Margrét Finnbogadóttir fæddist á Akureyri 6. apríl 1947. Hún varð bráðkvödd á heimili sínu, Sævangi 26 í Hafnarfirði, þriðjudaginn 8. apríl síðastliðinn. Foreldrar hennar voru hjónin Finnbogi Jónsson, f. 29. ágúst 1904, d. 20. ágúst 1964, og Fanney Jónsdóttir, f. 4. júlí 1909, d. 5. október 1981. Bræður Margrétar eru Henning, f. 9. október 1932, og Gunnar, f. 6. febrúar 1939.

Margrét og Gylfi Jónasson, f. 19. janúar 1942, gengu í hjónaband hinn. júlí 1968. Þau eiga þrjá syni, þeir eru: 1) Finnbogi, f. 26. febrúar 1970, kvæntur Svönu Huld Linnet, f. 25. september 1970. Börn þeirra eru Kristján Flóki, f. 12. janúar 1995, og Ylfa, f. 10. desember 2002. 2) Jónas, f. 3. október 1972, kvæntur Ingibjörgu Valgeirsdóttur, f. 13. júní 1973. Börn þeirra eru Sölvi Þór, f. 25. ágúst 1990, og Hrafnhildur Kría, f. 25. október 2004. 3) Gylfi Örn, f. 31. ágúst 1976, sambýliskona Margrét Guðrúnardóttir, f. 10. ágúst 1984.

Margrét bjó fyrstu fimm árin á Akureyri en mestan hluta ævi sinnar í Hafnarfirði. Hún var í Barnaskóla Hafnarfjarðar, þá Flensborgarskóla þaðan sem hún lauk gagnfræðaprófi og síðar lauk hún prófi frá Húsmæðraskólanum á Ísafirði. Hún vann við verslunarstörf til margra ára en sl. átján ár helgaði hún Setbergsskóla í Hafnarfirði starfskrafta sína þar sem hún vann sem stuðningsfulltrúi. Margrét tók virkan þátt í félagsstarfi og var valin til ýmissa trúnaðarstarfa. Hún var varaformaður sóknarnefndar Víðistaðasóknar til dánardægurs og hafði áður m.a. gegnt formennsku í Systrafélagi Víðistaðasóknar, formennsku í Fimleikafélaginu Björk, var einn af stofnendum MND-félagsins á Íslandi, sat í stjórn Krabbameinsfélags Hafnarfjarðar, í stjórn Bandalags kvenna í Hafnarfirði og hafði setið í Félagsmálaráði Hafnarfjarðar á vegum Alþýðuflokksins.

Útför Margrétar fer fram frá Víðistaðakirkju í dag og hefst útförin klukkan 15.

Ég stóð á tröppunum á Sævangi 26 og hringdi feimin dyrabjöllunni. Margrét Finnbogadóttir opnaði fyrir mig dyrnar og við hittumst í fyrsta sinn. Ég man að ég varð hissa þegar ég sá hvað hún var hávaxin. Ég hafði fallið fyrir litlum dökkhærðum, hrikalega sætum strák sem gat látið mig hlæja út í eitt. Hæfileikann til að sjá spaugilegu hliðarnar á lífinu hafði hann frá henni.

Mér þykir vænt um að muna eftir þessu fyrsta augnabliki, elsku Magga mín. Það er fallega táknrænt. Á þinn rólega og yfirvegaða hátt bauðstu mér inn á heimili þitt þennan dag fyrir 19 árum og allar götur síðan hefur það staðið mér opið. Þú tókst á móti lítilli 16 ára stelpu sem fljótlega lagði lítinn elskaðan ömmustrák og allar sínar áhyggjur í fangið á þér. Í 400 kílómetra fjarlægð frá foreldrum mínum varstu mér allt sem ég þurfti á að halda. Með ykkar fallegu ró leidduð þið Gylfi okkur Jónas skref fyrir skref út í lífið. Ég fann oft fyrir vanmætti mínum í alltof stóru móðurhlutverkinu og ég man hvað það var mér mikilvægt að þú sagðir mér aldrei hvernig ég ætti að gera hlutina – þú beiðst þangað til ég spurði.

