H eimilislæknir Björns Ingólfssonar á Grenivík er annar hagyrðingur, Hjálmar Freysteinsson. Einu sinni fór Hjálmar í frí 1. september og orti Björn í öngum sínum:
Ævi manna er enginn leikur
er því betra að gá að sér,
ekki get ég orðið veikur
eftir 1. september.
Niðurdreginn hengi ég haus,
hef úr fáu að spila.
Helvíti að vera Hjálmarslaus
ef heilsan skyldi að bila.
Og Björn komst einhvern tíma að þeirri niðurstöðu að Hjálmar ætti að sjá til þess að hann dræpist ekki. Við nánari athugun sá Björn að til of mikils væri mælst að hann dræpist aldrei – hann yrði að lækka kröfurnar:
Um menntaveginn leið hans lá,
læknisstarfið vald'ann
og ber þess vegna ábyrgð á
að ég drepist sjaldan.
Einhvern tíma orti Hjálmar:
Mennirnir hljóta misjafnt gengi,
mín hefur verið gæfa slík,
ég er búinn að vera býsna lengi
bjarndýralæknir á Grenivík.
Nokkur umræða varð í borgarstjórn vegna þess að meirihlutinn beitti sér fyrir því að reist yrði stytta af Reykjavíkurskáldinu Tómasi Guðmundssyni. Var það gagnrýnt af minnihlutanum. Rúnar Kristjánsson á Skagaströnd orti:
Tómas á að standa á stalli,
stara út í loftið þar.
Eins og miklu kvæðakalli
kjósi hann að veita svar.
– Eða glápi upp í fjalli
um urð og grjót til frambúðar!
Og Rúnar orti „að gefnu tilefni“:
Skammast sín nú ýmsir ættu,
enda staða mála veik.
Óskabarnið er í hættu
eftir spilavítisleik!
Þá orti Rúnar út af fréttum:
Fjölmenningar fjarri tísku
finnst mér rétt í von að þreyja.
Akranes á arabísku
aldrei mun ég læra að segja!