Inga Ásgrímsdóttir fæddist á Borg í Miklaholtshreppi í Snæfellsnes- og Hnappadalssýslu 24. nóvember 1927. Hún lést á Landspítalanum í Fossvogi 16. júlí síðastliðinn. Foreldrar hennar voru Ásgrímur Gunnar Þorgrímsson bóndi, f. 1895, d. 1983, og Anna Stefánsdóttir húsfreyja, f. 1897, d. 1967, á Borg. Systkini Ingu eru Soffía Lundberg, húsfreyja í Noregi, f. 1917, d. 2004, Stefán, bóndi í Stóru-Þúfu, f. 1919, d. 1981, Ósk, húsmóðir í Garði, f. 1921, d. 2002, Ágúst, bifreiðarstjóri í Reykjavík, f. 1924, d. 2002, Halldór, bóndi á Minni-Borg, f. 1931, d. 1998, og Karl, fyrrv. starfsmaður Sparisjóðs vélstjóra, f. 1935, býr í Garðabæ.

Inga giftist 17. júní 1948 Páli Pálssyni, f. í Vatnsfirði í Reykjafjarðarhreppi 19.9. 1922, d. 20.6. 2008. Inga og Páll héldu upp á demantsbrúðkaup sitt 17. júní síðastliðinn. Foreldrar Páls voru þau Björg Jóhanna Andrésdóttir húsfreyja og Páll Pálsson, bóndi og hreppstjóri í Þúfum í Reykjafjarðarhreppi. Börn Ingu og Páls eru: 1) Páll, f. 16.4. 1950, kvæntur Hafdísi Halldórsdóttur, f. 1951. Þau eiga tvær dætur, þær eru a) Lóa Dögg, f. 1972, gift Hallvarði Hans Gylfasyni, f. 1975, dóttir þeirra er Hafdís Huld, f. 2006, og sonur Hallvarðs er Gylfi, f. 2003, og b) Inga Hlín, f. 1979. 2) Ásgrímur Gunnar, f. 31.12. 1952, kvæntur Helgu Tryggvadóttur, f. 1955. Þau eiga þrjú börn, Pál, f. 1984, Kára, f. 1986, og Þórhildi, f. 1990. 3) Auðunn, f. 10.10. 1958, sambýliskona Anna Baldvina Jóhannsdóttur, f. 1958. Auðunn á tvær dætur, Ölmu, f. 1980, og Önnu Björg, f. 1989, móðir þeirra er Rósa Einarsdóttir, f. 1956. Börn Önnu Baldvinu eru Friðrik Þór, f. 1980, Selma Dögg, f. 1983, og barnabarnið Amanda Mist Gísladóttir, f. 2006. 4) Arndís, f. 10.10. 1958, sambýlismaður Rafn Árnason, f. 1961. Þau eiga tvær dætur, Ingibjörgu, f. 1990, og Særúnu, f. 1992. 5) Björgvin Rúnar, f. 19.5. 1967, kvæntur Fríði Reynisdóttur, f. 1966. Þau eiga tvö börn, Bjarka, f. 1991, og Agnesi, f. 1998.

Inga ólst upp á Borg í stórum systkinahópi og skólaganga hennar var farskóli þess tíma en það kom snemma í hlut hennar að hugsa um heimilið vegna veikinda móður hennar. Um tvítugt fór hún í Húsmæðraskólann á Varmalandi þar sem hún kynntist Páli eiginmanni sínum sem þá stundaði nám við Bændaskólann á Hvanneyri. Þau giftust árið 1948 og hófu búskap á Borg árið 1949, fyrst í félagsbúi en seinna tóku þau alfarið við búinu en foreldrar hennar bjuggu áfram hjá þeim. Ingu og Pál þótti gott heim að sækja og var ávallt mikill gestagangur á heimili þeirra sem fylgdi þeim alla tíð. Inga var virkur félagi í Íþróttafélagi Miklaholtshrepps (ÍM), undirbjó íþróttamót og fjáröflun. Söng hún í kirkjukór Fáskrúðarbakka- og Miklaholtskirkna til fjölda ára. Inga var mjög virk í starfi Kvenfélagsins Liljunnar í Miklaholtshreppi og árleg ferð húsmæðra í hreppnum í Másstaðabirgið, sælureit kvenna þar sem hlúð var að skógrækt, var henni ávallt mikilvæg meðan hún gat sinnt því. Páll var einnig mikill félagsmálamaður og tók Inga virkan þátt í störfum hans.

