Eiríkur Óli Jónsson

Eiríkur var stóri bróðir minn, hann var elstur af sex bræðrum mínum og líka langstærstur. Frá barnsárum mínum eru margar minningar tengdar Eiríki – hvað ég þurfti að líta hátt upp til að horfa á andlit hans, hvernig hann gat teygt sig eftir hlut sem mér sem mér fannst langt frá, hvað það var spennandi þegar hann tók mig í fangið og lyfti mér hátt upp yfir höfuð sér – það var eins og fara í flugferð. Þegar ég trítlaði með honum um túnið og hann leiddi mig minnist ég þess ég hvað hönd hans var stór og hlý. Ég þurfti alltaf að hlaupa til að hafa við honum því hann var svo skreflangur.

Eiríkur bróðir var ekki hávaðamaður, öll hans framkoma var kyrrlát og fumlaus. Þegar hann stjórnaði okkur yngri systkinum sínum við vinnu, t.d. við heyskap og önnur búverk, gerði hann það ævinlega rólega og hlýlega og með sanngirni, svo okkur öllum fannst sjálfsagt að fara að tilmælum hans. Hann ólst ekki upp við auðveldar aðstæður, var fjórði í röðinni af ellefu systkinum. Það fór því ekki hjá því að mikil ábyrgð og vinna legðist fljótt á hans ungu herðar.

Það var erfitt að framfleyta stóru heimili á þessum tíma og það má gera sér í hugarlund að sár kvíði hafi oft legið í loftinu þó að það væri kannski aldrei orðað. Eiríkur varð fljótt aðalstoðin í búskapnum og búskapur lá reyndar vel fyrir honum, hann var mikið fyrir skepnur, hafði ánægju af að hirða um fé og fórst það mjög vel úr hendi og var einkar laginn við hesta og góður tamningamaður; alla ævi átti hann góða hesta.

Það sem einkenndi störf Eiríks bróður var einstök snyrtimennska og reglusemi. Óvíða hefði mátt finna fjárhús sem jafnvel var gengið um og eins var um hey og hlöður. Þetta voru eiginleikar sem hann sótti í báðar ættir. Foreldrar okkar, þó að ólík væru um margt, voru samvalin í því að halda öllu úti sem inni í röð og reglu og fara vel með alla hluti. Þegar við systkini Eiríks og frændfólk komum við hjá honum á Laugarbakka var ævinlega allt í röð og reglu og hann tók glaður á móti gestum. Eiríkur hafði ekki létta lund, var alvörugefinn og í raun bæði feiminn og viðkvæmur og það varð til þess að hann dró sig oft í hlé þó að hann hefði í raun nóg til mála að leggja. En hann eignaðist samt góða vini og þeim sem náðu að kynnast honum þótti vænt um hann. Hann gat líka verið glaður á góðri stund og mér er það sérlega minnisstætt, alveg frá því ég var unglingur, hvað mér fannst hann fallegur þegar hann var glaður og hýran blikaði í augunum á honum. Mér fannst hann reyndar alltaf fallegur, með sitt þykka dökkbrúna hár sem fór svo vel, stórt nefið sem mér fannst svo glæsilegt og reglulega andlitsdrætti.

Eiríkur hafði alltaf mjög gaman af að syngja. Hann hafði bjarta rödd og var mjög lagviss. Og þegar þeir bræður hittust eða í góðra vina hópi var oft sungið mikið, ekki síst ef þeir höfðu sopið aðeins á söngvatni! Eiríkur fylgdist vel með þjóðmálum, las mikið meðan hann hafði orku til en ljóð stóðu hug hans næst. Ég kveð Eirík bróður minn með söknuði en þakklæti í hjarta, hann var mér bæði vinur og góður bróðir.

Eiríkur ólst upp á Neðri-Svertingsstöðum ásamt tíu systkinum sínum. Hann tók við búi foreldra sinna ásamt Bjarna bróður sínum og þeir voru með sauðfé og hross en Eiríkur hafði sérstaklega mikinn áhuga á hrossum og hrossarækt.

