Sigríður Oddsdóttir Benediktsson

Æskuheimili Sigríðar hefur verið mjög sérstakt. Aðdragandi hjúskapar og annríki á heimilinu var samofið hjúkrun og aðstoð við fátæka. Oddur læknir, faðir þeirra systra, Sigríðar og Guðrúnar, átti sýn til tveggja heima. Oddur sat á Smáhömrum við Steingrímsfjörð 1897-1900. Eitt sinn á þeim árum kom hann suður að Kollabúðum við Þorskafjörð. Þá greindi hann samferðamanni sínum frá hugboði sínu er hann leit yfir barnahóp Árna Gunnlaugssonar bónda, og Kristínar Hallvarðsdóttur húsfreyju, sem bjuggu á Kollabúðum : „Þarna sérðu konuefnið mitt“ og átti við Finnbogu. Oddur fluttist til Flateyjar árið 1900, síðan til Reykhóla í Reykhólasveit árið 1902, en árið 1903 settist hann að á Miðhúsum í Reykhólasveit og bjó þar til æviloka. Fyrri kona Odds var Halldóra Eyjólfsdóttir, matsölukona í Reykjavík, þau skildu seinna. Síðar kom til Odds sem ráðskona Jóhanna Samsonardóttir. Nokkru síðar veiktist Jóhanna. Þá gerði Oddur sér ferð að Hofsstöðum, en þar bjuggu foreldrar Finnbogu síðustu fjögur árin. Erindið var að leita eftir stúlku sem gæti annast sjúkling og tekið jafnframt að sér forstöðu á heimili hans. Erindi læknis var ljúflega tekið. Anna, elsta systirin, var sú sem Oddur taldi helst koma til greina en vegna lasleika Árna föður hennar var erfitt að missa hana af heimilinu. Var því erindið borið upp við Finnbogu. Finnboga tók verkefnið að sér. Finnboga hóf nú nýtt líf en það var að hjúkra og annast um sjúklinga, jafnframt því að veita forystu á einu fremsta menningarheimili sveitarinnar. Jóhanna dó 26. mars 1906 eftir alllanga legu. Finnboga og Oddur gengu í hjónaband 25. maí 1907. Þar kom fram hugboð Odds með konuefnið.

Árni, faðir Finnbogu, lést 24. jan. 1905. Vorið 1906 fluttist Kristín, móðir hennar, ásamt Brandísi yngstu dóttur sinni að Miðhúsum. Síðar komu fleiri systkini Finnbogu. Þórarinn, bróðir hennar, var ráðsmaður hjá Oddi öll síðustu árin sem Finnboga og Oddur bjuggu á Miðhúsum. Finnboga náði að sameina systkinahóp sinn með móður sinni. Guðrún og Sigríður, dætur hennar, kynntust móðursystkinum sínum mjög náið og ólust upp með þeim.

Húsfreyjan á Miðhúsum. Auk almennra húsmóður- og heimilisstarfa aðstoðaði Finnboga Odd lækni eftir þörfum. Námsmenn dvöldu á heimilinu og lásu undir skóla hjá Oddi. Má þar nefna Sigurkarl Stefánsson stærðfræðikennara, og Lárus Þórðarson kennara. Rangheiður, systir Finnbogu, fór til náms í Ljósmæðraskólann vegna hvatningar frá Oddi lækni. Finnboga nýtti sér einnig þessar aðstæður. Hún fékk þarna kunnáttu og traust á eigin getu og verðleikum og nýtti sér það síðar, þegar hún sat ein uppi með dætur sínar tvær og kom þeim áfram til mennta. Tvisvar veitti hún forstöðu sjúkraskýli hjá lækninum á Reykjarfirði á Ströndum.

Sigríður var 13 ára og Guðrún 11 ára þegar faðir þeirra dó. Árið eftir leigði móðir þeirra jörðina Miðhús og þær mæðgur fluttu burt af jörðinni vorið 1921. Við fráfall Odds var Jón Foss settur héraðslæknir. Hann kynntist Sigríði á unga aldri og hvatti til þess að hún kæmist til náms og á hann að hafa sagt: „Mér þætti svo gaman að hún yrði mikið að manni vegna gáfna hennar. Ósk Odds læknis var alltaf sú að Sigríður dóttir hans yrði læknir eins og hann. Sigríður útskrifaðist sem gagnfræðingur frá Gagnfræðaskóla Akureyrar vorið 1925. Því miður fór Sigríður ekki í Menntaskólann í Reykjavík vegna þess að hún þurfti að vinna með móður sinni Finnbogu á matsölustað í Reykjavík. Sigríður vann síðar ásamt Guðrúnu systur sinni á símstöðinni á Borðeyri en þaðan fór Sigríður til Akureyrar og vann á símstöðinni þar frá 1927 til 1930.