Vorið 1982 kom sonur þeirra Auðunn ásamt þáverandi konu sinni Rósu í félagsbúskap með þeim á Borg en í kringum 1990 drógu Inga og Páll sig út úr búrekstrinum. Þau bjuggu áfram í húsi sínu þar til vorið 1995 þegar jörðin Borg var seld og fluttu þau hjónin til Reykjavíkur í íbúð fyrir aldraða í Hraunbæ 103. Inga veiktist alvarlega kvöldið fyrir útför Páls eiginmanns síns hinn 27. júní síðastliðinn og dvaldi hún við afar góða umönnun á B-2 taugalækningadeild Landspítalans í Fossvogi þar til hún lést.

Útför Ingu fer fram frá Grafarvogskirkju í dag og hefst athöfnin klukkan 13.

Elsku mamma mín, það voru einkennilegar allar hugsanirnar sem komu upp í huga mér í morgunsárið hinn 27. júní sl. Ég og Alma mín í lyftunni á Landspítalanum ásamt læknum og hjúkrunarliði á leið upp á 6. hæð á gjörgæsludeild með þig. Eftir nokkra klukkutíma ætluðum við að fara saman að útför eiginmanns, föður og afa í Grafarvogskirkju. Ég skildi þetta ekki alveg þá, hvað var eiginlega í gangi? Þú með alvarlegan blóðtappa í höfðinu, lömuð og mállaus.

Þá helltust yfir mig svo minningar um þá yndislegustu móður og ömmu sem hægt hefði verið að hugsa sér. Voruð þið pabbi svona algjörlega óaðskiljanleg að hann vildi fá þig strax til sín? Góður vinur minn sagði við mig um morguninn: „þau voru ein sál“ og núna eruð þið sameinuð að nýju á öðrum stað þar sem þið unið hag ykkar á nýjan hátt og annan en sl. tugi ára.

Yndisleg móðir og góður faðir eru gengin á vit feðra sinna. Það sem kemur fyrst upp í huga minn er mamman, sem alltaf gekk síðust til náða uppi á lofti undir súð í gamla bænum og var fyrst á fætur á morgnana, búin að hnoða og baka ný brauð, kökur af öllum gerðum, á sunnudögum steikt lambalæri eða hryggur með sykurbrúnuðum kartöflum og tilbehör og sunnudagsmessan hljómaði á gömlu gufunni. Sjóða niður rabarbara til sultugerðar, taka slátur, safta bláberin á haustin. Klæða okkur systkinin upp til skólagöngu, sauma jólafötin á okkur öll, prjóna sokka, vettlinga, lopapeysur, ullarnærföt, „það var alltaf góður lager af þessum hlutum til í gamla gluggaskápnum í litlu stofunni“. Þess nutu margir sem komu með kalda fætur og hendur, og svona mætti lengi telja. Þú varst virkur félagi í ÍM, varst mikil keppnismanneskja bæði í starfi og leik, að undirbúa íþróttamót, afla tekna fyrir félagið til áframhaldandi góðverka. Söngst í kirkjukórnum í fjölda ára, mjög virk í starfi kvenfélagsins sem stóð með miklum blóma á þessum árum. Þú varst alltaf svo léttlynd kona, brosið á sínum stað, stutt í hláturinn og ætíð mikill gleðigjafi. Handverkskona af lífi og sál, áttir svo gott með að gera ótrúlega sköpun úr hlutunum, enda lék handavinnan svo í höndum þér, að eftir þig liggja listaverkin, pallíettujóladúkarnir undir jólatrén munu lifa í minningunni um þig, miklu, miklu fleiri, önnur handverk, bæði stór og smá.