Ég horfði á sorgmæddan drenginn minn standa við fótgafl þinn þar sem við kvöddum þig á Sævanginum. Þegar ég horfði á ykkur til skiptis fann ég svo sterkt hvernig þú hafðir verið líftaugin hans fyrstu árin. Þú gafst honum það sem ég gat ekki gefið honum þá. Ég er þakklát fyrir að ég skyldi mörgum árum seinna hafa öðlast þroska til að þakka þér fyrir allt sem þú hefur verið mér.

Litli fuglinn frá Kína lét okkur bíða eftir sér. Í þeirri bið reyndi á. Þið Gylfi hélduð þétt utan um okkur litlu fjölskylduna sem þráði að verða stór. Krían kom eins og glaðvær vorboði inn í líf okkar allra og varð fjórði gullmolinn í fallegum hópi barnabarna ykkar. Þau hafa misst mikið.

Síðasta augnablik okkar áttum við á sama stað og við hittumst fyrst. Ég faðmaði þig og kyssti í forstofunni á Sævanginum þegar ég kvaddi þig á afmælisdaginn þinn. Tveimur dögum síðar var allt breytt. Ég hugsaði um sorgina þegar ég sat í sófanum í stofunni þinni sem fylltist af ást og söknuði og góðu fólki og hlýjum kveðjum og ótal hlutum til að huga að. Hvernig sorgin ferðast stöðugt á milli húsa, stoppar einhvern veginn aldrei. Og einn fallegan sólskinsdag ryðst hún inn í húsið mitt eins og hvirfilvindur án þess að gera boð á undan sér. Og ég stend bara dofin og horfi á fólkið mitt og finn að það er ekkert okkar alveg að gera sér grein fyrir hvað er að gerast.

Elsku hjartans Magga mín. Drengirnir þínir hafa fallegt upplag. Þú valdir lífsförunaut þinn vel. Það gerði ég líka. Jónas er kletturinn minn og barnanna okkar, eins og þú hefur verið okkur öllum.

Við Jónas, Sölvi Þór og Hrafnhildur Kría sendum þér ástarþakkir – fyrir allt.

Þín,

Ingibjörg Valgeirsdóttir.

Kveðja frá Setbergsskóla

Margrét Finnbogadóttir var starfsmaður í Setbergsskóla frá árinu 1990 þar til hún lést á heimili sínu 12. apríl síðastliðinn. Hún starfaði sem stuðningsfulltrúi og skólaliði, mest inni í bekkjum síðustu árin en áður vann hún einnig á bókasafni skólans. Þegar talað er um einkenni góðra fyrirtækja er nú horft á mannauð. Í því er fólgin sú hugsun að starfsfólkið er öxullinn sem allt snýst um og umhyggja starfsmanns og tryggð í garð vinnustaðar er metin sem auður hans. Margrét var ein af þeim starfsmönnum sem auðgaði Setbergsskóla. Hún gekk til verka af ábyrgð, staðfestu og einstakri samviskusemi. Henni lét vel að hvetja nemendur og leiðbeindi þeim af hæglæti og festu. Þeir nemendur sem hafa útskrifast frá Setbergsskóla á undanförnum árum hafa fengið einkunnaspjöld með rithönd Margrétar og eiga þau til minningar en það var eitt af hefðbundnum vorverkum sem hún sá um. Hún var bóngóð og oft leituðum við til hennar þegar við þurftum á greiða að halda. Þeir sem komu á sýningu skólans á þemadögum í vetur muna eflaust eftir skemmtilegum skotthúfum sem börnin í þriðja bekk dönsuðu með. Þessar húfur eiga upphaf sitt hjá Margréti en hún og kennararnir sátu gjarnan og hnýttu dúska og prjónuðu húfurnar í frístundum. Ætlunin er að búa til enn fleiri og nota á kolla barnanna í fjórða bekk á Björtum dögum í vor þegar hátíð verður á Thorsplani.

