Þórdís Tinna Aðalsteinsdóttir fæddist í Reykjavík 10. desember 1968. Hún lést á Landspítalanum 21. janúar síðastliðinn. Foreldrar hennar eru hjónin Kolbrún Þórisdóttir frá Akureyri, f. 15. júní 1929, og Aðalsteinn Gunnarsson frá Ísafirði, f. 12. nóvember 1930. Bróðir Þórdísar Tinnu er Þorsteinn Gunnar, f. 20. maí 1961.
Dóttir Þórdísar Tinnu og Kristjáns Gissurarsonar, f. 6. júní 1953, er Kolbrún Ragnheiður, f. 24. október 1998.
Þórdís Tinna átti alla tíð lögheimili í Hafnarfirði en að auki bjó hún um skamma hríð í Kópavogi og á Selfossi. Hún gekk í Öldutúnsskóla og lauk þaðan hefðbundnu skyldunámi. Eftir það lá leiðin í Flensborgarskóla og síðan út á vinnumarkaðinn. Stærstan hluta starfsævinnar vann hún við hin ýmsu störf í veitingageiranum, t.d. á Borginni, Hressó, Kringlukránni og um árabil á Prikinu í Bankastræti. Þegar hún lét af störfum af heilsufarsástæðum var hún starfsmaður heildverslunarinnar Sportís í Austurhrauni í Garðabæ.
Útför Þórdísar Tinnu verður gerð frá Víðistaðakirkju í dag og hefst athöfnin klukkan 15.
Elsku Didda systir. Það er sárt að sakna en ekkert er sárara en að elska og sakna. Við vorum flott saman. Svo lík hvort öðru en samt svo ólík. Svo sammála en samt svo ósammála. En elskan og virðingin var gegnheil og gagnkvæm. Hvað sem á dundi. Í blíðu og í stríðu. Alltaf.
Við lifum og við deyjum. Enginn fær þau örlög flúið. Keppnin á milli vonarinnar og óttans var aldrei harðari. Sagt er að góðir keppnismenn verði að kunna að viðurkenna ósigur. Líka þegar þeir berjast fyrir lífi sínu. Og það, eins og svo margt annað, gerðir þú með reisn. Það er hægt að lúta í lægra haldi en vera samt sigurvegari. Það varst þú. Hetjuleg barátta við illvígan sjúkdóm er nú að baki. Og einhvers staðar stendur skrifað að það sé jafnan dimmast undir dögunina. Nú boðar nýr dagur komu sína, nýir tímar taka við. Við látum sorgina og mótlætið bara styrkja okkur og efla. Í anda hetjunnar. Í anda þínum. Við virkjum mótbyrinn til góðra verka og minnumst þess styrks og æðruleysis sem þú sýndir þegar svartnættið var sem dimmast. Í hjörtum okkar mun ætíð bærast sá strengur sem tengir okkur við þig.
Guð blessi lífs þíns brautir,
þitt banastríð og þrautir
og starfs þíns mark og mið.
Við hugsum til þín hljóðir.
Að hjarta sér vor móðir
þig vefur fast og veitir frið.
(Einar Ben.)
Ég elska þig alltaf og bið algóðan Guð að blessa þig og okkur öll sem eftir stöndum.
Elsku besta uppáhaldsfrænkan mín, Kolbrún Ragnheiður. Þetta er svo sárt. Þetta er svo ósanngjarnt. Þetta er svo óréttlátt. Ég veit það. En því miður er tilveran víst oft þannig. Og við fullorðna fólkið botnum ekki neitt í neinu og hvað þá stór stelpa eins og þú. En nú er mamma farin til Guðs og englanna á himnum. Og í hvert sinn sem þú ferð með bænirnar þínar á kvöldin þá hlusta þau öll á þig. Og hvernig sem allt er og hvernig sem allt verður þá verður mamma þín hjá þér. Hvort sem er dagur eða nótt, sumar eða vetur, meðbyr eða mótlæti. Öllum stundum. Alltaf. Mundu það.
Þorsteinn Gunnar
(Steini bróðir).