Sigríður hafði mikið yndi af útivist og mikla ánægju af hestum og hestamennsku. Hún var kaupakona hjá Þórarni, móðurbróður sínum, á Hólum í Hjaltadal þar sem hann var ráðsmaður. Þar hafði hún tækifæri til að stunda hestamennsku. Seinna var hún einnig hjá Þórarni, frænda sínum, á Reykhólum í Reykhólasveit eftir að hann fluttist þangað.

Meðan Sigríður vann á símstöðinni á Akureyri kynntist hún manni sínum, Stefáni Má Benediktssyni. Þau giftust 17. janúar 1931 og settust að í Reykjavík. Þá hófst nýr kafli í lífi Sigríðar. Nú munu systurnar Valgerður Þóra, Katrín Svala og Ragnheiður Kristín rifja upp lífið með móður sinni og leiða lesandann til nánari kynna af frænku minni Sigríði.

Oddur, afi minn, var mjög kær dætrum sínum og talaði mikið við þær.

Hann fræddi þær um náttúruna, blómin og steinana og gekk með þeim upp á Reykjanesfjallið fyrir ofan Miðhús. Oddur vildi að Sigríður færi í læknisfræðinám. Hún fylgdist grannt með föður sínum og hjálpaði honum er hann vann við læknisstörfin því Oddur framkvæmdi uppskurði á sjúklingum á eldhúsborðinu á Miðhúsum og sagði mamma að hún hefði oft aðstoðað hann.

Vorið 1921 þreytti Sigríður inntökupróf við Menntaskólann í Reykjavík. Það er haft eftir skólabræðrum hennar að hún hafi verið einn besti nemandinn með góða fyrstu einkunn. Hún hafði ekki efni á að hefja nám við Menntaskólann í Reykjavík því hún fór að hjálpa móður sinni við matsölustörf í Reykjavík. Mamma og pabbi kynntust á Akureyri. Þau giftu sig í Reykjavík 17. janúar 1931 og bjuggu þar. Foreldrar mínir áttu hesta í Reykjavík og fóru oft á hestbak áður en pabbi fór í vinnuna í verslunina Brynju við Laugaveg. Við bjuggum á Hringbraut 75 og síðar á Marargötu 3. Þetta var á stríðsárunum og enski herinn æfði stundum á götunni fyrir framan húsið okkar á Hringbraut 75. Einu sinni þegar þeir voru að æfa fór pabbi út á tröppur og fór að gefa þeim heræfingaskipanir á ensku og þeir hlýddu og gerðu eins og pabbi hrópaði, hann hafði séð heræfingar í Englandi.