Ekki má gleyma því sem Margrét gaf af sér í hópi starfsmanna. Það var oft brosað við kaffiborðið þar sem hún sat því Margrét var skemmtileg og gat gert græskulaust gaman að tilverunni. Ég vil fyrir hönd skólans kveðja Margréti Finnbogadóttur. Hún var ekki bara mikils metinn starfsmaður heldur vinur okkar og það er sárt að missa hana.

Fjölskyldu og vinum Margrétar sendum við einlægar samúðarkveðjur.

Guðríður Óskarsdóttir,

skólastjóri Setbergsskóla.

Í dag kveðjum við eina af stofnfélögum Systrafélags Víðistaðasóknar, Margréti Finnbogadóttir. Okkur setti hljóðar þegar við fengum þá fregn að hún hefði orðið bráðkvödd, langt um aldur fram.

Hún Magga Finnboga eins og við kölluðum hana var alltaf boðin og búin til að gera allt fyrir félagið frá fyrstu tíð. Hún sat í stjórn bæði sem gjaldkeri og síðar sem formaður og það var sama að hvaða starfi hún gekk, því sinnti hún af miklum dugnaði og alúð.

Þær voru líka ófáar nefndirnar sem hún sat í fyrir félagið, þær verða ekki tíundaðar hér. Það var alltaf gott og gaman að vinna með Möggu hvort sem það var á föndurkvöldum fyrir basar í „gamla daga“ eða við blómasölu félagsins hin síðari ár. Alltaf var hún jafn kát og hress.

Systrafélagið kveður nú Margréti Finnbogadóttir með virðingu, söknuði og þökk fyrir öll hennar góðu störf í þágu félagsins.

Hver minning dýrmæt perla að liðnum lífs ins degi,

hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.

Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem gleym ist eigi,

og gæfa var það öllum, er fengu að kynnast þér.

(Ingibjörg Sigurðardóttir)

Blessuð sé minning hennar.

Eiginmanni hennar og fjölskyldu vottar félagið dýpstu samúð.

Systrafélag Víðistaðasóknar.

Kveðja frá saumaklúbbsvinkonum.

Hún Magga, elskuleg vinkona okkar er látin.

Stundum vitum við að kveðjustund er að nálgast og getum þá búið okkur undir það sem koma skal, en stundum er engin viðvörun og alvaran skellur á með fullum þunga sínum öllum að óvörum. Þetta ósýnilega bil milli lífs og dauða verður allt í einu áþreifanlegt og raunverulegt. Aðeins tæpum sólarhring áður en kallið kom sátum við saman í góðu yfirlæti, skemmtum hver annarri með sögum úr hversdagsleikanum, dáðumst að handverki hver annarrar, því þessi saumaklúbbur ber nafn með rentu, og gæddum okkur á góðum veitingum. Samræðurnar þetta síðasta kvöld okkar saman snerust að miklu leyti um það að reyna að njóta lífsins meðan það varir og rækta betur fjölskyldu- og vináttuböndin, því enginn veit hvað morgundagurinn ber í skauti sér. Við vissum ekki þá hversu satt þetta var.

Við sjáum Möggu fyrir okkur þar sem hún sat álút og einbeitt yfir prjónaskapnum þar sem hún var að leggja lokahönd á peysu handa einu barnabarninu, því aldrei kom það fyrir að hún kæmi verkefnalaus á þessar samkomur. Alltaf var ný peysa á prjónunum í hvert skipti og þær skipta mörgum tugum ef ekki meira, fallegu flíkurnar, sem hún prjónaði á vini og vandamenn. Þótt hún væri áhugasöm um handverkið þá kunni hún líka þá list að segja frá og margar skemmtilegar sögur af mönnum og málefnum og ekki síst henni sjálfri, fengum við jafnan að heyra okkur til óblandinnar ánægju.