Árið 1991 flutti hann á Laugarbakka en þá tók Ingi sonur Bjarna við búinu. Eiríkur hélt þó áfram að vera með fé og hross, eingöngu hross síðustu árin, og keyrði hann á hverjum degi að Svertingsstöðum til að huga að skepnunum, enda bóndi af lífi og sál.

Það var einmitt í þessari daglegu vitjun sem hann lenti í bílslysi og var fluttur með þyrlu til Reykjavíkur mikið slasaður. Viku síðar lést hann á Landspítalanum.

Fjölskyldan mín er mikið í hestamennsku og þegar ég var lítil var pabbi með hross frá Eiríki á húsi og þau hross voru oftar en ekki aðalgæðingarnir í húsinu. Nú seinni ár höfum við aðallega fylgst með hrossunum hans í tamningu ásamt Gunnlaugi og Stefáni bræðrum hans og Eika syni Gunnlaugs og látið hann vita hvernig gengi með þau. Síðasta ár eignaðist ég tvo hesta frá Eiríki, annan fékk ég að gjöf en hinn keypti ég. Einnig gaf hann systur minni hest en hann var mjög ánægður með hestaáhuga okkar.

Er Eiríkur flutti á Laugarbakka og fór að búa einn þá gaf Snorri afi honum matreiðslubók sem heitir því skemmtilega nafni: Unga stúlkan og eldhússtörfin. Hann hefur líklega lært eitthvað af henni enda orðinn mjög góður í að elda hafragraut, sveskjugraut, ávaxtagraut og kartöflumús, svo sauð hann oft saltkjöt með.

Hann var mikill snyrtipinni, alltaf voru hlutirnir í röð og reglu og allt hreint. Garðurinn yfirleitt í mjög góðu standi en afi Snorri var afar duglegur við að hjálpa honum á þeim vettvangi.

Þegar við fjölskyldan fórum að heimsækja hann, sem við gerðum nokkuð oft á ári, þá eldaði mamma alltaf lambalæri á gamaldags hátt; með brúnuðum kartöflum, sultu, grænum baunum og rauðkáli. Henni datt ekki í hug að bjóða honum upp á eitthvað framandi eða eitthvað grænt því það fannst honum ekki gott. Eitt eftirminnilegt atvik átti sér stað eitt sinn við matarborðið. Mamma gaf Eiríki rauðvín og hann fékk sér sopa og sagði: ,,Þetta er vont.'' Svo vorum við að ganga frá og rauðvínskannan var enn rúmlega hálffull en þá sá hann kaffibolla með gömlu kaffi í og hellti því út í rauðvínskönnuna enda þótti honum þetta bölvaður óþverri.

Alltaf var gaman að koma til Eiríks eða Eireks eins og systkini mín kölluðu hann og iðulega fengu vinir eða vinkonur okkar systkinanna að koma með og fannst þeim það mjög skemmtilegt. Það var sérstaklega skemmtilegt að koma þegar var verið að rétta í Miðfjarðarrétt og þá komu Stefán, Laugi og Eiki yfirleitt líka. Þá var glatt á hjalla og eftir nokkur glös var Eiríkur gamli farinn að syngja Sofðu unga ástin mín og jafnvel voru stigin dansspor.

Ég vil þakka Eiríki fyrir samfylgdina og á ég eftir að sakna þess að geta ekki heimsótt hann oftar.

„Þú ert alveg eins og hann Eiríkur frændi þinn“ var stundum sagt við mig á bernsku- og byrjandi unglingsárum þegar ofvöxtur hafði hlaupið í skrokkinn. Ég þótti vera langur og álappalegur, fætur og handleggir teygðu sig langt út frá búknum, barnslegt andlit og bólugrafið klætt stækkandi nefi og svo átti ég það til að draga úr ofvextinum með því að beygja bakið fram og keyra herðarnar niður. Við vorum að einhverju leyti hliðstæður. Enda skyldir. Báðir langir og mjóir. Hann kominn til manns en ég að vaxa úr grasi. Nú hefur hann kvatt og þrátt fyrir allt, nokkuð sviplega. Er við hæfi að minnast hans í ljóði Guðmundar Böðvarssonar, Falið í grasi úr ljóðabókinni Minn guð og þinn: