Erum ekki fyrir sótthreinsaða naumhyggju

Ég ætla að vona að Guð gefi okkur það að við þurfum aldrei að flytja héðan, því okkur líður svo vel í þessu húsi. Garðurinn er mjög stór og eykur lífsgæði okkar en við erum búnir að láta hjarta okkar og ótal handtök í að gera hann að paradís bæði fyrir börn og fullorðna. Við eigum frábæra nágranna hér allt í kring sem koma gjarnan í garðinn á sumrin til okkar og setjast niður með okkur og drekka kaffi eða njóta grillveislna,“ segir Guðbergur Garðarsson eða Beggi, en hann býr í hundrað ára timburhúsi í Hafnarfirði ásamt sambýlismanni sínum Inacio Pacas. Alexandra Mjöll dóttir Begga á unglingsaldri býr einnig hjá þeim auk þess sem Róbert Máni átta ára sonur hans býr þar aðra hverja viku.

Húsið var ekki ásjálegt þegar þeir keyptu það fyrir fjórum árum, en þá stóð það autt og enginn hafði búið þar lengi. „Hér var gegnumkalt og allt hrátt en við fundum samt strax að við vildum eiga heima hérna. Við höfum verið að dunda okkur við að gera húsið upp smátt og smátt, brotið niður veggi og opnað rými, dregið nýtt rafmagn og fleira og gerum þetta allt sjálfir. Við viljum láta sem flest halda sér og gólffjalirnar eru upprunalegar en við pússuðum þær upp af því að við vildum hafa þær ljósar en ekki dökkar. Síðan stendur til að taka eldhúsið alveg í gegn og gjörbreyta skipulaginu þar.“ Húsið er á þremur hæðum og Alexandra Mjöll býr á neðstu hæðinni. Á miðhæðinni sem er aðalhæðin, eru stofa, eldhús, borðstofa og baðherbergi. Uppi er rúmgott svefnherbergi og einnig kvistherbergi fyrir yngsta soninn.

Þegar komið er inn í forstofuna tekur næstum mannhæðarhá stytta af konu á móti gestum. „Hún hét Tómasína þegar hún bjó á Hótel Borg, en þegar handleggurinn á henni brotnaði átti að henda henni en ég fékk að hirða hana og núna heitir hún Lilja eftir kærri vinkonu minni,“ segir Beggi en áberandi er að strax í forstofu sem og í allri íbúðinni logar á ótal kertum og englar í öllum stærðum og gerðum eru út um allt. „Okkur finnst það notalegt og skapa góða stemningu. Við sönkum að okkur gömlum hlutum, bæði hér heima og erlendis því þeir hafa sál og anda frá sér sögu. Við viljum að fólki líði vel þegar það kemur til okkar.“ Litríkar myndir prýða veggina en þær hefur Pacas málað og margar þeirra eru af hestum en líka fólki. Pacas er frá Brasilíu en hefur búið á Íslandi í fimmtán ár og er með íslenskan ríkisborgararétt og lítur á sig sem Íslending, þó hann hafi að sjálfsögðu sterkar taugar til heimalandsins sem þeir Beggi heimsækja reglulega enda á hann þar tvær dætur.

Beggi er andlega þenkjandi og sér ýmislegt sem aðrir ekki sjá. Hann segir að óróleg ung stúlka hafi verið á sveimi í borðstofunni fyrst eftir að þeir fluttu inn. „Hún var bara ellefu ára og afskaplega leitandi og svolítið hrekkjandi til að byrja með en mjög góð stúlka. Ég þurfti að hjálpa henni og það tók svolítinn tíma að hreinsa út ójafnvægið sem fylgdi henni og fá hana til að finna rétta ljósið. Ég sé líka stundum mann uppi á lofti sem á það til að rölta fram og til baka á ganginum þegar við liggjum uppi í rúmi og horfum á sjónvarið. En hann hættir því er ég bið hann um það.“

khk@mbl.is