Við fylgdumst með fjölskyldunni hennar sem hún var svo óendanlega stolt af, sonunum þremur, tengdadætrunum og barnabörnunum fjórum, og honum Gylfa, manninum trausta, sem fylgdi henni gegnum lífið. Hún var möndullinn, kletturinn í hafinu, stoð fjölskyldu sinnar og styrkur. Hún var með afbrigðum ræktarsöm við vini sína og jafnan mætt fyrst allra til þeirra sem áttu um sárt að binda.

Nú er stórt skarðið í okkar litla hópi.Við sjáum á bak okkar góðu vinkonu, við munum sakna hennar ósegjanlega en alltaf eigum við eftir að finna fyrir nærveru hennar. Við erum hjartanlega þakklátar fyrir að hafa átt vináttu hennar og fengið að vera henni samstiga þennan stutta spöl.

Gylfi, kæri vinur! Við minnumst gleðistunda og ferðalaga innanlands og utan, þegar þið, karlarnir okkar, fenguð að vera með. Við minnumst kærrar vinkonu, sem okkur þótti svo vænt um. Þér og sonum ykkar, tengdadætrum, barnabörnum og öllum ástvinum Margrétar vottum við okkar dýpstu samúð.

Elísabet, Elsa, Hulda, Jenný.

Það eru um 45 ár síðan 15 stúlkna hópur tók að æfa körfubolta í litla leikfimihúsinu við Lækjarskólann í Hafnarfirði. Á þessum árum var mikil lægð í fimleikaiðkun, en körfubolti að hasla sér völl hér á landi.

Fimleikafélagið Björk átti eins og önnur félög hér í bæ ötult félagsfólk sem sá að allar íþróttir eru unglingum hollar og var því tilbúið að styðja við hópinn. „Körfuboltastelpurnar“ æfðu því undir merki Bjarkanna. Magga var ein af hópnum, þessum hópi sem enn eftir 45 ár hittist og heldur sterkri og góðri liðsheild. Magga er sú fyrsta sem kveður úr þessum góða hópi. Hún var sterk félagskona, ætíð tilbúin að hjálpa til ef félagið kallaði. Hún tók að sér að vera formaður Bjarkanna í nokkur ár milli ´70 og´80, en þá var félagið að vinna sér góðan sess í fimleikum á ný.

Við höfðum ákveðið að hittast fimmtudaginn 10. apríl, gamli „Körfuboltahópurinn“. Við erum vanar að hittast tvisvar til þrisvar á ári, borða saman, rifja upp gamlar minningar og njóta samvistanna. Nú vantaði Möggu í hópinn, það var komið stórt skarð sem ekki verður fyllt. Hún átti létta lund, átti alltaf gott með að hrista upp í hópnum og hressa andrúmsloftið þó einhverjar hefðu fengið högg í lífsins skóla, eins og eðlilegt er í stórum hópi. Möggu er sárt saknað af gamla hópnum. Það er ennþá ekki til nema eitt körfuboltalið hjá Björkunum og það voru Íslandsmeistararnir í öðrum flokki kvenna 1963.

Ég get ekki lokið þessum línum án þess að minnast á samstarf Möggu og fjölskyldu hennar við Engidalsskóla, þar sem synir Möggu og Gylfa hófu sína skólagöngu. Það var alltaf hægt að treysta á hjálp frá þeim hjónum, ef skólann vantaði liðsmenn í foreldrafélagið, fyrir þetta vil ég undirrituð þakka sérstaklega.

Ég vil fyrir hönd gamla hópsins senda fjölskyldu Möggu og vinum hugheilar samúðarkveðjur.

„Körfuboltastelpurnar“,

Hjördís Guðbjörnsdóttir.