Fjölskyldan átti líka hús í Árdal í Borgarfirði. Pabbi keypti bóndabæ í Andakílsárhreppi í Borgarfirði sem ekki var í notkun af því að búið var að byggja nýjan bóndabæ. Pabbi hafði alist upp í Englandi og sagði að ef það kæmi stríð þá væri betra að búa úti á landsbyggðinni. Gamli bærinn var endurbyggður í enskum stíl með arin hlaðinn úr rauðum múrsteinum í stofunni. Lóðin í kringum húsið var með sléttum grasflötum þar sem við gátum spilað meðal annars krikket. Svala, ég, Oddur og Ragnheiður hjálpuðum bændafólkinu í Árdal með heyskapinn og í fjósinu. Mér fannst mest gaman að vera á rakstrarvélinni og raka dreifar. Einar, bróðir okkar, fór í sveit á sumrin að Ferjubakka lengra uppi í Borgarfirði hjá Hvítá. Seinna fór Einar í vegavinnu í Borgarfirði. Þegar hann kom í bæinn á haustin skipti hann laununum sínum milli okkar systkinanna. Í Árdal vakti mamma Odd bróður alltaf klukkan sex hvern morgun til að sækja kýrnar í fjósið fyrir mjaltirnar í Árdal. Einu sinni vaknaði ég við að Oddur spurði mömmu: „Af hverju er ég alltaf vakinn en stelpurnar fá að sofa?“ Ég fór að hugsa af hverju hann væri vakinn en ekki við. Foreldar okkar áttu reiðhesta sem hétu Jarpur, Faxi og Blesi. Hestarnir voru í Borgarfirði allt árið. Faxi var skeiðhestur og tók þátt í og vann alltaf í spretthlaupum á hestamannamótunum sem haldin voru á Hvítárbökkum á sumrin. Bjartur hét hestamaðurinn á Hvanneyri sem þjálfaði Faxa og reið Faxa á kappreiðunum og sá Bjartur alveg um Faxa. Enginn fór á bak Faxa nema pabbi og Bjartur. Á bænum í Árdal voru líka vagnhestar og reiðhestar. Oft var margt um manninn hjá pabba og mömmu í Árdal og fór fólk í útreiðartúra og stundum fór bóndinn í Árdal, Jón Jónsson, með á Brún, reiðhestinum sínum. Ragnheiður Kristín, systir mín, var sú einasta okkar systkinanna sem fékk að fara á Brún. Var það Jón sjálfur sem hafði sett Ragnheiði á Brún og sagði að hún sæti Brún best af því hún væri svo létt. Ragnheiður fór í leitirnar með bændunum í Andakílsárhreppnum á haustin. Stríðið, sem hann faðir okkar hafði talað um að gæti komið kom svo sannarlega. Þá vorum við Svala, ég, Oddur og Ragnheiður uppi í Árdal nær tvö ár og mamma, pabbi og Einar, sem var elstur, voru í Reykjavík. Þá var ekki búið að rafvæða Borgarfjörð en verið var að virkja í Andakílsá. Fyrri veturinn kom rafmagnið og þá var kátt í kotinu! Við gátum haft ljós á útidyratröppunum þegar við vorum að ganga upp túnið frá Neðri Árdal og upp í Efri Árdal. Við lærðum að draga til stafs og sauma út hjá Halldóru Hjartardóttur, húsfreyju í Árdal. Við saumuðum út nöfnin okkar og blóm í koddaver og lærðum og sungum mikið af kvæðum. Jón bóndi var járnsmiður og var með smiðju og smíðaði skeifur á steðja. Gaman var að vera í smiðjunni hjá honum og horfa á glóandi skeifurnar þegar hann var að lemja þær til. Við renndum okkur á tunnustöfum í snjónum niður háan hól fyrir ofan túnið. Við þvoðum stundum þvott á þvottabretti í Árdal og bárum svo þvottinn út að ánni og skoluðum hann í ískaldri ánni. Halldóra húsfreyja fór á skauta á ánni og það voru skautar sem beygðust upp að framan og okkur fannst þeir svo fallegir! Og svo var beðið eftir því að pabbi, mamma og Einar kæmu í Árdal til að vera hjá okkur á jólunum. Þá var erfitt að keyra Hvalfjörðinn að vetrarlagi þegar hálka var og myrkur. Jón og Halldóra voru með lítið alisvín sem við áttum að borða á jólunum. Hann var kallaður Chamberlain eftir forsætisráðherra Breta. Chamberlain var leikfélagi okkar og vinur. Og einn dag í kolsvarta myrkri kom bíll akandi upp vegarslóðann upp að Efri Árdal. Við þutum upp til handa og fóta og hlupum upp túnið því mamma, pabbi og Einar voru komin! Þvílík gleði! Og það var búið að slátra Chamberlain. Á aðfangadagskvöld var lagt á borðið og ein sneið af Chamberlain á hverjum diski. En enginn snerti kjötið, síst af öllu pabbi.

Eftir að pabbi dó fór ég mikið með mömmu á hestbak til dæmis að heimsækja vinafólk á Grjóteyri, Ytri-Skeljabrekku og í Skorradal. Ég átti því láni að fagna að dvelja mest minna systkina hjá mömmu á sumrin í Árdal, bæði í heyskapnum og hjá mömmu og aðstoða hana við að taka á móti sumargestum í Árdal og tína krækiber og bláber og það var oft glatt á hjalla. Mamma lét okkur hafa mjólkurkönnur úr járni og þá ætluðum við að tína fulla könnu af berjum. Og mamma kom út í gluggann á eldhúsinu í kjallaranum, þegar við komum úr berjamónum og var svo glöð þegar við sýndum henni könnurnar, og svo fengum við ber á djúpan disk með sykri og mjólk. Einu sinni að hausti til vorum við að koma á hestvögnum með heybagga af engjunum og það var farið að dimma. Þá kom mamma ríðandi á móti okkur á Jarpi, hestinum sínum, og sagði okkur að við ættum að fara til Reykjavíkur þá um kvöldið. Hún hafði komið í Árdal meðan við vorum á engjunum. Ég lærði af mömmu hvernig átti að ganga frá uppi í Árdal þegar við fórum til Reykjavíkur. Það var meðal annars að hreinsa arininn og fara með öskuna og fleira niður að Árdalsá og grafa niður í grjótið.