Þórdís var fædd bróðurdóttir mín en ættleidd af góðum foreldrum. Ég kynntist henni fyrst fullvaxta ungri konu. Það var eftirminnileg stund. Bróðir minn, Kristján, leitaði eftir kynnum við hana en hún vildi fá að stjórna slíku sjálf og ráða tímasetningunni. Hún kæmi þegar hún væri tilbúin. Og það gerði hún einmitt. Ég sá hana koma gangandi við hlið bróður míns. Eitt andartak fannst mér yngsta systir mín vera þarna á ferðinni, þvínæst miðsystir mín og svo var mér allri lokið er ég sá svip af sjálfri mér. Þarna fór þá Þórdís með eigið fas og persónuleika. Þetta er góð stund í endurminningunni. Ég bjó í nokkur ár í Kaupmannahöfn fyrst í íbúð bróður míns og síðar bjuggum við hvort í sinni íbúðinni í sama húsi. Þangað kom Þórdís með Kolbrúnu dóttur sína. Þessar heimsóknir þeirra mæðgna styrktu tengslin við okkur. Eitt sumarið dvöldu þær hjá bróður mínum í nokkrar vikur og húsið varð að eins konar stórfjölskyldusambýli. Þetta var eitt af þessum indælu dönsku sumrum með sól og hita og garðveislum. Morgunkaffið drukkið úti í sólinni undir gamla eplatrénu um helgar. Stundum vorum við Þórdís bara tvær um morgunkaffið og nutum félagsskapar hvor annarrar. Á kvöldin grillaði svo stórfjölskyldan gjarnan saman. Þetta var góður tími sem allir nutu vel.
Þegar Þórdís greindist með krabbamein var ég nýflutt til Íslands. Við áttum oft góðar stundir þar sem við ræddum mátt bænarinnar og dauðann. En við ræddum líka lífið og tilveruna og smávægilegri hluti líðandi stundar. Eitt sinn spurði ég hana hvort það hefði reynst henni erfitt að vera ættleidd. Hún sagði svo ekki vera. Þvert á móti væri dásamlegt að eiga tvær svona góðar fjölskyldur. Þetta jákvæða svar var einkennandi fyrir lífsviðhorf hennar. Hún tókst á við ótímabær veikindin af mikill djörfung og kjarki. Eitt það síðasta sem hún sagði við mig var að hún væri svo þakklát. Þegar ég spurði „fyrir hvað Þórdís mín?“ svaraði hún: „Fyrir það að æxlið í heilanum hefur ekki gert mig árásargjarna og erfiða, það hefði verið svo hræðilegt fyrir hana Kolbrúnu litlu.“
Hugurinn er hjá ykkur, elsku Kolbrún, Sigrún Lilja og Benedikt, á þessum erfiða tíma. Öldruðum foreldrum og bróður Þórdísar sendi ég innilegar samúðarkveðjur.
Guðrún Svava Svavarsdóttir.
Þú skildir eftir þig yndislegan fallegan demant, hana litlu Kolbrúnu Ragnheiði sem mun minnast mömmu sinnar með bros í hjarta og gleði, fallegar minningar sem munu verða henni mjög dýrmætar. Hún fékk mikið og gott veganesti frá sinni góðu elskandi móður og það mun fylgja henni, veita henni styrk um aldur og ævi.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka
Guði sé lof fyrir fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt,
gekkst þú með Guði.
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
Grátnir til grafar,
göngum vér nú héðan,
fylgjum þér, vinur, far vel á braut.
Guðs oss það gefi,
glaðir vér megum
þér síðar fylgja í friðarskaut.
(Valdimar Briem)
Elsku Kolbrún Ragnheiður, foreldrar Þórdísar Tinnu, systkini og aðrir ættingjar og ástvinir. Við sendum ykkur okkar dýpstu samúð vegna fráfalls okkar elskulegu Þórdísar Tinnu og megi Guð og guðsenglar yfir ykkur vaka, vernda og styrkja á þessum erfiðum tímum.
Ástarkveðja.
Linda frænka, Gunnar, Tinna Líf, Auður Kristín, Melkorka Mist, Isabel Diljá og Alexandra Von Athena Gunnarsdætur.