Mánudaginn 8. apríl kvöddum við í 3.HG Möggu. Hún hafði lokið við að láta þau lesa sem það áttu eftir frá því fyrr um morguninn. Það hafði verið nóg að gera, allir að vinna verkefnin sín og ganga frá þeim í möppur. Ys og þys var og erill. En ekkert haggaði Möggu. Hún gekk í verk sín af röggsemi og rósemd. Hún minnti á steinnökkva úr þjóðsögu þegar hún stímdi í gegnum krakkahafið og tók til hendinni. Oft var kallað: „Magga, Magga, komdu núna til mín“ eða: „Ég er búin að bíða lengur, ég er næst.“ Og allt gekk upp í rólegheitum. Magga hafði líka frábæran húmor. Hún kímdi oft, eftir að hafa hlustað af kostgæfni á þau gullkorn sem féllu, þegar frásagnir og samræður fóru á flug um lífið og tilveruna, eða þegar gert var út um ágreiningsmál með hinum ýmsu tilþrifum og af lífsins alvöru. Ekki hvarflaði að okkur að við værum að kveðja hana í síðasta sinn þennan dag, þegar hún gekk út úr stofunni og þakkaði fyrir sig. Ótrúlega sárt og snöggt snaraði Dauðinn sér inn í hópinn okkar og slæmdi til okkar ljánum. Hann var kominn til að sækja Möggu. Það er eins og hann hafi hrifsað hana til sín með bláoddinum á vopni sínu. Eftir sitjum við hnípin og agndofa, vitandi að við dauðans dómara deilum við ekki. En við erum öll viss um að Magga fór beint til himna. Þar beið Guð eftir henni og bauð henni strax vinnu. Og nú vinnur hún í skóla á himnum við að hjálpa börnum að lesa, skrifa og reikna og spjallar við þau um lífið og tilveruna. En gullkornum höfum við safnað saman og bundið í knippi til að senda á eftir henni, svo hún geti ávallt minnst okkar eins og við munum alltaf minnast hennar:

„Magga, þú varst best. Systir mín heitir líka Margrét. Hún á heima í Danmörku.“

„Magga var góð kona, en ég þekkti hana ekki lengi. Samt var hún góð.“

„Þú ert góð kona, Margrét.“

„Magga er góð kona.“

„Magga er frábær kona og mjög góð.“

„Magga er best.“

„Magga er mjög góð kona.“

“Takk fyrir að kenna mér svo margt, Magga mín.“

“Þú ert frábær vinur og takk fyrir að búa til skotthúfuna, Magga mín.“

“Hún er hraust núna. Hún er góð kona. Takk fyrir samveruna.“

“Takk fyrir samveruna.“

“Magga, þú ert uppáhaldskennari.“

“Takk fyrir að láta mig lesa. Ég mun aldrei gleyma þér.“

“Þú hefur verið mér svo góð.“

“Magga er góð kona.“

“Magga, þú ert góður vinur.“

“Magga var rosa, rosa góð.“

“Takk fyrir að láta okkur lesa.“

“Magga var besti kennari. Takk fyrir allt.“

“Takk Magga, fyrir samveruna.“

“Takk Magga mín fyrir að prjóna skotthúfurnar á okkur.“

“Takk fyrir alla hjálpina, Magga mín.“

Kærar kveðjur sendum við öllum sem sakna þín.

Þínir vinir í

3.HG, Setbergsskóla.

Elskuleg vinkona okkar Margrét Finnbogadóttir er látin. Hún kvaddi svo skyndilega og allt of fljótt. Eftir stöndum við agndofa og harmi slegin.

Laugardaginn 5. apríl áttum við yndislega stund með þeim hjónum Möggu og Gylfa.

Við borðuðum saman og fórum í Þjóðleikhúsið. Hvern hefði órað fyrir að það væri okkar síðasta samverustund.

Vinátta okkar Margrétar hófst í Barnaskóla Hafnarfjarðar fyrir rúmum fimmtíu árum og aldrei hefur skuggi fallið þar á. Við áttum samleið alla tíð við Magga, sem litlar stúlkur, ungar konur, mömmur og ömmur. Og eftir að leiðir okkar Lofts og þeirra Möggu og Gylfa lágu saman styrktust þessi bönd en auk þess voru þau Loftur og Magga vinir og samstarfsmenn til margra ára.

Hún Magga var svo kát og skemmtileg kona. Hún var hrein og bein og kom alltaf til dyranna eins og hún var klædd. Hún var mikil félagsvera, tók þátt í stjórnun margra félaga og snerti hjörtu margra bæði í leik og starfi. Hún var hógvær og tranaði sér hvergi fram en kom þó svo mörgum góðum verkum í framkvæmd.