Mamma var kyrrlát við hússtörfin sín alla tíð og ég lærði hennar einföldu íslensku matargerð; að sjóða saltkjöt og baunir og líka kjötsúpu, steikja hrygg eða læri með brúnuðum kartöflum, grænum baunum og brúnni sósu, steikja kótelettur, að leggja þurrkaða ávexti í bleyti og sjóða morguninn eftir og hafa rjómabland út á grautinn, þeyta rjóma og setja í Libbys blandaða ávexti og hafa sem desert. Sjóða fisk í mjög litlu vatni, elda hrísgrjónagraut, sagógraut, baka brúna tertu, svamptertu með ávöxtum, búðing, flórsykri og rjóma og jólaköku og smákökur fyrir jólin. Og vaska upp strax eftir eldamennsku og ef enginn kom þegar hún bað um hjálp í eldhúsinu þá gera hlutina sjálf þegjandi og hljóðalaust. Við Svala fórum oft með pabba í sunnudagsmessu í Dómkirkjuna kl. 11. Ég man að ég átti svo erfitt með að fylgjast með ræðu prestsins af því að ég var alltaf að hugsa um matinn sem við fengjum heima eftir guðsþjónustuna, hrygg eða læri með brúnuðum kartöflum, brúnni sósu, grænum baunum og sultutaui!

Pabbi dó 12. febrúar 1945 einmitt þegar stríðið var að hætta. Við systkinin vorum þá 13, 10, 9, 7 og 5 ára gömul. Mamma hugsaði alltaf mjög vel um okkur og hætti að spila bridge við vinkonur sínar sem bjuggu áður á Akureyri, til þess að þurfa sem minnst að fara frá okkur. Mér fannst það svo leiðinlegt vegna mömmu. Hún gekk stundum á kvöldin til vinkonu sinnar Ernu Ellingsen sem bjó á Víðimel.

Við Svala systir fórum í Kvennaskólann í Reykjavík úr 12 ára bekk í Landakoti því þá var 13 ára bekkur lagður niður í barnaskólum. Við komum heim úr skólanum milli klukkan eitt til tvö og þá var alltaf heitur matur til handa okkur á eldhúsborðinu. Á kvöldin drukkum við te og borðuðum brauð með áleggi. Vinir og vandamenn streymdu inn og út allan daginn á Marargötu 3. Afþreying okkar krakkanna var að fara í bíó á sunnudögum kl. 3 í Gamla- eða Nýjabíó, fara á skauta og lesa lexíur og skáldsögur og á kvöldin að vera úti með öllum krökkunum í nágrenninu og fara í kýlubolta, stórfiskaleik eða bófahasar, þá voru göturnar í bardaga á móti hver annarri og húsagarðar notaðir til að fela sig í.

Mamma var alltaf hljóðlát og kærleiksrík. Hún hafði mikla kímnigáfu. Stundum þegar allt var komið í háaloft hjá okkur krökkunum út af einhverju sem auðvelt var að leysa reyndi hún oft að fela hláturinn! Hún blótaði aldrei og talaði aldrei illa um nokkurn mann. Ef við töluðum um að þessi eða hin væru ljót sagði hún alltaf: „Það er ekkert ljótt sem Guð hefur skapað. Hún sat á stól við rúmið mitt og bað með mér kvöldbænina: „Ó Guð míns lífs, ég loka augum mínum í líknarmildum föðurörmum þínum, og svo strauk hún mér um kollinn, ég bið þessa bæn ennþá alltaf á kvöldin. Mér finnst það ljúfasta og besta sem ég geri að biðja þessa bæn með barnabörnunum mínum fyrir svefninn. Pabbi gaf mömmu sína sterku trú og á náttborðinu hans voru Biblían og Shakespeare. Þegar við systkinin urðum stór og vorum flutt að heiman fór mamma alltaf í kirkju kl. 11 á sunnudögum.