Mamma mín, þú varst einstök kona og það er okkur óskiljanlegt, en samt sanngjarnt ykkar vegna, að missa bæði föður og móður á einni viku eða því sem næst. Ég get ekki hætt að skrifa þessar minningar öðruvísi en við systkinin öll viljum þakka Kalla bróður (frænda), fyrir allt sem hann hefur gert fyrir foreldra okkar, sérstaklega eftir komu ykkar í Hraunbæinn. Kom nánast daglega við á morgana til að kíkja á ykkur og núna síðustu vikurnar ykkar stóð hann lokavaktina með okkur. Það sama á við um séra Þór, sóknarprest í Árbænum, hann er búinn að vera ykkur í gegnum árin svo mikill vinur og ekki síður okkur ómetanlegur styrkur þegar þurft hefur að útskýra fyrir fjölskyldunni og barnabörnunum hvað er það sem gerist í huga okkar við svona aðstæður.

Þinn sonur

Auðunn.

Elsku hjartans mamma mín og tengdamamma, nú ertu farin frá okkur eftir stutt og erfið veikindi. Þó að það sé sárt og erfitt að sætta sig við það, þá eru þið pabbi saman á ný, því þið voruð alltaf sem eitt, Inga og Páll á Borg. Innst inni í hjarta mínu grunaði mig þegar annað ykkar færi yrði ekki langt á milli ykkar, en svona stutt bjóst engin við.

Þegar pabbi lá á Landspítalanum, fórum við nokkrar ferðir með þig í heimsókn til hans. Ein þessa ferða stendur upp úr í minningunni þegar við fórum og keyptum okkur ís. Keyrðum svo niður að Sundahöfn og horfðum á Snæfellsjökul, sagðir þú okkur þá margar sögur af vestan og af veikindum hans Ásgríms afa míns, sem þá lá á spítala á Akranesi og hversu erfiðir tímar það voru. Mikið erum við glöð yfir að hafa átt þennan dag með þér, sem við munum geyma að eilífu, ásamt þeim yndislegu minningum sem við áttum með þér.

Að kveðja þig, elsku mamma, er mjög sárt, því söknuðurinn er svo mikill, en við vitum þó að þú og elsku pabbi eruð sameinuð á ný.

Ég sendi þér kæra kveðju,

nú komin er lífsins nótt.

Þig umvefji blessun og bænir,

ég bið að þú sofir rótt.

Þó svíði sorg mitt hjarta

þá sælt er að vita af því

þú laus ert úr veikinda viðjum,

þín veröld er björt á ný.

Ég þakka þau ár sem ég átti

þá auðnu að hafa þig hér.

Og það er svo margs að minnast,

svo margt sem um hug minn fer.

Þó þú sért horfinn úr heimi,

ég hitti þig ekki um hríð.

Þín minning er ljós sem lifir

og lýsir um ókomna tíð.

(Þórunn Sigurðardóttir.)

Hjartans þakkir fyrir allt sem þú gerðir fyrir okkur, elsku mamma og tengdamamma. Guð geymi þig,

Arndís og Rafn.

Hjartahlý, hjálpsöm, félagslynd og vinamörg eru orð sem lýsa henni Ingu tengdamóður minni vel.

Inga var ein af þessum manneskjum sem gera þá sem umgangast hana að betri einstaklingum enda var hún vinamörg og gestrisin. Hún var ávallt til staðar fyrir okkur í fjölskyldunni og vildi allt fyrir okkur gera. Barnabörnin voru henni hugleikin og fylgdist hún stolt með framförum þeirra í námi og leik. Eftir að Inga og Páll fluttu til Reykjavíkur varð íbúðin þeirra í Hraunbæ sá staður þar sem fjölskyldan hittist og samverustundirnar urðu margar og ánægjulegar. Þar fengum við fréttir af fjarskyldari ættingjum og vinum, skemmtilegar sögur af samferðafólki þeirra í gegnum tíðina ásamt umræðum líðandi stundar.