Magga vann í Setbergsskóla í tæp 18 ár. Hún var einstaklega góður starfsmaður og átti ást og virðingu samstarfsmanna sinna. Hún sinnti starfi sínu af alúð og nærgætni og þeir voru margir nemendurnir sem nutu leiðsagnar hennar og aðstoðar.

Á kveðjustund er margs að minnast. Minnisstæð er ferðin okkar með Möggu og Gylfa til Hollands, heimsókn þeirra hjóna og drengjanna til Kaupmannahafnar þegar við vorum þar við nám. Ferðirnar vestur í Bolungarvík, borðhald í miðnætursól í Skálavíkinni og allar stundirnar sem við Magga sátum yfir kaffibolla og töluðum um heima og geima. Uppáhaldsumræðuefnið var auðvitað börnin okkar og svo seinna barnabörnin sem voru Möggu ákaflega hjartfólgin.

Við hjónin sendum vini okkar Gylfa, börnum, tengdabörnum, barnabörnum og öðrum ástvinum Margrétar innilegar samúðarkveðjur um leið og við kveðjum

Margréti vinkonu okkar og þökkum henni áratugalanga vináttu og tryggð.

Erla og Loftur.

Sá sem eftir lifir

deyr þeim sem deyr

en hinn dáni lifir

í hjarta og minni

manna er hans sakna.

Þeir eru himnarnir

honum yfir.

(Hannes Pétursson)

Skjótt skipast veður í lofti.

Kær vinkona, Margrét Finnbogadóttir, er horfin úr hópnum. Okkur langar í örfáum orðum að þakka henni áratugalanga samfylgd.

Fyrir aðeins örfáum dögum sátum við saman hressar og kátar saumaklúbbssystur og lögðum framtíðarplön. Ekki óraði okkur þá fyrir ótímabæru fráfalli hennar Möggu okkar og að þetta yrði okkar síðasta samverustund með henni.

Minningar rúmlega þrjátíu ára vináttu streyma fram. Fyrstu árin vorum við ungar og hressar konur uppteknar af hannyrðum og myndarskap en fljótt voru prjónarnir lagðir til hliðar og við tóku önnur áhugasvið. Við sinntum menningunni meira, fórum í leikhús, óperu og tónleika, ræddum bókmenntir og listir. Ýmislegt var spjallað og brallað. Nokkrar utanlandsferðir voru farnar á aðventu og var einmitt ein slík fyrirhuguð á þessu ári. Síðasta ferð okkar saumaklúbbssystra saman var frábær ferð til Kaupmannahafnar síðla árs 2006. Sú ferð var í senn vel heppnuð, skemmtileg og ógleymanleg og verður okkur vinkonunum án efa dýrmæt í safn minninganna.

Við ótímabært fráfall Möggu okkar verður okkur hugsað til hversu brothætt lífið er og hversu mikilsvert það er að eiga samleið með góðu fólki á lífsins leið.

Elsku Gylfi og fjölskyldan öll. Við vottum ykkur okkar dýpstu samúð og biðjum þess að góður Guð og birta vorsins veiti ykkur styrk í sorginni.

Hvíl í friði kæra vinkona.

Ingibjörg, Kristín, Inga, Erna og Þorbjörg.

Margt má kaupa fyrir fé, bæði gott og illt.

En öll heimsins auðæfi hrökkva ekki til að kaupa þér vin eða bæta þér missi vinar.

(G. D. Prentice.)

