Rúnar Kristjánsson hugleiðir „vanþróun heimsins“:
Allt sem vera ætti brýnast
öðlast varla nokkur svör.
Vörður hrynja, vegir týnast,
villast menn á lífsins för.
Þó segir hann sumt gleðiefni:
Ýmsir valdamenn sem mara
mæða þjóðir veröld í.
En Bush og Pútín bráðum fara,
bíða margir eftir því!
Og varðandi skuldir heimilanna:
Lengt er þjóðar skuldaskeið,
skaðað flest með ránum.
Viðhaldið þar verstu neyð,
verðtryggingu á lánum.
Það eru ýmsir úlfar til,
ekki er lífið sæla.
Girnast þeir hin grimmu skil,
glefsa víða í hæla!
Í leiknum gegn Frökkum var oft minnst á það „að Ólafur væri ekki með“. Rúnar sá að það var ekki gæfulegt:
Ólánið þar öllu réð,
á það ber að minna.
Ólafur var ekki með
og ógerlegt að vinna!
Loks las hann um áramótin „fróðlegan pistil“ eftir Halldór Blöndal, þar sem Einar Benediktsson bar á góma, og orti :
Margur er í málum hýddur,
misjöfn reynast samin verk.
En Einar verður ekki þýddur,
íslenskan er þar svo sterk!
pebl@mbl.is