Inga var góður gestgjafi og leið held ég aldrei betur en þegar hún gat gefið okkur eitthvað gott að borða þegar við komum í Hraunbæinn. Hún lét sem hún heyrði ekki þegar maður reyndi af veikum mætti að segja henni að maður væri ekki svangur þannig að einfaldast var bara að hlýða henni og fá sér bita. Inga var mikil hannyrðakona og það voru ófá sokka- og vettlingapörin sem hún prjónaði á krakkana ásamt því að sauma nánast heilan dýragarð af tuskudýrum að ógleymdum öllum fallegu jólamununum sem hún saumaði síðustu ár.

Elsku Inga

Sárt er vinar að sakna.

Sorgin er djúp og hljóð.

Minningar mætar vakna.

Margar úr gleymsku rakna.

Svo var þín samfylgd góð.

Daprast hugur og hjarta.

Húmskuggi féll á brá.

Lifir þó ljósið bjarta,

lýsir upp myrkrið svarta.

Vinur þó félli frá.

Góða minning að geyma

gefur syrgjendum fró.

Til þín munu þakkir streyma.

Þér munum við ei gleyma.

Sofðu í sælli ró.

(Höf. ók.)

Það er erfitt að kveðja báða tengdaforeldra sína á innan við mánuði en þannig er það nú og þegar hugsað er til baka þá voru þau svo samrýmd að það hefði ekki átt að koma mikið á óvart að þau skuli kveðja með svo stuttu millibili. Skarð þeirra er vandfyllt, minningarnar svo margar kærar, þeirra er minnst með söknuði og hlýju.

Fríður Reynisdóttir.

Elsku amma, ég er vön að senda þér póstkort frá útlöndum en nú sit ég hér í sveitahéraði á Ítalíu og rifja upp allar okkar góðu minningar og hugurinn leitar til sveitarinnar því hér er sláttur í fullum gangi.

Það er svo stutt síðan ég var vinnukonan ykkar afa á Borg. Á þessum árstíma hefðum við verið að þrífa, elda og baka handa þeim sem voru úti á túni í slættinum enda fullt hús af fjölskyldu og vinum. Því það var aldrei komið að tómu húsi hjá þér og afa og sífelldur gestagangur allt sumarið sem þið höfðuð unun af. Kvöldkaffið var fastur punktur í tilverunni á þessum tíma og spilamennskan, það varð að vera að minnsta kosti einn manni eða rommý fyrir svefninn. Brúntertan þín var sú besta og ekki spillti fyrir að fá eina með mjólkurglasi úr hvítu fötunni í ísskápnum.

Þú varst húsfreyja af lífi og sál og það var fátt sem fór til spillis. Þú kunnir uppskriftirnar utan að sem gerði hlutina stundum flókna þegar þú varst að kenna mér. Þetta voru yndislegir tímar og ég er ótrúlega heppin að hafa fengið að eyða svo miklum tíma með þér og afa í sveitinni.

Þú varst mikil handavinnukona enda man ég sjaldan eftir að hafa séð þig sitja auðum höndum. Það eru fáir sem ekki hafa einhvern tímann fengið prjónaða ullarsokka, vettlinga og annað frá þér. Jólatrésdúkurinn sem þú gafst mér er og verður í sérstöku uppáhaldi og ullarsokkarnir og vettlingarnir þínir leynast hér og þar.

Þú og afi voruð óaðskiljanleg og rétt fyrir mánuði síðan áttuð þið 60 ára brúðkaupsafmæli. Nú eftir það hafið þið bæði kvatt okkur og eftir sitjum við fjölskyldan með stórt skarð í tilveru okkar sem aldrei verður fyllt. Það er svo stutt síðan ég skrifaði hinstu kveðju til afa og allt átti þar við um þig líka. Ég las greinina fyrir þig á spítalanum áður en ég fór til Ítalíu og kvaddi þig vel amma mín.

Ég læt hér fylgja sömu bæn og til afa – kvöldbænina sem þið kennduð mér og við fórum með þegar við kvöddumst.

Nú legg ég augun aftur,

ó, Guð, þinn náðarkraftur

mín veri vörn í nótt.

Æ, virst mig að þér taka,

mér yfir láttu vaka

þinn engil, svo ég sofi rótt.

(Sveinbjörn Egilsson.)