Þórdís og Kolbrún Ragnheiður, dóttir hennar, voru mjög nánar. Kærleikurinn sem ríkti á milli þeirra fór ekki framhjá neinum sem umgekkst þær. Kolbrún Ragnheiður var líf hennar og yndi.
Þórdís var mikill húmoristi og hafði einstaklega næmt auga fyrir spaugilegum atvikum í
hversdagslegum aðstæðum. Nú þegar sótt er í sjóð minninganna koma þær upp í huga okkar eins og leiftursnöggar ljósmyndir. Dillandi hlátur hennar og léttleiki, hún í öllu sínu veldi í eldhúsinu að elda margra rétta máltíðir og umhyggja hennar fyrir velferð annarra. Henni var ekkert mannlegt óviðkomandi og hjarta hennar sló í takt við þá sem einhverra hluta vegna voru beittir óréttlæti. Hún vílaði ekki fyrir sér að taka upp hanskann fyrir aðra þó svo að málin væru henni sjálfri jafnvel alveg óviðkomandi.
Elsku Þórdís, í hjörtum okkar geymum við minningar um þig líkt og gullmola umvafinn kærleika sem við berum til þín. Um leið og við kveðjum þig í hinsta sinn, kæra vinkona, vitnum við í orð Gunnars Hersveins heimspekings er hann ritaði: „Sorgin er nú djúp minning sem aldrei hverfur og við viljum ekki láta af hendi. Hún er hluti af okkur, því hún, ásamt huggun, mun fylla skarð þess sem við misstum. Við erum líka það sem við glötum.“
Elsku Kolbrún Ragnheiður, Kolla, Alli, Sigrún, Benni, Steini, Hrund og aðrir ástvinir, hugur okkar er hjá ykkur. Megi allt það göfuga, góða og hreina umvefja ykkur öll. Minning um kæra vinkonu og sannan sigurvegara lifir í hjörtum okkar um ókomna tíð.
Karen H. Viðarsdóttir,
Helgi Fr. Halldórsson,
Jóhanna Jensdóttir,
Gísli Guðlaugsson,
Anna S. Árnadóttir,
Jón Þór Björgvinsson.
Flestar kynntumst við Þórdísi við upphaf skólagöngu í Öldutúnsskóla í Hafnarfirði. Við urðum því þeirrar gæfu aðnjótandi að vera samferða Þórdísi nær allt hennar líf. Í tuttugu ár höfum við hist reglulega í saumaklúbbnum okkar, sem löngu er orðinn órjúfanlegur þáttur af tilverunni.
Í veikindum Þórdísar gerðum við okkur grein fyrir því að á milli okkar vinkvennanna ríkir vinátta og væntumþykja sem á sér djúpar rætur. Nú þegar Þórdís hefur kvatt okkur allt of fljótt getum við þó huggað okkur við það að við eigum fallegar og skemmtilegar minningar um hana. Minningar um prakkarastrik æskunnar, hömluleysi unglingsáranna og vináttu fullorðinsáranna. Minningar sem munu lifa með okkur og ylja um ókomna tíð.
Þórdís kenndi okkur ótalmargt. Hún tókst á við sjúkdóm sinn af miklu æðruleysi og hetjuskap. Hversu slæmar fréttir sem hún fékk af gangi mála tókst henni alltaf að koma auga á það jákvæða og skemmtilega í tilverunni. Með skrifum sínum og nærveru kenndi hún okkur að njóta þess smáa í lífinu – að alltaf má finna eitthvað til að gleðjast yfir hvernig sem á stendur.
Stundum fannst okkur að veikindi Þórdísar hlytu bara að vera slæmur draumur. Alltaf þegar við hittum hana geislaði af henni lífsgleði og jákvæðni og hláturinn hennar hljómaði allt um kring. Við erum stoltari en orð fá lýst af Þórdísi vinkonu okkar – af þeim styrk og þeirri reisn sem hún sýndi í veikindum sínum.