Barnabörnum ömmu Siggu, eins og þau kalla hana, fannst svo gott að koma til hennar. Hún átti alltaf eitthvað að borða handa öllum. Hún kastaði aldrei mat en var afar hreinlát og gætti þessi að vera ekki með of gamlan mat. Eitt sinn er yngri dóttir mín var í barnaskóla og var boðin í afmæli til skólasystur sinnar vantaði hana eitthvað annað en hún átti til að klæða sig í. Þá sagði hún: „Amma Sigga á eitthvað fyrir mig að fara í. Mamma átti mikið af flíkum af börnum, barnabörnum og því sem fólk var hætt að nota. Hún hélt öllu til haga og gætti þess að fötin væru hrein og komið vel fyrir í skápum og hillum. Gamla fallega klukkan hennar tifaði inni í stofunni hennar, fallega buffið með málverkinu fyrir ofan og lampinn voru á sínum stað og svefnbekkir voru fyrir alla sem þurftu að hvíla sig eða gista hjá henni. Fólk með umhyggju og gæsku í fyrirrúmi hefur alltaf nóg húsrými, hversu margir sem fermetrarnir annars eru. Barnabörn móður minnar eru nítján og barnabarnabörnin þrjátíu og eitt.

Móðir mín vann um nokkurt skeið hjá Happdrætti Háskóla Íslands. Síðar var hún læknaritari hjá Jóni Árnasyni lækni og undi sér vel við að aðstoða sjúklinga. Ég man hvað hún var ánægð með að ganga Hringbrautina í vinnuna og þaðan yfir Tjarnarbrú upp á Laufásveg þar sem læknastofan var. Seinna vann hún fjölda ára sem læknaritari hjá læknunum á Elliheimilinu Grund sem var beint á móti heimili hennar á Hringbraut 41.

Móðir mín átti því láni að fagna að dvelja á efri árum sínum á Dagvistun aldraðra á Dalbraut 27. Þá var forstöðukonan fyrir dagvistinni Margrét Hróbjartsdóttir, hjúkrunarkona og kristniboði. Margrét er gædd þeim einstöku hæfileikum að geta alltaf glatt fólk, hún söng og hló með fólkinu hjá sér. Konurnar fengu reglulega hárgreiðslu, allir voru mjög vel til fara og var það til þess að fólki leið vel og var ánægt. Vefnaðurinn og handavinnan sem var unnin á Dalbraut 27 var framúrskarandi falleg undir góðri kennslu hjá handavinnukonunni. Ég á enn þá motturnar sem mamma óf í dagvistinni á Dalbraut 27.

Ég hugsa oft um það á fullorðinsárum mínum hversu mikinn kærleika foreldrar eigi að sýna börnum sínum, hvort kærleikurinn eigi að vera mjög mikill eða eitthvað sem er kallað mátulegur. Mjög mikill kærleikur er það besta sem foreldrar gefa börnum sínum. Þegar allt er fyrirgefið og aldrei skammast við börnin. Mikil ástúð með ákveðnum skoðunum án nokkurs æsings og allt umvafið endalausri umhyggju var hún móðir okkar.

Við Svala systir mín höfum verið eins og tvíburasystur. Hún fluttist til Bandaríkjanna 19 ára gömul. Hún bjó þá í Albany, höfuðborg New York-ríkis. Fredrich Daly vann þar í skóbúð og Svala var alltaf að kaupa fulla pappakassa af skóm í skóbúðinni sem Fred vann í og senda til Íslands með íslenskum fraktskipun af því að það fengust engir skór á Íslandi í þá daga. Þannig kynntist hún Fred og þau urðu kærustupar og seinna hjón. Þau eignuðust þrjú börn. Fredrich gekk í herinn og þau ferðuðust til margra landa. Fredrich, maður Svölu, andaðist heima hjá sér eftir að Víetnamstríðinu lauk.

Okkur systkinin langaði að fá Svölu til okkar til Reykjavíkur til að halda upp á aldarafmæli móður okkar. Svala tók þeirri hugmynd fagnandi að við hittumst á Hótel Borg og fengjum okkur kaffi og rjómatertu. Á þeim slóðum sem við höfðum svo oft verið með mömmu.

Það er svo yndislegt að hafa átt móður eins og hana mömmu. Hún var alveg einstök. Hún var dugleg og kjarkmikil þegar hún stóð alein uppi með fimm börn á öllum aldri þegar pabbi dó. Þegar ég fór að heiman rétt 19 ára gömul var gífurlega erfitt fyrir mig að slíta mig frá fjölskyldu og vinum. En eftir nokkurn tíma í Ameríku eignaðist ég vini og svo seinna eiginmann. Mamma kom í brúðkaupið hlaðin gjöfum frá vinum og vandamönnum. Þegar ég sá hana koma út úr flugvélinni í New York fannst mér hún vera sú fallegasta kona sem ég hefði nokkru sinni séð. Hún hafði gaman af að ferðast og kynna sér land og þjóð. En auðvitað þurfti hún svo að fara aftur heim og ég saknaði hennar ofboðslega.