Ég veit að afi hefur tekið vel á móti þér og hefur ef til vill beðið með óþreyju í gegnum þennan erfiða tíma. Ég veit að þú ert núna hvíldinni fegin, amma mín. Ég kveð þig og minnist þín með söknuði í hjarta og þakklæti. Guð geymi þig, amma mín. Hvíl í friði.

Þín nafna,

Inga Hlín Pálsdóttir.

Elsku amma mín, það var ósköp veikur andardrátturinn þinn þegar ég kvaddi þig skömmu eftir miðnætti. Svo rétt missti ég af þér þegar ég kom á spítalann 12 tímum síðar. Þú varst farin til hans afa. Þið voruð nú alltaf eins og sitt hvor helmingurinn af einni heild enda varla talað um öðruvísi en Ingu og Pál á Borg eða ömmu og afa í sveitinni.

Ég var svo heppin að fá að alast að miklu leyti upp hjá ömmu og afa enda stutt að hlaupa frá hólnum upp eftir til þeirra á morgnana þegar mamma og pabbi voru farin í skólann. Mmm, maturinn hjá ömmu klikkaði sko aldrei, nema kannski þegar hún gerði kakósúpu sem ég var nú ekkert sérstaklega hrifin af. Dósin í hornskápnum heillaði mann náttúrulega alltaf, en ekki fyrr en eftir mat! Ég man nú varla eftir ömmu minni í sveitinni öðruvísi en að brasa eitthvað í eldhúsinu eða sitjandi við handavinnu í stólnum sínum í litlu stofunni á Borg. Á báðum stöðum gerðust töfrar í höndum hennar. Þvílíkur fjöldi af sokkum og vettlingum auk allra púðana, jólasokkanna og dúkanna. Við amma gátum svo setið saman í stólnum hennar og sungið saman úr Vísnabókinni tímunum saman. Hún sagði mér oft frá því þegar við vorum eitt sinn svo niðursokknar í sönginn að við tókum ekki eftir því þegar gesti bar að garði fyrr en fólkið var komið inn í litlu stofuna til okkar. Amma stjórnaði heimilinu af einstakri röggsemi og hafði skoðanir á mönnum og málefnum. Glaðlynd alla tíð og stutt í hláturinn og brosið, jafnvel þegar maður hafði gert eitthvað sem ekki mátti.

Elsku amma, það er svo ótalmargt sem ég hef lært af þér og endalaust mikið af minningum sem koma upp í hugann á stundu sem þessari þegar maður fer í huganum yfir okkar samverustundir.

Nú eru tveir helmingar sameinaðir, amma og afi í sveitinni, ein heild. Blessuð sé minning ykkar.

Alma Auðunsdóttir.

Elsku amma, nú eruð þið afi sameinuð á ný. Ég mun sakna ykkar mikið. Þið voruð bestu fyrirmyndir sem ung stúlka getur óskað sér. Þið styrktuð sjálfstraustið til muna með uppbyggjandi orðum og áhuga. Nafnið mitt sem tengdist ykkur báðum mun ég ávallt bera með miklu stolti. Þakka ykkur fyrir allar frábæru stundirnar og minningarnar sem ég mun geyma í hjarta mér út ævina.

Deyr fé,

deyja frændur,

deyr sjálfur ið sama;

en orðstír

deyr aldregi,

hveim er sér góðan getur.

(Úr Hávamálum.)

Anna Björg Auðunsdóttir.

Elsku amma mín, það er erfitt að sjá á eftir þér og afa með svona stuttu millibili en ég veit að ykkur líður nú vel, sameinuð á ný.

Þegar ég rifja upp þann tíma sem ég var hjá ykkur afa í sveitinni þá kemur fyrst upp í hugann hversu mikil kjarnakona þú varst. Heimilið ykkar var mannmargt, þið tókuð öllum opnum örmum og það var alltaf pláss fyrir einn enn. Þú hafðir nóg að gera að hugsa um heimilið en ekki man ég til þess að þú hafir nokkurn tíma kvartað. Ég man varla eftir því að hafa séð þig sofa því þú vaktir mig í fjósið snemma á morgnana og kysstir mig góða nótt á kvöldin. Þú og afi voruð vinamörg og það var mikill gestagangur hjá ykkur, bæði þegar þið bjugguð í sveitinni og einnig þegar þið voruð flutt til Reykjavíkur. Það er skrýtið að hugsa til þess að miðpunktur fjölskyldunnar sem ykkar heimili var, skuli vera horfinn.

