. Síðastliðið sumar fór stór flokkur félagsmanna langa ferð um Löngufjörur og Dali. Ógleymanleg ferð í endalausu sólskini og sælu dag eftir dag. Við vissum ekki þá að þetta yrði síðasta ferðin hennar. Hvern gat grunað það? Við munum sakna hennar...

Við höfum þó líka mikið fyrir að þakka. Við þökkum af heilum hug fyrir þau störf sem hún vann fyrir hestamannafélagið og við þökkum líka fyrir að hafa átt hana að samferðamanni og vini. Guðmundi og fjölskyldunni allri vottum við okkar innilegustu samúðarkveðjur.

Blessuð sé minning Ingibjargar – hún mun ávallt geymast í hugum okkar.

Vinkona mín Ingibjörg Árnadóttir er fallin frá eftir stutta og erfiða baráttu við illvígan sjúkdóm.

Minningarnar hrannast upp þegar hugsað er aftur í tímann. Ég kynntist þeim hjónum Ingibjörgu og Guðmundi mjög náið þegar ég flutti í Kambahraun 23 fyrir 20 árum en þau bjuggu þá í næsta húsi. Á sama tíma vorum við að byggja okkur sumarbústaði uppi í Borgarfirði á sama svæði ásamt fjölskyldum okkar. Það voru því mikil samskipti, sérstaklega vegna þess að Ingibjörg var mikill gestgjafi og voru það undantekningarlaust skemmtilegar stundir. Það var einmitt á einu þannig kvöldi sem hún sagði mér að hún hefði áhuga á að komast á hestbak en ég var þá eins og nú á kafi í hestamennsku. Ég hafði nú efasemdir um að hún gæti nokkuð á hesti en hún sagði mér að hún hefði verið á námskeiði hjá Rosemary í Geldingaholti þegar hún var 10 eða 11 ára gömul og taldi sig allt geta þó 30 ár væru liðin. Það varð úr að hún fór ríðandi með okkur nokkrum félögum þegar við vorum að fara með hestana vestur að Grímstöðum á Mýrum eitt vorið. Byrjaði hún á að fara með okkur hluta úr leiðinni en var mjög fljótlega farin að vera á hestbaki nánast allan tímann og gekk alltaf mjög vel, eins og hún væri búin að vera í hestum alla tíð. Einnig fór hún að fara í félagsferðir, s.s. kvennareiðtúra og fleira og fékk þá alltaf lánaðan hjá mér einn ákveðinn hest sem hét Tombólurauður sem henni líkaði vel við og bar hana hratt áfram. Ingibjörg hafði svo gaman af þessu sporti að það endaði með því að hún keypti sér hesta og hesthús og var komin á fullt skrið í hestamennsku með sín eigin hross og var strax vel útbúin. Hún lét ekki staðar numið þar heldur þrælaði hún Guðmundi sínum á bak, sem hafði nú reyndar alltaf verið með bæði sem hirðingarmaður og trússari og voru þau strax mjög samhent í þessu öllu saman. Á sl. 2 árum voru þau búin að fara í tvær 10 daga hestaferðir og margar styttri ferðir. Og merkilegt nokk, Guðmundur hafði bara gaman af þessu öllu.

Ingibjörg var ekki fyrr gengin í hestamannafélagið en hún var kosin í trúnaðarstörf. Hún var kosin gjaldkeri þar sem hún stóð sig mjög vel, með alla hluti á hreinu. Einnig var hún í útreiðanefnd með undirrituðum og var hún þar sannarlega betri en enginn. Þegar við hinir í nefndinni sögðum að hlutirnir myndu reddast sagði hún að allt ætti að vera skipulagt og frágengið áður en lagt væri af stað. En svona var Ingibjörg, enginn hávaði um hlutina, þeir áttu bara að vera í lagi. Ferðalögin í hestamennskunni voru henni mikið hjartans mál. Hún tjáði mér, þá orðin fársjúk, að hún ætlaði að hætta sem gjaldkeri en vildi endilega vera áfram í ferðanefnd og koma að skipulagningu sumarsins þó að hún vissi að hún gæti ekki verið með.

Ég veit að ég mæli fyrir hönd allra ferðafélaganna, þegar ég segi að hennar verði sárt saknað og hætt er við að maður fái kökk í háls næst þegar lagt verður upp í ferð því eitt er víst að við munum öll hugsa til hennar.

Við Sjöfn sendum þér, Guðmundur minn, og öðrum aðstandendum okkar innilegustu samúðarkveðjur.

Mér er tregt tungu að hræra þegar ég kveð Ingibjörgu Árnadóttur, kæran vin og samstarfsmann, hinstu kveðju. Við kynntumst þegar hún réðst til Samtaka sunnlenskra sveitarfélaga um mitt ár 1995, en ég hafði hafið störf hjá samtökunum hálfu ári fyrr. Óhætt er að fullyrða að það var mikið gæfuspor fyrir samtökin að fá hana til starfa vegna þeirrar miklu uppbyggingar sem var framundan á starfsemi samtakanna og tengdra stofnana. Sú uppbygging kallaði á öflugt skrifstofuhald sem hún skipulagði og stýrði sem skrifstofustjóri til dánardægurs. Hún var vakin og sofin yfir hagsmunum samtakanna og bar hag þeirra mjög fyrir brjósti. Hún var ákaflega glögg og vandvirk í störfum sínum en jafnframt voru afköst hennar oft með ólíkindum og hún gekk ekki frá neinu verki ókláruðu. Síðast en ekki síst var hún góður vinnufélagi, naut virðingar samstarfsmanna og var lífið og sálin í félagslífi starfsmanna.

Mér var hún tryggur vinur sem studdi mig með ráðum og dáð alla tíð. Fyrir þá vináttu þakka ég nú að leiðarlokum.

Guðmundi, börnum, tengdadóttur, barnabörnum og aldraðri móður sendi ég innilegar samúðarkveðjur.

Skjótt hefur sól brugðið sumri,

því séð hef ég fljúga

fannhvíta svaninn úr sveitum

til sóllanda fegri.

Sofinn er nú söngurinn ljúfi

í svölum fjalldölum,

grátþögull harmafugl hnípir

á húsgafli hverjum.

(Jónas Hallgrímsson.)

Blessuð sé minning Ingibjargar Árnadóttur.