Þórdís var svo sönn, svo opin og átti auðvelt með að tjá sig um allt milli himins og jarðar. Þrátt fyrir að hún ætlaði sér sigur í baráttunni horfðist hún í augu við að kannski þyrfti hún að hverfa á braut fyrr en hún óskaði. Það var skrýtið að hlusta á vinkonu sína, í blóma lífsins, tala um dauðann og undirbúa komu hans. En þannig var Þórdís – hrein og bein. Hún vildi tryggja framtíð Kolbrúnar Ragnheiðar, dóttur sinnar, sem best hún gat. Á milli þeirra mæðgna var einstaklega fallegt og náið samband.
Elsku Kolbrún Ragnheiður, við í saumaklúbbnum hennar mömmu þinnar erum líka vinkonur þínar. Við biðjum allt það góða að umvefja þig, ömmu þína og afa, Sigrúnu, Benna, Steina, Hrund og alla þá sem standa þér nærri.
Minning hennar lifir.
Alda, Anna, Bára, Ellý, Guðrún, Jóhanna J, Jóhanna R, Karen, Karólína, Minna, Svava og
Sigríður Ágústa.
Kolbrún Ragnheiður var þó augljóslega líf og yndi Þórdísar Tinnu. Þegar samvinnu okkar Þórdísar lauk á Hótel Borg skildi leiðir en þær lágu aftur saman þegar við fórum að vinna saman í stjórn foreldrafélags Lækjarskóla. Kolbrún Ragnheiður kom oftast með mömmu sinni á fundi foreldrafélagsins og virtust þær mæðgur nánast óaðskiljanlegar. Þær voru ótrúlega sætar saman og Kolbrún ber það með sér að hafa verið augasteinn mömmu sinnar. Ég held að Þórdís hafi kennt Kolbrúnu svo margt og gert það svo vel að Kolbrún þarf ekki að kvíða framtíðinni, svona greind, dugleg og hjartahlý manneskja eins og hún er á eftir að spjara sig vel í lífinu. Hún mun alltaf búa að því sem mamma hennar kenndi henni.
Við Þórdís áttum mjög gott samstarf í foreldrafélaginu og mun ég áfram vinna að ákveðnu verkefni sem við Þórdís vorum að vinna í sameiningu. Hún hafði mikinn áhuga á að leggja sitt af mörkum til þess að gera skólann að enn betri stað fyrir dóttur hennar að vera á. Við í foreldrafélaginu munum sakna Þórdísar úr okkar hópi og minnumst hennar sem skemmtilegs félaga.
Mig langar að senda fjölskyldu og vinum Þórdísar Tinnu innilegar samúðarkveðjur, sérstaklega þó Kolbrúnu Ragnheiði, Sigrúnu, Benna og foreldrum Þórdísar.
Sigurlaug Anna Jóhannsdóttir.
Gæt þessa dags
því hann er lífið
lífið sjálft
Og í honum býr allur
allur sannleikurinn
og sannleikur tilverunnar
unaður vaxtar og grósku
dýrð hinna skapandi verka
ljómi máttarins.
Því gærdagurinn er draumur
og morgundagurinn hugboð
en þessi dagur í dag
sé honum vel varið
umbreytir hverjum gærdegi
í verðmæta minningu
og hverjum morgumdegi
í vonarbjarma
Gæt þú því vel
þessa dags.
(Úr sanskrít.)
Minningarnar hrannast upp.
Dansandi spariklæddar 17. júní.
Leikandi í dúkkuleik undir svölunum í Grænukinn 1. Gangandi saman fyrsta skóladaginn að hausti.
Diskódrottningar umgengust pönkarann án fordóma.
Börn okkar tóku að fæðast, hvert kraftaverkið á eftir öðru.
Minningarnar sem við skópum saman eru ómetanlegar og munu lifa í hjörtum okkar það sem eftir er.
Síðasta árið sem Þórdís lifði þar sem hún markvisst umbreytti hverjum degi í verðmæta minningu og kenndi þeim sem eftir lifa að það er ekkert gefið í þessu lífi og við eigum að þakka fyrir hvern dag.
Elsku Kolbrún Ragnheiður, Alli, Kolla, Steini, Hrund, Sigrún og Benni, við vottum ykkur okkar dýpstu samúð.
Kristín R. Sæbergsdóttir.
Sólveig R. Sæbergsdóttir.
Lára Guðmundsdóttir.