Eftir að þið fluttuð í Hraunbæinn, þar sem ykkur leið greinilega vel, þá varstu mjög dugleg að sauma út. Það er til ótrúlega mikið af fallegri og vandaðri handavinnu sem þú lætur eftir þig. Þér fannst gaman að spila og þú kenndir mér mörg spil og kapla þegar ég var hjá þér í sveitinni. Í Hraunbænum varstu búin að finna þér spilafélaga sem hittust nokkrum sinnum í viku og spiluðu í stofunni hjá ykkur. Þú varst barngóð og Hafdís Huld var mjög hrifin af langömmu sinni, henni fannst alltaf spennandi að koma til ykkar afa og skoða dótið og auðvitað fá smá súkkulaðimola sem langamma lumaði alltaf á. Við áttum margar góðar stundir saman, bæði við vinnu og leik. Þú kenndir mér margt sem ég mun búa að um ókomna tíð. Ég tel að vera mín hjá ykkur afa hafi styrkt mig og gert mig að þeirri manneskju sem ég er í dag.

Með hlýhug og kærleika, kveð ég þig elsku amma mín. Guð geymi þig, þín

Lóa Dögg Pálsdóttir.

Elsku besta amma, margt er að minnast þegar við kveðjum þig, elsku amma, eftir erfið veikindi. Þó að þú sért farin, þá ertu með okkur dag og nótt. Þú barst mjög mikla umhyggju fyrir þínu fólki og vildir ávallt vita hvernig öllum gekk og varst alltaf svo stolt af manni sama hvað maður tók sér fyrir hendur. Þú og afi voru vinamörg og höfðu ætíð nægan tíma fyrir fjölskyldu og vini. Það var alltaf svo gaman að koma í heimsókn til ykkar, bæði í Hraunbæinn og í sveitina. Þú hafðir alltaf einhverja fallega handavinnu í höndunum, sem þú hafðir yndi af að gera. Við fengum báðar fallega muni frá þér, við ýmis tækifæri, sem munu fylgja okkur alla ævi. Við þökkum fyrir allar góðu stundirnar sem við áttum með þér, þær munu lifa með okkur að eilífu.

Elsku besta amma, þín verður sárt saknað, en við vitum þó að núna ertu komin til elsku afa. Minning þín mun ávallt lifa með okkur. Guð geymi þig, elsku amma.

Þínar,

Ingibjörg og Særún Rafnsdætur.

Elsku amma, núna ertu farin frá okkur og komin til afa. Allar minningarnar um þig hafa komið upp í kollinn á okkur síðustu daga. Það er svo ótrúlegt að þið séuð bæði farin, ekki liðinn mánuður síðan afi dó. Það verður ekki farið í sunnudagsmorgunkaffið upp í Hraunbæ eins og við gerðum svo oft.

Ég, Palli, man þegar ég var í pössun hjá þér og afa á Borg, hvað við fundum alltaf eitthvað að gera, við spiluðum eða vorum eitthvað að dunda inni í sjónvarpsherberginu, þú að prjóna og ég að leira, lita eða að leika mér að kubbunum. Þú kenndir mér að spila. Þér þótti gaman að spila og það var oft mikið fjör þegar þú varst að spila við pabba. Eftir að við fluttum til Reykjavíkur fékk ég að koma í sveitina og var þar hjá ykkur öll sumrin þar til þið fluttuð til Reykjavíkur. Ég gat ekki hugsað mér að vera ekki í sveit á sumrin. Hjá þér var alltaf góður matur og ég fékk aldrei að fara frá þér úr Hraunbænum án þessa að fá mér mjólkurglas og kökusneið.