Þessi orð eiga vel við í dag þegar við kveðjum Margreti Finnbogadóttur, góða vinkonu til margra ára. Öll heimsins auðæfi duga ekki til að fá hana til okkar aftur. Það eru liðin tæp 40 ár sem vinátta okkar hefur varað. Fyrsta skiptið sem ég sá Möggu var vestur á Ísafirði, þá var hún ung húsmæðraskólamær og ég var að vinna í kaupfélaginu. Þangað komu þessar föngulegu meyjar til að versla. Fyrir vestan eru örlög hennar ráðin, hún hittir hann Gylfa sinn. En það er ekki fyrr en við flytjumst í Hafnarfjörð að okkar vinskapur hefst. Það eina sem við áttum sameiginlegt þá var að mennirnir okkar voru úr Bolungarvík. Við vorum frumbyggjar í Norðurbænum, þau á Laufvangi, við á Suðurvangi. Nokkrum árum síðar færum við okkur aðeins um set, þau á Sævang, við á Vesturvang. Við fylgdumst nokkurn veginn að í barneignum. Í mörg ár var það föst regla hjá okkur að fara saman í útilegur á sumrin og út að borða á fyrsta vetrardag. Seinna breyttist það í sumabústaðaferðir að vori og hausti. Í upphafi vorum við með 4 elstu börnin okkar sem síðar átti eftir að fjölga í 7, en svo fækkaði smám saman í hópnum þangað til við „gömlu“ vorum bara eftir. Í nokkur skipti buðum við elstu barnabörnunum okkar með. Fjórir strákar á líkum aldri. Við vorum ekki farin að taka litlu stelpurnar okkar með. Búið var að ákveða næstu ferð á Snæfellsnes í byrjun maí.

Sameiginlegt áhugamál okkar Möggu var prjónaskapur, flíkurnar sem hún töfraði fram voru margar hverjar listaverk.

Þær voru margar og góðar stundirnar sem við áttum með Möggu og Gylfa í gegnum árin. Eftir lifir ljúf og góð minning. Ekki má gleyma að nefna Systrafélag Víðistaðasóknar, þar starfaði hún af miklum krafti og var formaður þess um tíma. Við í Systrafélaginu höfum mist mikið. En mestur er missirinn hjá honum Gylfa okkar, strákunum þeirra, tengdadætrum og barnabörnum. Megi algóður guð vernda þau og styrkja á þessum erfiðu tímum. Við þökkum fyrir að hafa átt Margreti Finnbogadóttur að vini í öll þessi ár. Blessuð sé minning hennar.

Guðmunda Veturliðadóttir og Þórir Sturla Kristjánsson.

Það voru sorgarfréttir sem mér voru færðar á miðvikudagsmorguninn, þegar mér var tilkynnt að Margrét Finnbogadóttir væri látin. Ég trúði varla að ég væri að heyra rétt. Magga var stuðningurinn minn öll mín grunnskólaár í Setbergsskóla, hún var mín hægri hönd og án hennar hefðu ár mín í grunnskóla verið mun fátæklegri. Þess má geta að hún var einnig stuðningurinn hans Hössa sem er kærastinn minn í dag enda vorum við saman í bekk og naut hann því einnig góðs af kynnum sínum af henni. Hún var ekki bara stuðningurinn minn heldur þótti henni alltaf svo vænt um mig og mér um hana og það er eitthvað sem ég hef alltaf metið mikils. Þótt leiðir okkar skildi sendum við alltaf hvor annarri jólakort og það var ekki að ástæðulausu að ég bauð henni í útskriftina mína og var búin að ákveða að ef við Hössi myndum gifta okkur yrði henni pottþétt boðið. Ég á endalaust af fallegum og góðum minningum sem ég mun geyma í hjarta mínu.

Ég bið góðan guð að styrkja fjölskyldu hennar og vini á þessum erfiðu tímum. Hössi sendir kæra kveðju. Hvíl í friði.

Aðalbjörg Gunnarsdóttir.

Hinsta kveðja

Hinsta kveðja

Elsku mamma.

Engin orð fá lýst þeirri sorg sem við nú upplifum.

Engin orð fá lýst þeirri gleði sem við áttum með þér.

Engin orð geta sagt þér hvað við elskum þig mikið.

Í hjartanu geymum við þig og allt sem við áttum saman.

Elsku mamma vefðu vængjum þínum um okkur og leyfðu okkur að finna þytinn er þú flýgur hjá.

Þinn sonur,

Finnbogi og Svana Huld.