Átjándi september er alltaf sérstakur dagur í mínu lífi hvar sem ég er á hnettinum. Ég hugsa um mömmu þann dag og fer í huganum yfir stundir okkar saman. Sem betur fer var hún svo dugleg að ferðast, þessi elska, og ég fékk hana til mín eins oft og við gátum báðar komið því við. Ég man eftir því þegar hún var hjá mér í Kaliforníu, þegar Fred var sendur til Víetnams í fyrsta skipti. Þá bjuggum við saman í fallegu, litlu húsi beint á móti skólanum sem krakkarnir gengu í og ekki mjög langt frá Díu Daly frænku. Börnin nutu þess að hafa ömmu hjá sér og það var ómetanlegt fyrir okkur öll. Við fluttum oft frá einum stað til annars og alltaf gat ég treyst því að mamma kæmi til okkar í nokkrar vikur að minnsta kosti. Það sem var svo sérstakt við hana móður mína var hvernig hún gat samlagast fólki og kringumstæðum hvar sem hún kom. Hún hafði gaman af að kynnast vinum okkar, var frábær bridgespilari. Mér er sérstaklega minnisstætt það sem gerðist eitt sinn þegar hún var hjá mér í Kaliforníu. Ég var meðlimur í bridgehópi kvenna sem spilaði einu sinni í viku og þegar mamma kom til mín var hún tekin með í spilahópinn. Eitt spilakvöldið gat ég ekki fengið neinn til að hugsa um börnin og þá varð önnur hvor okkar að vera heima og gæta barnanna. Ég hringdi í konuna sem við áttum að vera hjá og lét hana vita. Konan sagði: „Oh, if one of you can make it make sure it's your Mom, we love to talk with your Mom.“ Og svona var það alltaf. Eins fór hún oft og tefldi við eiginmann frænku minnar og stóð sig eins og hetja í taflinu. Hún var dama fram í fingurgómana, hún laðaði fólk að sér og allir höfðu ánægju af því að vera í návist hennar. Mamma elskaði að fara á meðal fólks og kynnast því og læra um líf þess. Hún kvartaði aldrei og brosti alltaf sínu milda, yndislega brosi á hverju sem gekk. Mamma fór oft til Sigmars hjónanna í Kaliforníu, þau höfðu beðið eftir því að fá hana til sín þegar hún kæmi til Bandaríkjanna til að endurgjalda á einhvern hátt alla góðsemina og gestrisnina sem hún hafði sýnt þeim hjónunum þegar þau bjuggu í Reykjavík. Svo skruppum við stundum til Kristínar frænku sem þá átti heima í Oakland rétt fyrir utan San Francisco.

Einnig var yndislegt að fá hana í heimsókn til Þýskalands, þá kom hún venjulega á sumrin og var hjá okkur í nokkrar vikur í senn. Þá hafði fjölskyldan stækkað og börnin orðin þrjú. Já, það var svo gaman að ferðast með henni mömmu, hún naut þess að ferðast og var þar af leiðandi mjög góður ferðafélagi.

Svo man ég líka eftir því þegar mamma var hjá okkur í Oklahoma. Og einnig í New York, bæði þegar ég gifti mig og svo nokkrum árum seinna, þegar við Fred bjuggum á Governors Island í New York-höfn.

Það er svo margt annað gott og yndislegt sem fer í gegnum huga minn frá bernskunni. Hún mamma gaf mér mjög sterka fyrirmynd til að fara eftir sem hefur fylgt mér alla ævi og alla tíð er ég henni mjög þakklát fyrir allt og allt. En því miður kemst ég ekki í afmælið hennar. Á afmælisdeginum hennar 18. september eins og alla aðra daga ársins þá hugsa ég til hennar og þakka henni fyrir nestið sem hún gaf mér fyrir lífið. Eitt veit ég og það er að hinn 18. september verð ég með mömmu, Gunnu móðursystur og Hrefnu föðursystur í huga og hjarta á einhverjum fallegum og notalegum stað að fá okkur kaffi og með því. Og ég bið svo sannarlega að heilsa ykkur systkinum mínum, frændfólki og vinum.

Innilegar þakkir, Hjörtur frændi, Þóra og Svala fyrir ykkar dásamlegu skrif um minningarnar þegar við vorum með okkar ástkæru móður.