Mér, Kára, fannst alltaf gaman að vera hjá ömmu og afa í sveitinni, fara í fjárhúsin með afa og fá mér mjólkursopa hjá ömmu. Í sjónvarpsherberginu var stór kassi með alls konar dóti, kubbum, gömlum bílum, völum og fleira. Þar var alltaf hægt að finna eitthvað til að leika sér að. Í eldhúsinu átti amma gamla konfektöskju sem alltaf var full af nammi. Það var æðislegt að fá mola úr dósinni. Ég man enn þegar ég var sex ára og „keyrði“ bíl í fyrsta sinn. Þá var amma með í för. Aui var með lappirnar yfir gírkassann til að stjórna pedulunum og ég stýrði. Við vorum að sækja kýrnar á Lödu sport og drifskaftið brotnaði. Það var mjög spennandi ferð. Þessar og allar hinar minningarnar um þig elsku amma munu lifa með mér um ókomin ár.

Ég, Þórhildur, man þegar þú varst að kenna mér að sauma jólakort og krosssaum. Þú varst svo þolinmóð þegar þú varst að kenna mér. Ég var líka spennt að sýna þér það sem ég var að gera í saumum í skólanum og þú varst stolt af mér hvað ég væri dugleg og hvað þetta væri vel gert. Þú varst líka dugleg og flink í handvinnunni og gerðir marga fallega hluti. Ég vona að ég verði svona dugleg þegar ég verð eldri. Þegar ég var 3 ára fékk ég dúkkueldavél í afmælisgjöf frá foreldrum mínum. Næst þegar við fórum í sveitina tók ég eldavélina með, því að ég ætlaði að sýna þér hvað ég væri góður kokkur. Þegar ég var þrífa hjá þér í Hraunbænum sagðir þú oft við mig að ég væri dugleg að gera þetta. Ég man líka þegar ég og mamma vorum upp í Hraunbæ í vetur og mamma var eitthvað að tala um bústaðinn okkar að þá sagðirðu: Já, ég verð að komast þangað í sumar. Ég var ekki búin að ímynda mér að þú færir svona fljótt amma mín, ég vonaði að ég gæti farið til þín og verið bara ein og talað við þig um allt og ekkert. Ég var síðasta manneskjan sem svaf hjá ömmu í afaholu.

Síðustu orðin sem amma sagði við mig voru: Þú ert dugleg stelpa.

Þú skilur eftir auðlegð þá

sem enginn tekið fær.

Ást í hjarta, blik á brá,

og brosin silfurtær.

Mesta auðinn eignast sá

er öllum reynist kær.

(G.Ö.)

Guð blessi minningu ömmu á Borg.

Páll, Kári og Þórhildur.

Við erum sem blómin sem vaxa að vori, lifum vort sumar, svo kemur haust, sum falla snemma önnur síðar. Það er skarð fyrir skildi í fjölskyldunni frá Borg, hjónin fallin frá með innan við mánaðar millibili.

Svona er lífið, brosið hennar Ingu fölnað en ekki gleymt.

Í Hraunbænum var miðdepill fjölskyldunnar, þar sem allir vildu vera, jafnt ungir sem aldnir fundu sig svo innilega velkomna, kaffi og kökur á borðum og svo auðvitað konfektmoli úr dósinni hennar Ingu. Hún var mikil félagsvera, naut samskipta vina og fjölskyldu af heilum hug, oft var gripið í spil og var hún þá gjarnan sagna djörfust, hress og kát og smitaði út frá sér. En allt tekur enda, í veikindum Páls sat hún oft löngum stundum við rúmið hans á Landakoti, þar til yfir lauk.

Nú hafa hjónin sameinast á ný, gengið á vit feðra sinna og algóðum Guði á hönd.

Ég kveð Ingu með söknuði, virðingu og þakklæti fyrir þær stundir sem við áttum saman og hennar yndislegu fjölskyldu votta ég mína innilegustu samúð og hluttekningu.

Oddbjörg Júlíusdóttir.

Það var ætíð bjart yfir hjónunum á Borg, enda kveðja þau þetta jarðneska líf þegar fegurð birtunnar skartar því besta sem völ er á.

