Um síðustu helgi keypti ég nokkrar Ævintýrabækur eftir Enid Blyton og hugsaði mér gott til glóðarinnar að endurnýja kynnin við þær með syni mínum. Í bókunum segir frá fjórum krökkum sem fara sjaldnast í sumarfrí án þess að skuggalegir glæpamenn skjóti upp kollinum. Æsilegri atburðarás lýkur svo með því að börnin koma vondu körlunum í hendur réttvísinnar og fá klapp á bakið fyrir vikið.
Þegar ég var yngri dreymdi mig um að fá að upplifa svona ævintýri. Skrifaði meira að segja sögu þar sem aðalpersónan fletti ofan af glæpsamlegu athæfi í óbyggðum Íslands. Þetta var á þeim tíma þegar algengasti glæpurinn í íslenskum barnabókum var fálkasmygl. Ég lauk aldrei við söguna en að sjálfsögðu áttu bófarnir mínir að fá makleg málagjöld: „Ó, ef við hefðum nú bara látið þessa fálka eiga sig og farið að selja sódastrím,“ hefðu þeir sagt, svekktir og súrir á leið í fangelsið.
Nú þegar innbrotafaraldur ríður yfir borgina sé ég mér leik á borði að láta bernskudrauminn rætast: Að handsama bófana sem voga sér að stela góðærisskartgripum Reykvíkinga. Sé mig í anda leggja gildrur úr bananahýði og fötum með ísköldu vatni um alla íbúð. Rota aðvífandi þjófa með ensk-íslensku orðabókinni minni og binda þá á höndum og fótum. Hringja svo í Stefán Eiríksson lögreglustjóra, sem myndi koma að vörmu spori og þakka mér fyrir vel unnin störf í þágu samfélagsins. Í júníforminu og allt.
Steliþjófar borgarinnar eru því hvattir til að kíkja í heimsókn. Verð með heitt á könnunni. Eða kalt, eftir atvikum.
Til baka
Leita í greinasafni
Prenta grein