Lífsgleði, hlátur og mýkt í samskiptum er það fyrsta sem manni kemur í hug þegar maður minnist Þórdísar. Jafnvel einörðustu drumbum stökk bros í návist hennar og menn sem höfðu aldrei sagt hug sinn trúðu henni fyrir sínum leyndustu þönkum. Hún átti líka auðvelt með að sjá fegurð allt í kringum sig, reyndar svo að mig grunar að forarvilpur hafi stundum skipt um lit og lag þegar hún gekk hjá.
En hún hafði líka sterka réttlætiskennd, stóð jafnan með þeim sem hart urðu úti í samfélaginu og lá ekki á skoðunum sínum um og við valdhafa sem henni fannst ekki standa sig. „Ég nenni ekki að kjósa jafnaðarmannaflokk sem vill vera alveg eins og íhaldið,“ ansaði hún mér hlæjandi fyrir einhverjar bæjarstjórnarkosningar þegar ég spurði hvort hún kysi enn Samfylkinguna. Skömmu fyrir andlátið lét hún sig heldur ekki muna um að ganga á fund heilbrigðisráðherra til að gera honum grein fyrir hvað mætti bæta í skiptum sjúkrahúsa við krabbameinssjúka og aðstandendur þeirra.
Veikindi settu líf Þórdísar snemma úr skorðum, komu t.d. í veg fyrir að hún lyki framhaldsskólanámi. Annars hefði hún kannski farið í myndlistarskóla því hún var afar listhneigð. Það orð hefði hún reyndar aldrei notað sjálf. „Ég er svo mikill dútlari,“ sagði hún oft þegar hún sýndi manni það sem hún hafði verið að búa til, t.d. undurfallega skartgripi.
Í veikindum sínum gaf Þórdís yfirleitt ekki færi á að litið væri á hana sem sjúkling. „Sjáðu, ég er alveg eins og froskur,“ heilsaði hún flissandi þegar hún kom inn um dyrnar hjá mér rúmlega tvítug, nær óþekkjanleg af ofnæmi. Og í síðasta skipti sem við töluðum saman tilkynnti hún mér að hún væri að fara á líknardeildina, gerði sig glettnislega í röddinni og bætti við: „Ég verð þá farin að grilla í garðinum í vor, er það ekki?“
Þórdís var alla tíð trúuð. Nú þegar hláturinn hennar lyftir ekki lengur okkur, sem þekktum hana, upp úr hvaða leiðindum sem er, geta þau okkar sem vantrúuð eru að minnsta kosti gælt við þá hugmynd að hún sé komin til síns guðs. Og þá söknum við hennar kannski ekki alveg eins mikið þegar við sjáum hana fyrir okkur þar sem hún er tekin til við að punta upp á himnaríki með dútlinu sínu – og segja almættinu á sinn brosmilda og hreinskilna hátt hvað megi betur fara.
Kolbrúnu litlu og aðstandendum Þórdísar öllum senda ég og mínir sínar hlýjustu kveðjur.
Bergljót S. Kristjánsdóttir.
Elsku vinkona, ég kveð þig með þessu fallega ljóði sem ég tók af síðunni þinni, og finnst mér það lýsa þér svo vel.
Ég elska þig ekki aðeins fyrir það
sem þú ert,
heldur fyrir það sem ég er þegar ég
er með þér.
Ég elska þig ekki aðeins fyrir það sem þú hefur gert
úr sjálfum þér, heldur fyrir það sem þú
gerir úr mér.
Ég elska þig vegna þess að þú hefur gert meira en
nokkur trú hefði megnað til að ég yrði góð
og meira en nokkur örlög hefðu megnað
til að ég yrði ánægð.
Þú hefur gert það án þess að snerta,
án þess að segja orð eða gefa merki.
Þú hefur gert það með því að vera þú
sjálfur. Kannski er
það einmitt þetta sem felst í að vera vinur.
(Ók. höfundur)
Elsku litla englinum Kolbrúnu Ragnheiði, Sigrúnu, Benna, Steina og foreldrum Þórdísar votta ég mína dýpstu samúð og bið ég algóðan guð að vernda og veita ykkur styrk á þessum erfiðu tímum.
Ólöf Ásta Stefánsdóttir.