Margar minningar koma upp í hugann þegar Borgarhjónin kveðja bæði með nokkurra daga millibili, Páll 20. júní og Inga systir mín 16. júlí. Inga mín lagði af stað á eftir Páli sínum kvöldið fyrir útför hans enda voru þau sérstaklega samrýnd alla tíð. Þeim hjónum á ég mikið að þakka, Inga sem var mér móðir í veikindum mömmu og ég litli óþekktarormurinn á heimilinu trúlega oft verið erfiður, þó að ég vilji sem minnst muna af því, en oft minnti hún mig á hversu sárt hún grét þegar ég beit nefið af sparidúkkunni hennar. Svo kom Páll til sögunnar, sem var mér og minni fjölskyldu líka allt, börn mín voru þar í sveitinni allar stundir sem aldrei er hægt að fullþakka.

Inga og Páll hófu búskap á Borg í félagsbúskap með foreldrum mínum og tóku síðan við búi eftir þeirra dag ásamt syni sínum og tengdadóttur. Það var oft gaman á Borg þegar stór fjölskylda hittist, við sjö systkinin, makar og börn. Borg var alltaf miðpunktur fjölskyldunnar og gott að koma heim eins og allir sögðu.

Gestrisni þeirra Borgarhjóna var einstök, þaðan fór enginn án þess að þiggja veitingar og sama var eftir að þau hjón fluttu í Hraunbæinn, borð hlaðin af góðgæti. Í Hraunbæ 105 eignuðust þau stóran hóp góðra vina við handavinnuborðið þar sem Inga var mikil atorkukona við sauma og hann í útskurði og mörg kvöldin var sest að spilum og spilaður Kani inni hjá þeim sjálfum og auðvitað hvert spil skrifað niður. Það er erfitt að sjá á eftir öllum sínum systkinum en svona er lífið, dauðinn kemur á ýmsum aldri, það er ekki sjálfgefið að sá yngsti lifi lengst en hér er ég enn.

Við hjónin vottum allri fjölskyldunni okkar innilegustu samúð og biðjum þeim Guðs blessunar. Blessuð sé minning þeirra heiðurshjóna Ingu og Páls og takk fyrir allt.

Karl Ásgrímsson.

Í dag kveðjum við Ingu á Borg svo skammt á eftir honum Páli sínum. Inga var ekki aðeins amma dætra minna heldur mín besta vinkona. Þau hjónin Inga og Páll tóku mig í faðm sinn strax og við Auðunn hófum samband okkar og héldu mér þar ætíð, þó svo að leiðir okkar Auðuns skildi. Ég minnist stunda í eldhúsinu á Borg, gleði og kátína réði þar ríkjum meðan steiktar voru kleinur og annað góðgæti í stærri skömmtum en ég hafði áður séð. Allt lék í höndum Ingu, hvort sem það var matseld, hannyrðir eða að gleðja aðra. Ég minnist einnig samverustunda í Hraunbænum eftir að þau fluttu þangað. Þar beið mín ætíð faðmlag og hlýja.

Inga og Páll skilja eftir sig hafsjó minninga og verða mér og mínum ætíð fyrirmynd um hlýju, ástúð og vináttu.

Mikill harmur er nú hjá systkinunum frá Borg og ástvinum þeirra. Megi Guð styrkja þau og blessa á þessum sorgarstundum.

Ingu og Pál kveð ég svo eins og þau kvöddu mig jafnan áður en ég fór í langferð: „Guð fylgi ykkur.“

Rósa Einarsdóttir.

Hinsta kveðja

HINSTA KVEÐJA

Með innilegum þökkum fyrir alla þá umhyggju og kærleik sem þú sýndir okkur og allri fjölskyldunni alla tíð.

Þitt hjarta geymdi gullið dýra og sanna,

að gleðja og hjálpa stærst þín unun var.

Því hlaust þú hylli Guðs og góðra manna

og göfugt líf þitt fagran ávöxt bar.

(Ingibjörg Sigurðardóttir.)

Far þú í friði,

friður Guðs þig blessi,

hafðu þökk fyrir allt og allt.

Gekkst þú með Guði,

Guð þér nú fylgi,

hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.

(V. Briem.)

Guð blessi minningu þína. Hvíl í friði.

Þinn sonur og tengadóttir,

Páll og Hafdís.